Let down. Lilly Hiatt and the Dropped Ponies

Lilly Hiatt deed een paar jaar geleden al eens wat achtergrondvocalen op een plaat van haar vader John (ze was in ieder geval te horen op Same Old Man uit 2008) en staat naar verluid ook regelmatig met haar vader op het podium, maar ik hoorde haar voor het eerst op de prima plaat van Ronnie Fauss (I Am The Man You Know I’m Not; eerder dit jaar besproken op deze blog en nog altijd een aanrader voor iedere liefhebber van rootsmuziek), waarop Lilly schitterde in een fraaie cover van Gram Parsons’ Sin City (en stiekem Emmylou Harris naar de kroon stak). Samen met haar band The Dropped Ponies debuteerde Lilly Hiatt eind vorig jaar met Let Down, maar deze plaat heeft tot dusver helaas nauwelijks aandacht gekregen. Het is het trieste lot dat veel kinderen van beroemde muzikanten lijkt te treffen, maar gelukkig mag het debuut van Lilly Hiatt nu in de herkansing. Op Let Down treedt Lilly Hiatt nadrukkelijk in de voetsporen van haar vader John. Ze doet dit met een af en toe lekker uit de bocht gierende band en een repertoire waarin zowel meer ingetogen als behoorlijk stevige alt-country een plekje heeft gevonden. Let Down is voorzien van een warm en gloedvol geluid (de fraaie productie van Doug Lancio, die overigens ook prima gitaar speelt, verdient een pluim), waarin met name het gitaarwerk van Beth Finney meerdere malen nadrukkelijk de aandacht opeist. Het is een geluid waarin de mooie stem van Lilly Hiatt goed tot zijn recht komt. Lilly overtuigt in vocaal opzicht minstens evenveel of misschien zelfs wel meer dan haar vader, maar moet het met haar songs nog afleggen tegen die van de oude meester. Voor iemand van net twintig schrijft Lilly Hiatt echter prima songs. Met name de wat stevigere en soms bijna bluesy songs op de plaat overtuigen vrij makkelijk (zeker wanneer Beth Finney met gitaarwerk van Neil Young’s Crazy Horse achtige proporties op de proppen komt), maar ook wanneer Lilly Hiatt kiest voor wat meer ingetogen en ook wat meer traditionele country blijft het eindoordeel vrij makkelijk positief. Lilly Hiatt zoekt op Let Down nog nadrukkelijk naar een eigen geluid, wat een opvallend veelzijdige plaat oplevert. Het is ondanks de hoorbare zoektocht een plaat die zich kan meten met die van vergelijkbare vrouwelijke singer-songwriters in het rootssegment, die er met Lilly Hiatt, zeker in vocaal opzicht, een serieuze concurrent bij hebben gekregen. Vader John had een paar jaar nodig om zijn eerste goede plaat af te leveren en timmert inmiddels al ruim 40 jaar aan de weg. De openingszet van Lilly is aanzienlijk sterker, wat de conclusie rechtvaardigt dat we van deze dame nog heel veel gaan horen. Het begint allemaal bij Let Down; een plaat die echt veel te goed is om te laten liggen.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'On the record'.