Chelsea Wolfe wist me
eind vorig jaar enorm te verrassen met Unknown Rooms: A Collection Of
Acoustic Songs. Na het aardedonkere en bij vlagen bijna angstaanjagende
Apokalypsis uit 2011, imponeerde de Amerikaanse muzikante op de als
tussendoortje aangekondigde plaat met prachtige akoestische popsongs vol
weemoed. Ik was een maand of tien geleden al bijzonder positief over de
donkere en stemmige plaat van Chelsea Wolfe, maar sindsdien is Unknown
Rooms: A Collection Of Acoustic Songs nog veel mooier en indrukwekkender
geworden. Van mij had Chelsea Wolfe daarom best nog een akoestische
plaat mogen maken, maar op het onlangs verschenen Pain Is Beauty keert
de Amerikaanse terug naar het meer elektronische geluid van Apokalypsis.
Ik ben inmiddels kennelijk gewend geraakt aan dit geluid, want Pain Is
Beauty maakte direct bij eerste beluistering indruk. Ondanks het feit
dat Pain Is Beauty elektronischer en voller klinkt dan zijn akoestische
voorganger, is Chelsea Wolfe er in geslaagd om de intimiteit van deze
voorganger te behouden. Pain Is Beauty past niet heel goed bij de
nazomer van het moment, want dit is, net als alle andere platen van
Chelsea Wolfe, een plaat die het beter doet bij maanlicht dan bij
zonlicht. Pain Is Beauty is een donkere plaat met in veel tracks een
sober maar zwaar aangezet geluid. Het is een geluid waarin de gothic
stem van Chelsea Wolfe uitstekend gedijt en waarin de intimiteit van de
vorige plaat behouden blijft door veel open ruimte toe te voegen aan het
muzikale landschap van Chelsea Wolfe. Door de leegte en het vaak wat
repeterende karakter van de muziek van Chelsea Wolfe heeft Pain Is
Beauty een bijna hypnotiserende werking, iets dat nog eens versterkt
wordt door de onderkoelde stem van Wolfe. Zonder Unknown Rooms: A
Collection Of Acoustic Songs was ik waarschijnlijk nooit begonnen aan
Pain Is Beauty en waarschijnlijk had ik de plaat zonder zijn voorganger
ook veel minder kunnen waarderen. De songs waarin de wat zwaarder
aangezette ritmes achterwege worden gelaten maken op mij de meeste
indruk, maar ook de songs van het type dat ik op Apokalypsis nog
typeerde als songs om bang van te worden, weten me nu te betoveren. Ruim
50 minuten Chelsea Wolfe is misschien wat veel van het goede, maar bij
de juiste dosering maakt Chelsea Wolfe op Pain Is Beauty flink wat
indruk. Misschien net wat minder dan op de akoestische voorganger, maar
dat ligt meer aan mijn voorkeur voor singer-songwriters dan aan de
kwaliteit van de muziek van Chelsea Wolfe. Een waarschuwing is wel op
zijn plaats. Met deze plaat uit de speakers wordt de zon van het moment
verdreven door pikzwarte wolken en maakt de zachte streling van de zon
plaats voor een stekende pijn. Onderga het en concludeer: Pain Is
Beauty.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'The warden' luisteren
No comments:
Post a Comment