Wat heb je nodig voor
het maken van een plaat die na een paar keer horen onmisbaar is? Soms
heel veel, maar soms ook opvallend weinig. Neem nu het titelloze debuut
van de Amerikaanse singer-songwriter Jessica Pratt uit San Francisco. Op
de cover een eenvoudige zwart-wit foto, op de cd akoestische gitaar en
zang, meer niet. Jessica Pratt maakt muziek zoals die in de jaren 60 en
70 werd gemaakt door onder andere Karen Dalton, Joni Mitchell, Vashti
Bunyan en Linda Perhacs; allemaal zangeressen met een stem die niet door
iedereen als mooi zal worden getypeerd en bovendien allemaal
singer-songwriters die net wat verder gingen dan het maken van aangename
luisterliedjes. Het debuut van Jessica Pratt past prachtig in het
bovengenoemde rijtje. Ze beschikt over een mooie en warme stem, maar
haar stem heeft ook meerdere onvaste randjes, waar niet iedereen tegen
zal kunnen, maar die ook door heel wat liefhebbers als prachtig zullen
worden ervaren, zeker omdat het een stem vol emotie en gevoel is. Ook de
songs van Jessica Pratt vragen net wat meer van de luisteraar. Ondanks
de eenvoud van de instrumentatie maakt Jessica Pratt muziek die je meer
dan eens op het verkeerde been zet. Dat betekent overigens niet dat het
titelloze debuut van Jessica Pratt een moeilijke plaat is. Voor
liefhebbers van sobere en intieme folk is het debuut van Jessica Pratt
een plaat die zich als een warme deken om je heen slaat, zeker wanneer
de regen met bakken naar beneden komt, wat tijdens het schrijven van
deze recensie het geval is. Het is ook een plaat die goed laat horen wat
de kracht van eenvoud is. Het bij vlagen fluisterzachte akoestische
gitaarspel heeft in combinatie met de eveneens zachte stem van Jessica
Pratt een bijna hypnotiserende werking. Eenmaal bedwelmd door de intieme
klanken van Jessica Pratt, neemt het debuut van Jessica Pratt je mee
terug naar het verleden, maar hoor je ook dat sobere, intieme en
akoestische folk volstrekt tijdloos is. De kracht van het debuut van
Jessica Pratt schuilt niet alleen in de eenvoud en emotie, maar ook
zeker in de imperfectie. Ze raakt op haar akoestische gitaar wel eens
een verkeerde snaar en mist vocaal ook wel eens een noot. De meeste
producers zouden er een nieuwe opname aan wagen en zouden bovendien de
verleiding om de sobere muziek van Jessica Pratt in te kleuren met wat
extra strijkers of zelfs elektronica niet kunnen weerstaan. Ik ben blij
dat Jessica Pratt voor haar debuut niet zo’n producer heeft gekozen In
een tijd waarin overvolle producties domineren, maakt Jessica Pratt
eenvoudige en sobere muziek, maar wel eenvoudige en sobere muziek vol
zeggingskracht. Het levert een plaat op die waarschijnlijk niet in brede
kring potten zal breken, maar liefhebbers van sobere folk hebben er een
plaat om te koesteren bij. Ik zet hem nog maar eens op en het is weer
prachtig, misschien nog wel net iets mooier dan de vorige keer. En het
regent inmiddels niet meer.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Bushel Hyde'.
No comments:
Post a Comment