Me moan. Daughn Gibson

Daughn Gibson wordt vooral in het hokje der singer-songwriters geduwd, maar voor liefhebbers van dit genre is Me Moan waarschijnlijk flink wennen. Gibson heeft een verleden in de punk en hardrock, maar hij is ook niet vies van onder andere country & western en elektronica, wat uiteindelijk een unieke plaat oplevert. Nu ben ik persoonlijk wel gecharmeerd van een opvallende mix van stijlen, maar de stem van Gibson streek in eerste instantie flink tegen de haren in. Gibson heeft een zware en donkere stem, die me persoonlijk vooral doet denken aan die van Scott Walker (in iets jongere jaren), maar gelukkig is de muziek van Gibson een stuk toegankelijker dan de laatste platen van Walker. Samen met onder andere twee gitaristen heeft Daughn Gibson een plaat gemaakt die begint bij country en rock ’n roll van decennia geleden, om vervolgens via onder andere een vleugje postpunk en elektronische impulsen in het heden uit te komen. Me Moan is hierdoor een originele plaat die niet of nauwelijks is te vergelijken met andere platen die ik in de kast heb staan. Dat is knap, maar wat nog knapper is, is dat Daughn Gibson ook een plaat heeft gemaakt die uiteindelijk vrij makkelijk weet te overtuigen. Helemaal nieuw is de muziek van Gibson overigens niet, want vorig jaar bracht hij al het nauwelijks opgemerkte All Hell uit. Het op het roemruchte Sub Pop label uitgebrachte Me Moan kan uiteraard op veel meer aandacht rekenen en daar valt helemaal niets op af te dingen. Me Moan is in vocaal en instrumentaal opzicht een opzienbarende plaat. De stem van Daughn Gibson is er absoluut een die niet door iedereen gewaardeerd zal kunnen worden, maar het is ook zeker een stem die je moet leren waarderen. Bij eerste beluistering zat de stem van de Amerikaan me vooral in de weg, maar inmiddels kan ik de vocalen op Me Moan ook in positieve zin waarderen. Ook de instrumentatie op Me Moan doet in eerste instantie de wenkbrauwen fronsen. Het instrumentarium op de plaat is aan de ene kant traditioneel met blazers, strijkers en een fraaie pedal steel, maar hier tegenover staat een flinke bak met bijna ambient achtige elektronica. Dat is een combinatie die ik wel eens eerder heb gehoord (niet vaak overigens), maar de mix van traditionele rock en roll en country aan de ene kant en elektronica en new wave aan de andere kant is als je het mij vraagt nog niet eerder vertoond. Daughn Gibson combineert de opvallende vocalen en instrumentatie op Me Moan met een mooie productie en in kwalitatief opzicht uitstekende songs. Me Moan is hierdoor een plaat die vrij makkelijk overtuigt, wat nog eens wordt verstrekt door de bijna vanzelfsprekende wijze waarop Daughn Gibson de meer experimentele elementen in zijn muziek verwerkt. Een weinig voor de hand liggende mix van invloeden of een niet alledaagse stem of instrumentatie klinkt vaak als een trucje, maar hiervan is op Me Moan van Daughn Gibson geen sprake. Me Moan is een wat duistere, donkere en mysterieuze plaat die in veel recensies wordt gelinkt aan films en series van David Lynch. Het zou inderdaad een prima combinatie zijn, maar op één of andere manier is Me Moan ook een gepassioneerde en gloedvolle plaat die het daglicht uitstekend kan verdragen. Het in juli uitbrengen van een plaat is op zich geen hele verstandige keuze, maar ik hoop absoluut dat Me Moan van Daughn Gibson niet tussen wal en schip valt. Wanneer  later dit jaar de balans wordt opgemaakt in de jaarlijstjes is Me Moan immers een plaat waarmee zeker rekening moet worden gehouden.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Kissing on the blacktop' luisteren.