Je kunt hier luisteren naar 'Down in the woods'.
Ook deze zaterdag
besteed ik weer aandacht aan een obscure parel uit de Amerikaanse
rootsmuziek. Dat Malcolm Holcombe nog steeds tot deze obscure parels
wordt gerekend is overigens een schande, want de singer-songwriter uit
Weaverville, North Caroline, timmert inmiddels al een jaar of achttien
aan de weg en leverde in deze periode een aantal bijzonder fraaie platen
af. Malcolm Holcombe is een laatbloeier. Hij was bijna 40 toen zijn
debuut verscheen en nadert inmiddels de 60. Hij klinkt overigens nog een
stuk ouder, want zijn rauwe en doorleefde strot lijkt behoorlijk
aangetast door een zwaar leven en/of de nodige genotsmiddelen. De
afgelopen jaren schaarde Holcombe onder andere Lucinda Williams en
Shelby Lynne onder zijn fans, wat hem met name in de Amerikaanse pers de
nodige aandacht opleverde. Voor zijn nieuwe plaat Down The River wist
Malcolm Holcombe nog veel meer grote namen te strikken, want naast
snarenwonder Darrell Scott (aan wiens nieuwe plaat ik binnenkort
aandacht ga besteden) geven onder andere Kim Richey, Emmylou Harris en
Steve Earle act de présence. De grote namen dragen absoluut bij aan de
kwaliteit van de plaat, maar het is Malcolm Holcombe die het plekje in
de spotlights opeist. Down The River bevat voornamelijk sobere songs met
invloeden uit de country en de folk. Deze songs worden prachtig
ingekleurd door de topmuzikanten die Malcolm Holcombe op deze plaat
omringen. Met name het snarenwerk is prachtig, maar ook de zo nu en dan
behoorlijk opzwepende viool mag niet onvermeld blijven. Het meest in het
oor springend zijn echter de vocalen van Malcolm Holcombe. Holcombe
klinkt als een mix van Bob Dylan, Michael de Jong en Tom Waits en zingt
met zoveel gevoel dat de toch al indringende songs op Down The River een
enorme impact hebben. De doorleefde stem van Holcombe krijgt alleen
maar meer glans door de dienende achtergrondvocalen van de gasten van
naam en faam, wat een aantal diep ontroerende momenten oplevert. Malcolm
Holcombe maakt op Down The River muziek die in dit genre wel vaker
wordt gemaakt, maar doet alles beter dan de concurrentie. Zijn verhalen
zijn mooier, zijn muzikanten getalenteerder en zijn stem
indrukwekkender. Down The River is een plaat die je onmiddellijk
genadeloos bij de strot grijpt, maar de doorbraakplaat van Malcolm
Holcombe (want dat kan toch bijna niet anders) wordt hierna alleen maar
mooier, indringender en overtuigender. De New York Times voorspelde
Malcolm Holcombe een jaar of vijftien geleden naar aanleiding van zijn
officiële debuut A Hundred Lies al een prachtige toekomst tussen de
grote Amerikaanse singer-songwriters. Het heeft even geduurd, maar met
het wonderschone en imponerende Down The River komt de voorspelling
alsnog uit. Er valt niets, maar dan ook helemaal niets op af te dingen.
Erwin Zijleman
P.s. Malcolm Holcombe treedt komende maand op in Nederland. Dat is een belevenis om te zien. O.a. in de Q-Bus te Leiden op 23 Oktober. Zie voor verdere data hier. Voor die tijd zal ik mijn recensie op het blog zetten van een paar jaar terug. Wo.
You can order Down the river here
and here
No comments:
Post a Comment