Je kunt hier luisteren naar 'Duquesne whistle'.
2012 is tot dusver een
muziekjaar waarin de jonge honden het wat laten afweten en de oudere
garde floreert. Bob Dylan werd eerder dit jaar 71, maar steekt de
afgelopen 15 jaar in een uitstekende vorm. Heel productief is Dylan al
lang niet meer, maar de vier studioplaten die de Amerikaan de afgelopen
15 jaar uitbracht, waren stuk voor stuk van een zeer hoog niveau. Ook,
het voor mij bijna uit het niets verschenen, Tempest is een geïnspireerd
klinkende plaat, waar heel wat jonge muzikanten een puntje aan kunnen
zuigen. Ik vind het zo langzamerhand lastig om een plaat van Bob Dylan
te beoordelen. Bij de beluistering van een nieuwe Dylan plaat ontkom je
immers bijna niet aan de vergelijking met de andere platen uit zijn
inmiddels omvangrijke en imponerende oeuvre en dat is een vergelijking
die niet altijd zinvol of rechtvaardig is. Ik ga Tempest dan ook niet
vergelijken met de inmiddels tot klassiekers uitgegroeide platen die
Dylan 40 tot 50 jaar geleden maakte, maar beoordeel de plaat op zijn
eigen kwaliteiten. Bij beluistering van Tempest vallen een aantal dingen
op. Allereerst is de plaat, die werd opgenomen met de vaste live-band
van Dylan aangevuld met Los Lobos voorman David Hidalgo, in muzikaal
opzicht verrassend homogeen. Op Tempest domineren invloeden uit de folk,
country en vooral blues en is er weinig ruimte voor uitstapjes buiten
de gebaande paden. Het tempo ligt over het algemeen laag en de sfeer
varieert van duister tot stemmig. Verder valt op dat de stem van Dylan
er de afgelopen jaren niet op vooruit is gegaan. Mede door het
jarenlange touren en wat lichamelijke ongemakken klinkt Dylan krakeriger
en rasperiger dan ooit tevoren, wat niet door iedere muziekliefhebber
gewaardeerd zal worden. Persoonlijk heb ik niet zoveel moeite met de wat
aangetaste stembanden. Dylan moest het nooit hebben van mooizingerij en
de grote mate van doorleving voegt zeker wat toe aan zijn muziek. Het
laatste dat opvalt aan Tempest is het bijzonder hoge niveau van de
teksten. Dylan heeft een naam hoog te houden als tekstschrijver, maar op
Tempest overtreft hij zichzelf. Tempest staat vol met prachtige donkere
verhalen die de muzikale en vocale inkleuring krijgen die ze verdienen.
Alles bij elkaar genomen is Tempest een interessante plaat van hoog
niveau. Bob Dylan is misschien niet meer de Bob Dylan van 45 jaar
geleden, maar hij slaagt er nog altijd in om muziek te maken die maar
moeilijk los te laten is. Bij eerste beluistering van Tempest moest ik
nog flink wennen aan van alles en nog wat, maar inmiddels koester ik de
plaat als een bescheiden meesterwerk. Bob Dylan is inmiddels 71, maar
behoort nog altijd tot het beste dat het singer-songwriter genre te
bieden heeft. Dat onderstreepte hij de afgelopen 15 jaar met een viertal
bijzonder enthousiast ontvangen platen en dat onderstreept hij nu
nogmaals met het waarschijnlijk meer omstreden, maar echt niet minder
goede Tempest. Petje af.
Erwin Zijleman
Je kunt Tempest hier bestellen
en hier
No comments:
Post a Comment