One colour more. Wendy McNeill

Wendy McNeill is een van oorsprong Canadese singer-songwriter, die na een verblijf in Zweden inmiddels vanuit Spanje opereert. De afgelopen twaalf jaar maakte ze een aantal door de critici bejubelde, maar uiteindelijk helaas nauwelijks opgepikte, platen. 

Zelf was ik een jaar of zes geleden zeer te spreken over het eigenzinnige A Dreamer's Guide To Hardcore Living, maar vervolgens ben ook ik Wendy McNeill weer uit het oog verloren. Zonder het enthousiasme van de Nederlandse promotor, had ik de nieuwe cd van Wendy McNeill waarschijnlijk gemist, want de deze week verschenen nieuwe plaat van Wendy McNeill krijgt weer veel te weinig aandacht. One Coulour More had ik echter niet graag gemist, want wat is dit een fascinerende plaat. 

Iedereen die de muziek van Wendy McNeill kent weet dat de Canadese muzikante zich tot dusver bij voorkeur bedient van de kleur zwart, waardoor het hokje folk-noir tot dusver uitstekend bij haar past. Ook One Colour More bevat vooral donker getinte tracks, maar de nieuwe plaat van Wendy McNeill is net wat veelkleuriger dan zijn voorgangers. Op haar nieuwe plaat maakt Wendy McNeill muziek die in het bredere hokje folk past, waarbij folk-noir en licht theatrale folk dit keer de boventoon voeren. 

Op One Colour More is Wendy McNeill weer een meester in het opbouwen van de spanning in haar songs. Een song die ingetogen begint kan eindigen met zwaar aangezette en zelfs wat dramatische klanken en bij Wendy McNeill klinkt het eigenlijk nooit gekunsteld, wat bijzonder is. Bij beluistering van One Colour More moest ik vaak denken aan het oude werk van Sinéad O’Connor (de zang, de dynamiek, het drama), maar One Colour More heeft ook iets van Kate Bush (het experimentele en expressieve), van Scandinavische ijsprinsessen (het mystieke en onderkoelde) en zeker ook van de eveneens wat minder bekende Nina Nastasia. 

Indringende zang en donkere akoestische gitaar klanken (het lijkt soms wel een bas) vormen de basis van de meeste songs op One Colour More, maar hier en daar heeft de Zweedse producer Christoffer Lundqvist de plaat met bijzondere instrumenten voorzien van een voller geluid, geeft Wendy McNeill de songs met haar eigen accordeonspel meer kleur of wordt bijna dreigende percussie ingezet. 

In muzikaal en vocaal opzicht is het allemaal prachtig, waarbij het overigens opvalt hoe zeer Wendy McNeill zich heeft laten inspireren door de Europese muzikale tradities, bijvoorbeeld door met een heuse Franse chanson op de proppen te komen. Maar ook in tekstueel opzicht is de nieuwe plaat van Wendy McNeill de moeite waard. One Colour More is een conceptplaat over immigratie die met grote regelmaat bijzonder fraaie verhalen vertelt. Het zijn verhalen die Wendy McNeill beeldend en bijna poëtisch verteld, wat haar muziek een geheel eigen geluid geeft. Het geeft de muziek van Wendy McNeill nog wat meer zeggingskracht en dynamiek. 

In een tijd waarin muziek steeds weer een digitaal consumptiemiddel lijkt te worden, weet Wendy McNeill zich ook nog eens te onderscheiden met de wijze waarop ze One Colour More heeft verpakt. De verpakking van de cd is zwaar uitgevoerd en het lijvige boekwerk bij de cd staat vol relevante achtergrondinformatie, wat beluistering van de plaat extra leuk maakt. 

Het had heel wat voeten in de aarde voordat Wendy McNeill deze plaat via crowdfunding gefinancierd kreeg, maar het is iedere geïnvesteerde cent waard geweest. Wat een prachtplaat.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'In Boca Al Lupa':

https://www.youtube.com/watch?v=pRSjyeogm5U