De Kift live: Gebr. de Nobel, Leiden 17 december 2014

Monsieur Parnasse

Eerder jaar kon je De Kift al aantreffen op dit blog. Een kooksessie/repetitie, Oerol, de cd presentatie en de recensie van 'Bidonville'. Nu, een paar maanden later, toog Wo. opnieuw naar De Kift en beschrijft en passant zijn ervaring met de nieuwe Leidse concertzaal: Gebr. de Nobel. De foto's zijn van Wo.

Hoe vaak kun je een show zien en het toch leuk blijven vinden? Ik zag 'Bidonville' voor de derde keer dit najaar en dit was de beste van de drie. Band en publiek waren in topvorm. Om me heen zag ik enkel mensen met een grote glimlach op hun gezicht staan, bewegend in het ritme van de van De Kift. Hoe raar die ritmes soms ook zijn, de mens vindt zijn weg wel.

Deze recensie gaat ook over Gebr. de Nobel, de nieuwe concertzaal
van Leiden. Na het sluiten van het LVC in het voorjaar van 2012, was er geen grote zaal meer in de stad. Omstreeks die tijd werd er aan de Langegracht richting de Oude Singel e.e.a. gesloopt, daarna een gat gegraven, om vervolgens stukje bij beetje te worden opgebouwd. Uiteindelijk gedecoreerd door een buitenkant van verroest ijzer, als een soort 21e eeuwse vesting van metaal. Waar de meeste activiteiten de afgelopen anderhalf jaar zichtbaar waren, verwachtte ik de ingang, maar die was daar niet te bekennen. Wel De Kift zanger Ferry Heine, die net aan kwam lopen. Die wist te vertellen dat de ingang aan een hele andere steeg zat. En inderdaad.

Het gebouw van binnen is net zo massief als van buiten. Veel gemetseld werk is zichtbaar en zijn veel en vooral enorm zware deuren. Zo'n massief stuk deur openmaken vergt enige inspanning. Ik zag dames met hun hele lichaam duwen om er beweging in te krijgen. Met een biertje naar binnen willen lopen, is een hele uitdaging. Buiten de zaal voor iedereen gaan halen onmogelijk. Dat verstevigde mijn indruk van een vesting alleen maar. Goed verzonnen is de vestibule met bar. Als mensen persé willen kletsen, kunnen ze buiten de zaal gaan staan met een biertje.

Binnen, er is ook een kleine zaal (voor de Q-Bus na 1 mei 2015?), heeft de zaal een stevig formaat, met twee galerijen. Het plafond loopt door tot aan het dak is mijn inschatting. Hoog dus. Een groot podium, waar De Kift zijn spullen eens makkelijk op kwijt kon. Maar waar alles om draait, is het geluid. Waar in het LVC Unit Sound alles steevast op loei zette, was er nu een zee aan subtiliteit. Hard, maar prettig en geweldig afgestemd en te horen. Als dit de standaard is, dan heeft Leiden er in alle opzichten een geweldige zaal in ruil voor het LVC gekregen, waar iedere band graag wil gaan spelen en het publiek de band goed kan zien en fantastisch kan horen. Gebr. de Nobel, muziek vesting? Ik ben helemaal voor.

De Kift zelf had ook een verrassing. Waar Sanne den Hartogh in september ontbrak en Frank van den Bos zijn rol overnam, was hij nu wel aanwezig. 'Ralphie' schitterde in al zijn overdaad, (misplaatst) zelfvertrouwen en schuwheid. Zijn aanwezigheid, in combinatie met meer routine, gaf ook meer rust op het podium. Er hoefde net iets minder gerend en gevlogen te worden onderling, maar het blijft hard werken om op tijd een instrument, microfoon of attribuut te vinden. De geblesseerde Pim Heijne die herstelt van een kniebreuk, werd vervangen door gitarist Dolf Planteijdt en vliegende keep Marco Heijne op drums en glaswerk. Wat nog meer opviel met de aanwezigheid van Den Hartogh, was de samenhang tussen eerdere cds van De Kift en 'Bidonville'. 'Ralphie', 'Taxi', 'de engelen' en 'de moeder' van Ralphie vielen beter in hun context. Zeker omdat de engelen in de toegift terug kwamen in 'Oe'.

Hovink: de zin vh bestaan

Muzikaal klopte alles. Waar in september kleine foutjes in het geluid zaten, werkte de show volkomen in december. De Kift speelde een fantastische show met bravoure, zelfvertrouwen en een muzikaal vakmanschap waar menig band iets van kan leren. Schitterende harmonieën van zang en koperwerk, het gebruik van elektronica en samples wordt niet geschuwd en de special effects blijven grappig. Teken daarbij de fantastische aankleding van het podium nog aan en de show is compleet.

De deelname van Sanne den Hartogh bracht nog een aantal andere verrassingen met zich mee. Een elektrische zaag vol met tamboerijnen of een elektrische gitaar laten piepen en knarsen door een een boormachine bij de elementen aan en uit te zetten. Die kende ik nog niet. Minder goed voor je oren, dat wel.

De avond eindigde met het eigen na-feestje van De Kift. Veel uitgebreider dan in september, inclusief 'Oe' met de engelenpakjes weer aan en begeleidend dansje. Dame en heren, het was een prachtige avond en zoals iemand twitterde, met kramp in de kaak van de constante lach op mijn gezicht naar huis? Nou, dat klopte wel.

Wo.


'Bidonville' koop je op de website van De Kift:

http://dekift.nl/winkel/

maar nog beter gewoon aan de zaal bij zo'n geweldig mooi en goed optreden van de band.