Flip Noorman Live: Gebr. de Nobel Leiden, 17 december 2014

Foto: Wo.

Er wervelde nogal een storm over het grote, door de De Kift aangeklede podium. Een opgewonden standje met lange, woeste krullen, een baard en een gitaar/banjo verzorgde het voorprogramma. Een microfoon? Ach, dat kon wel of niet. Met zijn enorme volume (en goede akoestiek) bereikte hij ons toch wel. Zo lang de geluidsman goed oplette en direct op de aangeboden dynamiek inspeelde door de gitaar zachter dan wel harder te zetten, ging alles goed.

Door bij beurten provocerend, opruiend of poeslief te zijn, kon Flip Noorman verbaal steeds weer direct toeslaan. Hij staat geen moment stil en betrekt zijn publiek goedschiks of kwaadschiks bij zijn performance, want dat is het; meer dan een "optreden". Meezingen, toespreken, er staat een soort volksmenner op het podium. Doe je mee, dan is het niet goed, doe je wel mee, dan is het ook niet goed. In die zin is hij een soort Freek of Youp, maar met het directe van Teeuwen en Maassen.

Wat wel duidelijk was, dat Noorman het publiek stukje bij beetje voor zich in nam. Bekomen van de verbazing liet het publiek zich overweldigen en bespelen. Het rondje door de zaal op het einde was misschien net een stap te ver. Te intimiderend? Flip Noorman gooide zijn présence gewoon de overtreffende trap in. Voor een voorprogramma is het een riskante aanpak, die zich ook compleet tegen hem kan keren. De andere kant is, je hebt als voorprogramma weinig te verliezen. Wie kleurloos is, wordt niet herinnerd. Dat is in het geval van Flip Noorman onmogelijk. Hij is zo confronterend dat iedereen met een idee over hem naar huis gaat. Ontsnappen aan zijn aanwezigheid is geen optie, behalve door de zaal uit te vluchten.

Zijn muziek is uiteindelijk ondergeschikt aan de performance. Het aangebodene beweegt zich dan ook tussen cabaret/kleinkunst en een "gewoon" optreden. Ook daar speelt Noorman weer mee. Na heel veel en uiterst nadrukkelijk om aandacht vragen over (persoonlijk) geweld en macht, mochten wij als op commando "sir, yes sir" meezingen/schreeuwen, waarna hij direct een rustig liedje inzette met zacht gitaargetokkel, om daar weer snel een grap over te maken. Het onderstreept steeds weer hoe hij speelt met het gemoed van zijn luisteraars.

Foto: Wo.

Een gedicht over make up en de leugen? Ook daar draait hij zijn hand niet voor om. Steeds een nieuwe verrassing. Boosheid, echt of gespeeld? Bellse parese of niet? Geestelijk in ieder geval in deze show. Het blijft raden en daarmee zit Flip Noorman op een scherp randje waar hij perfect op balanceert. Telkens als hij voor mijn gevoel deze balanceeract dreigde te verliezen, kwam er een nieuwe wending die de zaken weer recht trok. Goed gedaan.

Tegelijkertijd is Flip Noorman te plaatsen in een lange traditie. Jaap Fischer, Boudewijn de Groot, Bram Vermeulen weerklinken allemaal in zijn liedjes en spel. Dat gaat nog meer blijken, denk ik, op zijn album 'Bellse parese', want daar werkt het live gespeelde, als in voorstelling, niet of in ieder geval anders. Hij heeft me zeker benieuwd gemaakt om eens te gaan luisteren.

Hoe ver Flip Noorman gaat, bleek zelfs uit het volgende. Zijn grap over tegeltjeswijsheid, naar aanleiding van de titel van een van zijn liedjes, over koeien en horens, bleek doorgevoerd. Nee, ik heb het niet aangeschaft, maar de grap is helemaal geslaagd.

Wo.

Je kunt hier luisteren naar 'Ik heb de macht':

https://www.youtube.com/watch?v=aux8OJQ5qV8