Israel Nash Gripka in Nederland

Omdat Israel Nash Gripka deze week door Nederland toert, onder andere op zaterdag 12 mei in de Q-Bus volgen hier onder mijn recensie van zijn cd Barn doors and concrete floors en van zijn concert in de Q-Bus op 12 oktober 2011. Eerder verschenen zij in WoNo Magazine 12.2

Wat een heerlijk potje country rock is dit. Namen? The Rolling Stones in hun beste jaren op de momenten dat ze met het zuiden van de V.S. stoeiden. Ryan Adams mag niet ontbreken en zelfs Bob’s mondharmonicageluid komt voorbij. Gripka zelf laveert tussen een iets meer traditioneel geluid en full out country rock, met een ruige stem daar over heen. Een beetje klinkend als de jonge Springsteen. Dat betekent dat hij met inleving over de door hem gekozen onderwerpen kan kiezen. Zoals het een countryartiest betreft, kan dat wel eens larmoyant zijn, maar dat stoort nergens. Die balans treft Gripka perfect. De orkestratie is juist gekozen. Mooie pianoklanken in ‘Sunset, regret’, slide gitaar in diverse andere nummers.

Gripka komt uit de Ozark Mountains in Missouri en die plattelandsachtergrond is duidelijk te horen. Samen met Steve Shelley van Sonic Youth heeft hij zijn invloeden oversaust met de grote stadsgeluiden van zijn huidige woonplaats NYC. Die mix werkt. Luister bijvoorbeeld naar ‘Goodbye ghost’. Hier zit alles in wat Barn doors tot een meer dan gewoon goede plaat maakt (en hij Ryan Adams het dichtst benadert). Weidse uitzichten en slide gitaren als de toeters in de files in de straten van NYC. ‘Louisiana’ komt heel dicht bij de Stones. Dat is niet erg, zo lang de compositie zelf overeind blijft staan en dat doet het. Gooi er dan nog een stevige ballad als ‘Baltimore’ overheen en Nash heeft me helemaal te pakken. Niets nieuws bieden en toch heel goed zijn. Ik zie dat hij komt optreden hier. Q-Bus? Zou zo maar kunnen. Ik gok dan op 12 oktober! (P.s. dit is maaaaanden geleden geschreven. De voorspelling klopte net niet, want .....)

Leiden, maandag 17 oktober 2011, Q-Bus: Israel Nash Gripka

Foto van muziekgezien.blogspot.com

Barn doors and concrete floors is een aardige plaat. Niet meer en niet minder. Ik luister er graag naar, maar met mate. Het biedt een gevarieerd palet klankkleuren die in de alt.americana/rootsrock gangbaar zijn. Zet dezelfde artiest neer in een meer rocksetting in de Q-Bus en het loopt uit op een avond, waar nog lang over gesproken wordt. De ca. 170 mensen genoten van begin tot einde van stevige songs, met een goede kop en staart, af en toe een verrassende brug en prima driestemmige samenzang. Nash is een stevige, grote, jonge man. Zijn stem heeft een heerlijk ruig randje, dat vaag aan John Fogerty doet denken, een Joe Cocker light. Zijn muziek komt het vaatje van The Stones ten tijde van Mick Taylor, Neil Young, Ryan Adams, The Faces en CCR. Allen kunnen fabuleus rocken en de pedalsteel guitar laten janken. Nash heeft dat ook. Songs als Fool’s gold, Baltimore, Four winds en Louisiana gaan er in als koek. Als hij dan ook nog eens afsluit met ome Neil’s 'Like a hurricane' kan hij niet meer stuk. Terechte een volle bak in de Q-Bus.

Hier vind je de tour dates van zijn Europese tour die overmorgen begint en kun je 'Fool's gold' beluisteren.

Wo.