Bevrijdingpop 2012 Haarlem

Wat een drukte. De organisatie had het festival verspreid over drie podia, met Gers Pardoel op een en "De Jeugd van 10 jaar terug" op een ander, maar nog was er nauwelijks een doorkomen aan in de Haarlemse Hout. Niet dat er echt iets was dat ik wilde zien, maar even gezellig met zijn allen weg en wat muziek aanhoren, is altijd leuk.

We arriveerden met Nick & Simon. De helikopter waarmee ze werden vervoerd hadden we horen landen in de verte. Nu weet ik wel dat dit Volendamse duo zo ongeveer onvermijdelijk is op de Nederlandse tv, maar Doe Maar indachtig kan ik zeggen dat ik, op de aankondigingen na, nog nooit een programma heb gezien waarin het duo mee doet, maar kennelijk ook nog nooit een nummer heb gehoord van het duo (althans bewust). Om mij heen stonden honderden mensen uit volle borst mee te zingen, ook types waarvan van ik vermoed dat zij geen fan zijn. Ene Rosanne werd luidkeels bezongen. Nee, ik had niets gemist, dat was mij wel duidelijk.

Dat bleek ook het laatste nummer van Nick & Simon. Meteen kwam een steeds terugkerend duo op, dat de sfeer er in mocht houden. Nederlandstalige liedjes uit de afgelopen ca 45 jaar kwamen voorbij en werden al dan niet hard meegezongen. Door de troepenverplaatsingen na Nick & Simon konden wij tot vrij ver vooraan komen, zodat wij van dichtbij deelgenoot werden van het beste nummer van het festival 2012. "Zelfs de regen houdt ons niet tegen". Zij die er bij waren, zullen het bom bom bom bom, nooit meer vergeten. (Dit bleken Speelman & Speelman, zag ik vandaag. Goed gedaan heren, al leek voor sommigen de liedjes wel eens te oud.)

Rilan & the Bombardiers bleek een elf koppige Haarlemse band, die een swingend concert neerzette. De grote band speelde strak en goed, al werd het geluid nooit 100%. Het gescratch van de diskjockey was zeer dominant in de mix. Zanger Rilan, getooid met een afro waar Angela Davis trots op was geweest, heeft een duidelijke voorliefde voor jaren 60 en 70 soul, rhythm & blues, met een line up die aan Sly & the Family Stone en Santana doet denken. Cover 'I'm alive' mag dan in 2011 een hit zijn geweest, maar Don Fardon nam het ergens lang geleden op. Het optreden was zeker onderhoudend, maar echt spetteren wilde het nooit. Rilan moest af en toe ook te veel met zijn stem knijpen om boven het geweld van de rest van de band uit te komen. Terwijl de twee dames op de achtergrond juist heel relaxt en goed te horen waren. De band krijgt zeker het voordeel van de twijfel. In een zaal met meer voorbereiding voor een soundcheck, schat ik het zeker in dat Rilan c.s. in staat zijn een spetterend optreden te geven. Routine gaat daar zeker bij helpen.

Na weer een rondje 'Suzanne', 'Is dit alles' en vooral heel veel "De regen" was het tijd voor een band waar een groot deel van het overwegend jonge publiek dat zich om ons heen had verzameld duidelijk voor gekomen was: de jeugd kwam voor De Jeugd van Tegenwoordig. Natuurlijk ken ik 'Watsgeburd' en iets nieuwere singles, waaronder 'Let's get Spanish'. Dit is absoluut muziek van na mijn tijd, maar dat wil niet zeggen dat mij niet een en ander opviel. Een podium zonder band is erg kaal en groot voor drie rappers en hun dj. Dat de drie echt uit de kou opkwamen en even nodig hadden om hun draai te vinden. Dat hun grootste hit gewoon voorin de set stond. Was dat maar achter de rug? Dat Bas Bron, de dj, het het meest naar zijn zin leek te hebben en dat Vjeze Fur zo op het oog gistermiddag overal had willen zijn behalve op het podium van dit bevrijdingsfestival. Faber YaYo en vooral Willie Wartaal kwamen zeker los. Dat mocht ook wel. Het publiek deed zijn best en als ik omkeek, zag ik tot ver achter mij de mensen mee doen. Toch, als daar om gevraagd werd heb ik lekker mee staan springen op de plaats, langzaam dieper wegzakkend in de modder, omdat dat het veiligste is. Ik heb ook wat op de beats gelet en daar viel mij op, dat de muziek onder de raps geregeld inventief is, met een goede vondst of lekkere melodie. Conclusie is dan ook, dat ik ondanks geen fan van rap, hip hop of dance te zijn, zeker geamuseerd werd. Complimenten dus aan de Jeugd.

Wat ook gezegd moet worden; deze jongens zijn echt groot. Teksten werden woord voor woord meegerapt door de jeugd op het veld. Om ons heen stonden veel blije gezichten. Dat viel mij boven alles op. Er kwam nog veel meer acts, maar het was de jeugd in ons gezelschap dat er genoeg van kreeg, dus gingen we naar huis. Erg? Nee, Echo & the Bunnymen is nooit mijn muziek geweest en Kid Creole ook niet, ook al was 'Stool pidgeon' een aardig nummer. Het was goed zo. Mijn allereerste Bevrijdingspop zat er op. Jaloers op Groningen met Kyteman Orchestra en band of Skulls was ik wel. Volgende jaar dan maar, Haarlem?

Wo.