The stars are indifferent to astronomy. Nada Surf

Jaren geleden zei mijn inmiddels ex-collega Johan tegen me dat hij naar een optreden ging van Nada Surf. Daar begreep ik niet veel van. Dat bandje van die ene novelty hit, 'Popular', had daarna toch niets meer uitgebracht? Het gaat nog verder. Anno 2012 is daar The stars are indifferent to astronomy en ik heb hem op mijn iPod staan en laat hem geregeld voorbij komen. Wat een heerlijke popmuziek!

Leuk is (onder andere) als een band je kan verrassen. Nada Surf maakt een aantal perfecte pop nummers op The stars ..., die direct vrolijk maken en toch een randje hebben. Origineel is het niet, want ik hoor flink wat bands waar ik in de jaren 90 platen van kocht, maar die in dit millennium langzaam uit zicht verdwenen of er mee ophielden. Johan, Fountains of Wayne, Teenage Fanclub, The Posies, The Shins, bands die voor het pure liedje gingen/gaan en weten hoe ze dat moeten aankleden om er iets perfects van te maken. Daar voeg ik The Caulfields aan toe. Heel obscuur, maar 'Whirligig' (1995) is een vrijwel perfecte cd. 'Jules and Jim' had zo op die plaat gepast. Nada Surf gaat voor hetzelfde doel op The stars ... Een lekkere gitaarsolo hier, een keyboard daar en koortjes en nog wat meer koortjes, maar alles in dienst van het liedje en de melodie.

Dat alles verbaast me in zo verre, omdat het zoeken naar (en vinden van) schoonheid op de cd waar ' Popular' op staat, High/Low uit 1996, geheel ontbrak. Mijn indruk toen was heel sterk, het trucje lukte precies een keer, maar verder kwam Nada Surf niet. Daarmee verdween mijn interesse in de band. Tot dat ik een recensie van deze cd las en dacht, die moet ik toch eens uitchecken. En nee, geen seconde spijt van gehad.


Nada Surf bestaat dit jaar 20 jaar en speelt nog steeds in dezelfde trio bezetting. Matthew Caws (zang/gitaar), Ira Elliot (drums) en Daniel Lorca (bas). Dat alleen al is vrij uitzonderlijk. Niet dat de band zeer productief is, The stars is de zevende cd in al die jaren, maar de progressie sinds 1996 is enorm. De band heeft heerlijke nummers leren schrijven, die een lust voor het oor zijn. Speels, sprankelend en toch licht melancholiek. Precies datgene wat de bands die ik hierboven aan refereerde ook zo kenmerkt. Dat maakt The Stars are indifferent to astronomy wellicht een anachronistische plaat, maar wel een heel erg lekkere.

De laatste band die ik hier wil noemen, is Foo Fighters, maar als Dave Grohl net dat hele kleine beetje meer pop in zijn nummers zou kunnen krijgen, dan was Foo Fighters wel de absolute top geweest en niet alleen in het alternatieve circuit. Ik vrees dat Nada Surf er enkel van mag dromen om in het eerste voorprogramma van Grohl c.s. te mogen staan. Terwijl vrijwel al hun nummers stuk voor stuk beter zijn. Dat wel. Stevig en poppy. Een gouden combi in de oren van

Wo.

Zelf schrijven voor WoNoBloG? Dat kan. Laat een reactie achter en wij nemen contact met je op.