Posts
Ik volg de Franse popmuziek misschien niet op de voet, maar hou de nieuwe releases binnen de Franse popmuziek wel in de gaten. Ik durf daarom wel te beweren dat La Féline behoort tot het beste dat de Franse popmuziek te bieden heeft. Dat bewees het alter ego van Agnès Gayraud drie jaar geleden met het avontuurlijke maar ook wonderschone Vie Future en dat doet de Franse muzikante deze week met het minstens even mooie en bijzondere Tarbes. Ook het nieuwe album van La Féline staat weer vol met songs vol verrassing en avontuur, maar op een of andere manier is Tarbes ook een toegankelijk album. Ik schrijft ook dit album alvast op voor mijn jaarlijstje.
Ik was precies drie jaar geleden enorm onder de indruk van Vie Future van de Franse muzikante La Féline. Het alter ego van Agnès Gayraud imponeerde op haar derde album met zich langzaam voortslepende songs, bijzonder klinkende elektronica en fluisterzachte vocalen. La Féline knutselde haar album met zeer eenvoudige middelen in elkaar, maar produceerde vijfenveertig minuten lang sprookjesachtige klanken die je maar bleven betoveren en verwonderen. Vie Future haalde uiteindelijk de 37e plek in mijn jaarlijstje over 2019, maar met de kennis van nu schaar ik het album onder de allerbeste albums van het betreffende jaar.
Deze week verscheen het nieuwe album van de Franse muzikante en dit album krijgt vooralsnog zo weinig aandacht dat ik het bijna over het hoofd had gezien. Zo ver is het gelukkig niet gekomen, want ook Tarbes is weer een kunsttukje. Agnès Gayraud maakte ook haar vierde album voor een belangrijk deel in haar eentje en trekt de lijn van voorganger Vie Future door. Ook Tarbes klinkt weer een stuk experimenteler dan het gemiddelde Franse popalbum, wat overigens niet betekent dat de muziek van La Féline heel ontoegankelijk is.
De muzikante uit Lyon verrast ook dit keer met bijzondere elektronische klankentapijten, die het experiment zeker niet schuwen. Het zijn klankentapijten die weer hopeloos intrigeren, maar die ook prachtig klinken en fraai worden gecombineerd met organische klanken, die dit keer wat aan terrein hebben gewonnen, zeker wanneer gitaren en geweldige bassen de aandacht opeisen.
Agnès Gayraud combineert de bijzondere elektronica en organische accenten ook dit keer met vaak fluisterzachte vocalen, maar zingt wel iets expressiever dan op Vie Future. Hier en daar voegt ze lagen andere stemmen toe, onder andere door een flink koor in te schakelen, maar ook Tarbes is voor het grootste deel een ingetogen en intiem album.
Ook dit keer heeft La Féline een album gemaakt dat je vanaf de eerste tot en met de laatste noot op het puntje van je stoel houdt. Ondanks het feit dat de songs op Tarbes zich over het algemeen langzaam voortslepen, zijn de songs van La Féline ook dit keer songs waarin zomaar van alles kan gebeuren. Het levert spannende songs op, die zich nergens in een keurslijf laten dwingen, maar die op hetzelfde moment ook gewoon heerlijk dromerig klinken.
Ik heb absoluut een zwak voor Franse popmuziek (en dit ondanks mijn matige beheersing van de Franse taal) en ben ook zeker niet vies van de zwoele en lichtvoetige klanken van de Franse zuchtmeisjes, maar Agnès Gayraud opereert op een flink wat hoger niveau. Zeker als je het album met de koptelefoon beluistert hoor je hoe knap het klankentapijt op Tarbes in elkaar zit en hoe La Féline met subtiele toevoegingen en wendingen steeds weer het experiment opzoekt.
Vergeleken met Vie Future experimenteert Tarbes net wat nadrukkelijker met bijzondere klanken, maar iedereen die, net als ik, als een blok viel voor alle verleidingen van het vorige album van de Française, zal ook weer onder de indruk zijn van het nieuwe album. Bij het grote publiek is La Féline helaas nog niet erg bekend, maar dit hoort echt bij het allerbeste dat de Franse popmuziek op dit moment te bieden heeft. Jaarlijstjesmateriaal, wederom.
Erwin Zijleman
https://lafeline.bandcamp.com/album/tarbes
No comments:
Post a Comment