De Britse muzikante A.A. Williams maakte op haar debuutalbum Forever Blue indruk met zwaar aangezette en vooral donkere klanken, die zowel invloeden uit de klassieke muziek als uit de metal verwerkten. Het werd gecombineerd met de geweldige stem van A.A. Williams, die een bijzonder eigen muzikaal universum wist te scheppen. Na een wat teleurstellend tussendoortje met covers, keert de muzikante uit Londen terug met As The Moon Rests. Het is een album waarop het geluid van Forever Blue is geperfectioneerd. As The Moon Rests is zwaarder aangezet dan het debuut, maar ook subtieler. Het is een album waarop de onderhuidse spanning regeert, maar ook de schoonheid makkelijk boven komt drijven.
De Britse singer-songwriter A.A. Williams debuteerde iets meer dan twee jaar geleden met een album waarop het etiket ‘death gospel’ was geplakt. Of die vlag de lading dekte durf ik nog steeds niet te zeggen, maar fascinerend was de muziek van A.A. Williams absoluut. A.A. Williams is een klassiek geschoold muzikante met als specialisaties piano en cello, maar op Forever Blue maakte ze ook geen geheim van haar liefde voor metal.
Het debuutalbum van de Britse muzikante viel op door een sfeervolle maar ook zeer donker gekleurde instrumentatie, waarin invloeden uit de klassieke muziek werden gecombineerd met gitaargeweld, maar het was uiteindelijk vooral de geweldige stem van A.A. Williams die Forever Blue naar grote hoogten tilde.
De Britse muzikante bracht vorig jaar een tijdens de corona lockdowns gemaakt album met uitsluitend covers uit, maar haar geweldige stem kon de alleen met piano ingekleurde versies van een aantal zeer bekende of zelfs uitgekauwde songs wat mij betreft niet redden. Op het deze week verschenen As The Moons Rests doet A.A. Williams gelukkig weer waar ze goed in is en ze doet dit wat mij betreft nog net wat beter dan op haar debuutalbum.
Ook op As The Moon Rests maakt A.A. Williams geen geheim van haar liefde voor metal. Het album is vrij stevig ingekleurd met hier en daar ronkende gitaren, maar deze krijgen fraai tegenwicht van de grootse en meeslepende en soms wat klassiek aandoende klanken die we ook kennen van het debuutalbum van A.A. Williams en waarvoor dit keer flink wat strijkers zijn ingezet. Het is ook deze keer muziek die het daglicht nauwelijks kan verdragen, maar de aardedonkere klanken contrasteren ook prachtig met de mooie en zeer krachtige stem van A.A. Williams.
De muzikante uit Londen lijkt geen gebruik meer te maken van het een paar jaar geleden bedachte etiket ‘death gospel’, maar wat is het dan wel? Persoonlijk lijkt het hokje gothrock me het meest passend voor As The Moon Rests, maar ook dit is een hokje waarin de muziek van A.A. Williams zeker niet precies past.
Het mooie van de instrumentatie op het album is dat het continu donker en dreigend klinkt, maar dat het nooit echt helemaal uitbarst. As The Moon Rests is als een overtrekkende onweersbui die wel wat rommelt, maar de bliksemschichten en donderklapen bewaart voor elders, wat muziek vol hoge spanningsbogen oplevert. Het is overigens een onweersbui die samen gaat met regenbogen, want de muziek van A.A. Williams kan, wanneer de gitaren even gas terug nemen, ook prachtig subtiel klinken.
De muziek is dit keer nog wat mooier en dynamischer dan op Forever Blue en ook de zang vind ik op het nieuwe album nog net wat indrukwekkender. De grootse en meeslepende klanken op het album doen het vooral goed wanneer de zon onder is en lijken bovendien gemaakt voor de donkere seizoenen, waardoor het album precies op tijd komt.
Ik ben lang niet altijd gek op dit soort zwaar aangezette en hier en daar zelfs wat pompeuze muziek, die normaal gesproken ook nog eens wordt gedomineerd door wat dramatische en theatrale zang. Dat laatste doet A.A. Williams gelukkig niet en bovendien voegt de Britse muzikante een aantal fraaie rustmomenten toe, waardoor As The Moon Rests ondanks de zwaar aangezette klanken en vocalen niet over the top klinkt. Prachtig album.
Erwin Zijleman
https://aawilliams.bandcamp.com/album/as-the-moon-rests
No comments:
Post a Comment