My 21st Century Blues. RAYE

RAYE werd het afgelopen jaar eindelijk omarmd als een van de grote talenten van de Britse popmuziek en haar verrassend veelzijdige debuutalbum My 21st Century Blues laat horen dat dit volkomen terecht is.

My 21st Century Blues van RAYE verscheen aan het begin van dit jaar, maar zelf ontdekte ik het album pas nadat het opdook in heel veel jaarlijstjes. Daarin hoort het debuutalbum van de Britse muzikante zeker thuis, want RAYE bulkt van het talent. My 21st Century Blues is een zeer gevarieerd album vol invloeden. Die veelzijdigheid trekt de muzikante uit Londen door in de muziek en de zang op haar debuutalbum. Bij eerste beluistering hoor je vooral een toegankelijk popalbum met invloeden uit de R&B, soul, hiphop, jazz en pop, maar My 21st Century Blues stijgt al snel tot grote hoogten, ook als je normaal gesproken niet zo vatbaar bent voor het soort muziek dat RAYE maakt.

De Britse muzikante RAYE haalt met haar debuutalbum My 21st Century Blues flink wat jaarlijstjes, waaronder een aantal zeer aansprekende lijstjes. Het kwam voor mij als een totale verrassing, want ik heb zelf geen aandacht besteed aan het album en heb er ook nauwelijks naar geluisterd eerder dit jaar. Ik ging er van uit dat het debuutalbum van het alter ego van Rachel Keen zich ver buiten mijn muzikale comfort zone bevond, maar dat blijkt reuze mee te vallen.

Zoals zoveel andere Britse popmuzikanten begon Rachel Keen ooit aan een opleiding op de gerenommeerde BRIT School, maar ze vond het keurslijf van de muziekschool al snel te strak en ging haar eigen weg. Dat doet ze ook op haar debuutalbum, waarop het in muzikaal opzicht alle kanten op kan. RAYE maakt op My 21st Century Blues toegankelijke Britse pop met een vleugje soul, maar ze kruipt in een aantal tracks ook een stuk dichter tegen de hiphop en R&B aan. Flirts met de dansvloer en hier en daar een vleugje jazz maken het bonte muzikale palet van het debuutalbum van RAYE compleet.

My 21st Century Blues staat vol met zeer aanstekelijke songs, waarvan een aantal het geweldig doet op de dansvloer. Op hetzelfde moment is de muziek van de jonge Britse muzikante eigenzinnig. Het debuutalbum van RAYE staat bol van de invloeden, maar is ook in muzikaal opzicht een zeer divers album. In een deel van de tracks op het album domineert de elektronica, maar My 21st Century Blues kan ook warm en organisch klinken.

In vocaal opzicht is het album al net zo divers. RAYE kan mee met de grote popzangeressen van het moment, maar ze kan ook de concurrentie met de smaakmakers in de hiphop en R&B aan. Het ene moment vertrouwt ze op elektronica en de autotune voor het vervormen van haar stem, maar de Britse muzikante kan ook rauw, puur en soulvol zingen. My 21st Century Blues sluit aan bij de grote Amerikaanse pop en R&B albums van 2023, maar het album klinkt toch ook typisch Brits, al is het maar door de tongval van de muzikante uit Londen.

Het debuutalbum van RAYE begeeft zich met name in de tracks die wat opschuiven richting hiphop en rap een flink stuk buiten mijn muzikale comfort zone, maar door al het muzikale avontuur en de vocale souplesse haak ik ook bij die tracks niet af. My 21st Century Blues bevat 15 tracks en ruim drie kwartier muziek en schiet in die 15 tracks meerdere kanten op. Het levert een album vol goede ideeën af, maar ook een album dat eigenzinniger en hierdoor interessanter klinkt dan vergelijkbare albums in het genre.

Bij eerste beluistering zag ik het eerste album van RAYE nog vooral als een ‘guilty pleasure’, maar hoe vaker ik naar het album luister, hoe meer ik onder de indruk raak van de muzikaliteit en originaliteit van RAYE en van haar persoonlijke teksten. De Londense muzikante kan een geweldig popalbum maken, maar ook een loom en zwoel R&B album of een rauw en intens soulalbum. Met My 21st Century Blues heeft ze alles op een hoop gegooid, maar het album klinkt zeker niet als een allegaartje. Zelf hoop ik op een tweede album met sober ingekleurde soul en jazz, maar ook als RAYE blijft doen wat ze doet op haar debuutalbum, kijk ik met veel nieuwsgierigheid uit naar het tweede album van deze zeer talentvolle Britse muzikante.

Erwin Zijleman