Black Rainbows. Corinne Bailey Rae

Corinne Bailey Rae ontworstelt zich op het buitengewoon fascinerende Black Rainbows definitief aan het keurslijf van de hitgevoelige neo-soul en R&B en levert een verrassend en imponerend album af.

Bij beluistering van Black Rainbows zal je jezelf meerdere keren afvragen of dit echt Corinne Bailey Rae is, want het nieuwe album van de Britse muzikante schiet echt alle kanten op. Ook haar vorige albums waren bovengemiddeld goed, maar Black Rainbows is sensationeel goed. Iedere track zet je wereld weer op zijn kop en doet je zo nu en dan naar adem happen. Corinne Bailey Rae doet op haar nieuwe album precies waar ze zelf zin in heeft en levert een album af dat laat horen dat ze in 2005 niet voor niets werd geschaard onder de grootste talenten van de Britse popmuziek. Dat maakte ze al meerdere keren waar, maar Black Rainbows is een echt meesterwerk.

De carrière van de Britse muzikante Corinne Bailey Rae is tot dusver een hele bijzondere. Het is een carrière waarin torenhoge pieken worden afgewisseld met angstaanjagend diepe dalen en waarin het steeds maar weer de vraag is of ze nog opduikt met een nieuw album. Het begon in 2005 allemaal nog zo mooi en onbezorgd. Corinne Bailey Rae werd onder andere door Jools Holland onthaald als de nieuwe Britse soulsensatie en maakte dit vervolgens meer dan waar met haar titelloze debuutalbum, dat aan het begin van 2006 verscheen.

Het album was zowel in commercieel als in artistiek opzicht een groot succes en leverde Corinne Bailey Rae een aantal prestigieuze prijzen op. Er leek geen vuiltje aan de lucht, maar de drugs gerelateerde dood van haar echtgenoot hakte er stevig in bij de Britse muzikante. Toen het overigens uitstekende The Sea in 2010 verscheen was Corinne Bailey Rae links en rechts ingehaald door nieuwe Britse soulsensaties, onder wie Amy Winehouse. Het duurde vervolgens tot 2016 voordat het derde studioalbum van Corinne Bailey Rae verscheen. Ook The Heart Speaks In Whispers was een uitstekend album, waarop de neo-soul hier en daar werd verruild voor R&B en folk, maar met name de critici waren wat uitgekeken op Corinne Bailey Rae.

We zijn inmiddels weer zeven jaar verder en uit het niets ligt er een nieuw album van de Britse muzikante. Het is een album dat ik inmiddels flink wat keren heb beluisterd, maar ik blijf me nog steeds verbazen over de bijzondere keuzes die Corinne Bailey Rae heeft gemaakt op haar nieuwe album. Black Rainbows opent bijzonder met het voorzichtig experimenteel aandoende en wat tegen triphop aanleunende A Spell, A Prayer, dat een veelheid aan invloeden verwerkt en weer een hele andere Corinne Bailey Rae laat horen dan we tot dusver kenden.

Het is zeker niet de enige verassende track op het album, want in de titeltrack schuift de Britse muzikante op richting jazz, die ze combineert met zwaar aangezette ritmes. Met Erasure schuift Corinne Bailey Rae de niets vermoedende luisteraar vervolgens ook nog eens een rauwe en bijna punky track voor, met stevige gitaren en ruwe en vervormde vocalen. Black Rainbows is dan pas drie tracks oud, maar je bent als luisteraar al een paar keer van je stoel gevallen en zit tegelijkertijd op het puntje van deze stoel.

Ook als de Britse muzikante kiest voor de R&B en de neo-soul die we van haar kennen wordt het spannend door bijzondere wendingen die variëren van gruizige gitaren tot bijzondere elektronica, die de songs steeds weer voorzien van bijzondere twits. In muzikaal opzicht gebeurt er werkelijk van alles op Black Rainbows en ook in vocaal opzicht kan het meerdere kanten op.

Corinne Bailey Rae is nog altijd een uitstekende soulzangeres, wat je hoort in een gloedvolle ballad als Red Horse, maar in de track die volgt (New York Transit Queen) hoor je weer de punky rockchick die eerder op het album was te horen, waarna net zo makkelijk een jazzy soultrack volgt, tot Corinne Bailey Rae de track weer een hele kant op sleurt, waarna ze in de pianoballad Peach Velvet Sky de veters uit je schoenen zingt om je met het jazzy en experimentele Before The Throne Of The Invisible God toch weer in verwarring achter te laten.

Corinne Bailey Rae slingert je tien tracks lang alle kanten op en zal een aantal fans van het eerste uur verliezen met dit buitengewoon moedige album, dat als je er voor open staat echter ook verschrikkelijk goed is en zomaar kan uitgroeien tot de meest bijzondere albums van 2023. Ik ben nog altijd aan het wennen, maar ik ben ook diep onder de indruk van dit fantastische album.

Erwin Zijleman