Preacher's Daughter. Ethel Cain

De Amerikaanse muzikante Hayden Anhedönia debuteert als Ethel Cain met een vijf kwartier durend album dat een groot deel van de tijd imponeert en bezweert met muziek die je genadeloos bij de strot grijpt.

Ik had tot deze week nog nooit van Ethel Cain gehoord, maar de Amerikaanse muzieksites scharen haar debuutalbum Preacher’s Daughter vrijwel unaniem onder de beste nieuwe albums van deze week. En terecht. Het is een album dat meerdere kanten op kan, maar over het algemeen genomen maakt het alter ego van de Amerikaanse muzikante Hayden Anhedönia diepe indruk. Ze doet dit met wat trage en meestal opvallend donker ingekleurde songs, wat uitstekend past bij haar mooie stem, die vaak een vleugje Lana Del Rey bevat. De persoonlijke songs op het album zijn vaak lang en bouwen de spanning op bijzondere wijze op, wat kan resulteren in aardedonkere of zelf bijna beangstigende klanken. Bijzonder fascinerend album.

De Amerikaanse muziek website Pitchfork.com wees me op Preacher’s Daughter, het debuutalbum van Ethel Cain. Ethel Cain, een naam die ik nog niet eerder was tegengekomen, is het alter ego van de Amerikaanse muzikante Hayden Anhedönia, die opgroeide in een streng gelovige gemeenschap in Florida, op jonge leeftijd uit de kast kwam, de kerk de rug toe keerde en zichzelf uiteindelijk vond als transgender vrouw.

Als Ethel Cain maakte ze naar verluidt een aantal bijzondere EP’s, die nu gezelschap krijgen van haar eerste volwaardige album. Op Preacher’s Daughter is een voorname plek ingeruild voor alle worstelingen en trauma's uit de jeugd van Hayden Anhedönia, wat een behoorlijk donker album oplevert.

In de openingstrack klinkt Ethel Cain direct als een nog wat melancholischere en donkerdere versie van Lana Del Rey. Nu hoor ik de laatste tijd opvallend veel zangeressen die als Lana Del Rey klinken of proberen te klinken, maar Ethel Cain klinkt door een bijzondere instrumentatie en flink wat bezwering in haar stem een stuk interessanter dan de concurrentie.

Ethel Cain had het geluid van de openingstrack van mij best een heel album vol mogen houden, maar de Amerikaanse muzikante, die haar thuis heeft gevonden in Enterprise, Alabama, vervolgt haat debuut met de groots klinkende pop en rock van American Teenager, die het goed zou hebben gedaan in de jaren 90. Het is een aanstekelijke song, maar wat mij betreft verreweg de minste track op een album dat 13 songs en ruim vijf kwartier muziek bevat.

Ethel Cain is op haar best in de aardedonkere en zich wat langzaam voortslepende songs, die gelukkig domineren op Preacher’s Daughter. Het zijn zo nu en dan behoorlijk lange tracks, waarin de gitaren stevig of zelfs onheilspellend mogen klinken of zelfs mogen ontsporen in diep drones en waarin de Amerikaanse muzikante de zang uit haar tenen haalt.

Zeker in de rustigere passages hoor ik vaak iets van Lana Del Rey, maar wanneer de songs van Ethel Cain langzaam maar zeker exploderen en de zon verdwijnt achter gitzwarte wolken, verdwijnt deze vergelijking als sneeuw voor de zon. De meeste tracks op het album zijn aan de ene kant ingetogen en aan de andere kant zwaar aangezet, wat misschien tegenstrijdig klinkt, maar dat is het niet.

Door het zwaar aanzetten van de instrumentatie, de keuze voor vooral donkere klanken en de emotievolle zang van Hayden Anhedönia, zijn de songs op Preacher’s Daughter vrijwel zonder uitzondering voorzien van een bijzondere lading. Het komt soms behoorlijk overweldigend over, maar de meeste songs op het debuutalbum van Ethel Cain klinken ook persoonlijk en intiem. Dat geldt zeker voor de songs die in het hokje singer-songwriter passen, maar ook als Ethel Cain wat opschuift richting rock of slowcore, maakt de Amerikaanse muzikante songs met veel impact en gevoel.

Ethel Cain laat op haar debuutalbum horen dat ze lekker in het gehoor liggende songs kan schrijven, maar de zich langzaam voortslepende, donkere en dreigende en zich langzaam opdringende songs op het album zijn veel mooier. Hier en daar kiezen deze zich langzaam voortslepende songs vol voor het experiment, wat van Preacher’s Daughter een album met meerdere gezichten maakt.

Met wat meer focus had Ethel Cain een wereldalbum van een klein uur kunnen maken, maar het bonte karakter van het album en de uitersten hebben ook zeker hun charmes. Al met al ben ik behoorlijk onder de indruk van het debuut van Ethel Cain, dat ook in Nederland alle aandacht verdient en deze week inderdaad behoort tot de beste nieuwe albums.

Erwin Zijleman