The Wonder Stuff live. Boiler Shop, Newcastle-upon-Tyne, 22 Juli.

Foto: HareD

Als je het maar lang genoeg uithoudt als band, of op tijd weer bij elkaar komt na een break-up, en je hebt ook nog een paar succesvolle platen gemaakt, dan kun je tot in de lengte der tijden jubilea vieren. Verleden jaar stond het album Never Loved Elvis centraal tijdens een kleine tour langs het Britse clubcircuit van The Wonder Stuff, dit jaar is het de beurt aan Construction for the Modern Idiot (1993). Dit was de minst populaire van de eerste vier albums van ‘the stuffies’ (hoewel toch nummer 4 in de UK charts). Na 78 concerten in de tour die erop volgde was de koek op en ging de band uit elkaar in juli 1994 (tot 2000). Ook in latere jaren speelde de hergroepeerde band (met naast zanger Miles Hunt alleen gitarist Malc Treece nog over van de originele bezetting) niet veel materiaal van dit album, zo vertelde zanger Hunt in de aanloop naar de tour in een reeks filmpjes op You Tube.

Geen reden om nu thuis te blijven, want afgelopen weken toerde de band door Noord-Engeland en Glasgow, ze staan eind november op een festival met twee optredens in de aanloop, en in december volgt de afsluiter in onder andere London en Birmingham. Ik vond het leuk om een nieuwe stad te ontdekken, dus kocht ik een kaartje voor het tweede concert, in Newcastle. Zaal de Boilershop was een oude werkplaats waar de locomotieven van de beroemde treinpionier Robert Stephenson vroeger werden gemaakt. Als concertzaal was het ook prima, niet te groot en merkwaardigerwijs met palen in het midden, zodat de zichtlijnen niet overal handig waren. Maar daar kon gelukkig om heen worden gewerkt en als lange Nederlander is het altijd weer een kijkgenot om tussen de gemiddeld genomen lilliputterige Britten te staan.

Foto: HareD

De set bestond uit twee delen: eerst Construction for the Modern Idiot in zijn geheel, aangevuld met enkele b-sides, dan een korte pauze en vervolgens een set met greatest hits en andere aangename stukken. Het eerste deel was fijn en goed, al begon het merkwaardig: de basversterker was stuk, dus moest er na het eerste nummer gewacht worden. In de tussentijd riep iemand uit publiek ‘go on’,  maar dat viel niet goed bij Hunt, hij reageerde: ‘why the fuck do you think I am able to do something about that’ en ging toen maar op het podium liggen. Veel nummers dus die amper eerder live zijn uitgevoerd en dat is een gemis want ze klonken erg goed. Uitzondering is evergreen ‘On The Ropes’ (nummer 10 in de UK topparade destijds), met een hoofdrol voor violiste Erica Nockalls. Na de pauze ging het tempo verder omhoog  en reeg de band hoogtepunt na hoogtepunt aan elkaar, waaronder ‘Mission Drive’ en ‘Caught in my Shadow’. Kortom, het was weer een heerlijk muziektripje, dus laat de albumjubilea elkaar maar blijven opvolgen!

HareD

P.S. van de redactie. De bijdage van HareD kwam binnen tijdens onze vakantie. Vandaar de late plaatsing