Such Ferocious Beauty. Cowboy Junkies

De Canadese band Cowboy Junkies scoort al decennia hoog op het lijstje met mijn favoriete bands en steekt ook op het deze week verschenen en wat donker getinte Such Ferocious Beauty weer in een blakende vorm.

Bij Cowboy Junkies weet ik inmiddels al meer dan 35 jaar wat ik krijg, maar toch weet de band uit Toronto me met ieder nieuw album weer te verrassen. Such Ferocious Beauty laat het inmiddels uit duizenden herkenbare Cowboy Junkies geluid horen, met uiteraard hoofdrollen voor de zang van Margo Timmins en het fantastische gitaarwerk van haar broer Michael. De band presteert de afgelopen jaren op de toppen van haar kunnen en doet dat ook weer op haar nieuwe album, dat binnen het oeuvre van de band met de beste albums mee kan. Such Ferocious Beauty is getekend door de dood, verlies en sterfelijkheid, maar omarmt uiteindelijk nadrukkelijk het leven en doet dit op wonderschone wijze.

Het is een ontstellend mooi oeuvre dat de Canadese band Cowboy Junkies inmiddels op haar naam heeft staan. Ik kreeg het album The Trinity Session, het tweede album van de band, in 1988 in mijn handen gedrukt in de lokale platenzaak en liet me bijna op het verkeerde been zetten door de bijzondere naam van de band. The Trinity Session bleek echter al snel het mooiste album van het betreffende jaar en de start van een lange liefde voor het werk van de band uit Toronto.

Ik heb inmiddels meer dan twintig Cowboy Junkies albums in de kast staan en ze zijn me bijna allemaal zeer dierbaar. Tussen deze albums zitten er ook een aantal die ik schaar onder mijn persoonlijke favorieten aller tijden en deze stammen zowel uit de beginjaren van de band als uit het recente verleden. Sinds 2010 bouwt de band aan een serie ijzersterke albums, wat in 2018 het geweldige All That Reckoning opleverde, misschien wel het beste album van de band tot dusver.

Vorig jaar moesten we het doen met de overigens prima verzameling covers op Songs Of The Recollection, maar deze week is het weer tijd voor een nieuw album van de Canadese band, Such Ferocious Beauty. Ook het nieuwe album werd weer gemaakt met wat inmiddels de ultieme bezetting van de band genoemd mag worden. Margo Timmins, Michael Timmins, Peter Timmins en Alan Anton lieten zich voor hun nieuwe album inspireren door zware thema’s als ziekte en verval, ouder worden, sterfelijkheid en de dood. Dit centrale thema werd deels ingegeven door het verlies van ouders, maar de leden van de band, die inmiddels 38 jaar bestaat, worden zelf ook een jaartje ouder.

Het staat het maken van goede muziek gelukkig niet in de weg, want net als op de vorige albums steekt de band uit Toronto in een blakende vorm en bovendien schijnt de zon achter alle wolken en is het album net zo goed een ode aan het leven. Such Ferocious Beauty ligt in het verlengde van zijn voorgangers en laat het geluid horen dat eigenlijk al meer dan 35 jaar het typische Cowboy Junkies geluid is.

Het is een geluid dat wordt gedomineerd door de prachtige stem van Margo Timmins. Het is een stem die misschien niet meer zo engelachtig klinkt als op de vroege albums van de band, maar het is nog steeds een geweldige zangeres, die de songs van Cowboy Junkies voorziet van een uniek en uit duizenden herkenbaar geluid. Ik hoor af en toe iets breekbaars in de zang op Such Ferocious Beauty, wat de impact van de zang van Margo Timmins alleen maar vergroot.

Ook gitarist Michael Timmins, die ook dit keer tekende voor de songs, draagt overigens stevig bij aan het zo bijzondere Cowboy Junkies geluid. Het ruimtelijke gitaarwerk van Michael Timmins is ook dit keer wonderschoon en kleurt prachtig bij de bijzondere stem van zijn zus Margo. De ritmesectie van de band speelt ook dit keer vooral ondersteunend, maar levert ondertussen wel vakwerk af.

Such Ferocious Beauty is in tekstueel opzicht een wat donker album, maar in muzikaal opzicht is het weer smullen. De band schakelt moeiteloos tussen uiterst ingetogen en wat gruizigere songs en bestrijkt op haar nieuwe album wederom haar complete oeuvre. Such Ferocious Beauty doet wat mij betreft niet onder voor de vorige albums van de band en behoort binnen het inmiddels imposante oeuvre van Cowboy Junkies tot de betere albums. Dat is een ongelooflijk knappe prestatie, maar het vat lijkt gelukkig nog lang niet leeg bij de band uit Toronto.

Erwin Zijleman