Proof Of Life. Joy Oladokun

Proof Of Life is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse muzikante Joy Oladokun en het is er een die behoorlijk veel indruk heeft gemaakt, want wat is dit een geweldig album.

Joy Oladokun heeft zicht op haar nieuwe album Proof Of Life omringd met sterproducers en topmuzikanten, maar de grootste ster is ze zelf. De muzikante uit Los Angeles beweegt zich soepel tussen uiteenlopende genres binnen de Amerikaanse rootsmuziek en voegt daar een smaakvol snufje pop aan toe. De wat aan Tracy Chapman herinnerende zang op het album is prima en hetzelfde geldt voor de smaakvolle inkleuring van de songs, maar het zijn de songs zelf die de meeste aandacht trekken. Het zijn songs die zich onmiddellijk genadeloos opdringen en die je vervolgens niet meer wilt vergeten. Dat Joy Oladokun heel groot gaat worden lijkt me een kwestie van tijd.

Ik heb de naam Joy Oladokun de afgelopen jaren wel een paar keer voorbij zien komen in de Amerikaanse muziekmedia, maar had tot dusver nog niet naar haar muziek geluisterd. Het deze week verschenen Proof Of Life kwam voor mij dan ook als een volslagen verrassing en wat is het een sterk of zelfs imponerend album.

Joy Oladokun werd geboren in Arizona, maar zocht een jaar of tien geleden haar geluk in Los Angeles, waar ze in eerste instantie aan de bak kon als achtergrondzangeres. In 2016 bracht ze haar debuutalbum Carry uit, waarna in 2020 het een half uur durende Defense Of My Own Happiness (The Beginnings) volgde. Dat album werd in 2021 uitgewerkt tot Defense Of My Own Happiness, dat in de meest complete versie maar liefst vijf kwartier muziek bevatte.

Het is een album dat zeker niet had misstaan op de krenten uit de pop, want op Defense Of My Own Happiness laat Joy Oladokun horen dat ze bulkt van het talent. De Amerikaanse muzikante beschikt immers over een aangename stem, die af en toe wel wat aan Tracy Chapman doet denken, maar ze laat ook horen dat ze in meerdere genres uit de voeten kan en bovendien zeer aansprekende songs kan schrijven.

De talenten van Joy Oladokun komen nog veel duidelijker naar boven op het deze week verschenen Proof Of Life dat in muzikaal, vocaal en productioneel opzicht een stuk interessanter is dan zijn voorgangers en ook nog eens vol staat met werkelijk geweldige songs met vlijmscherpe en behoorlijk expliciete teksten.

Een blik op de credits van het album laat zien dat haar platenmaatschappij het volste vertrouwen heeft in de muzikale toekomst van Joy Oladokun, want er is zichtbaar stevig geïnvesteerd in het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante. Zo is er een blik producers opengetrokken, met Mike Elizondo (Fiona Apple), Ian Fetchuk (Kacey Musgraves) en Dan Wilson (Taylor Swift) als bekendste namen. Joy Oladokun bemoeide zich zelf overigens ook nadrukkelijk met de productie van het geweldig klinkende album.

Naast meerdere producers werden ook flink wat gastmuzikanten uitgenodigd in de studio, onder wie flink wat strijkers Hiernaast leverden grote namen als Chris Stapleton, Manchester Orchestra en Mt. Joy een bijdrage aan het album. Ik ben normaal gesproken niet gecharmeerd van albums waarop wordt gewerkt met meerdere producers en veel gastmuzikanten, maar Proof Of Life is een verrassend consistent klinkend album.

Het is een album waarop Joy Oladokun laat horen dat ze binnen de Amerikaanse rootsmuziek op een breed terrein uit de voeten kan, maar op haar nieuwe album is ze ook niet vies van invloeden uit de pop. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal erg lekker en ook de zang spreekt me meer aan dan op haar vorige album, maar vergeleken met dit album heeft de muzikante uit Los Angeles een geweldige serie songs geschreven.

Proof Of Life staat vol met memorabele songs, waaronder een aantal instant hits en hoe vaker ik naar het album luister, hoe beter ze worden. Proof Of Life is mijn eerste kennismaking met de muziek van Joy Oladokun en ik hoor een wereldster in wording. Proof Of Life is een album waarop alles klopt, maar de muziek van de Amerikaanse muzikante klinkt ook nog altijd puur, oprecht en authentiek. Ik pakte dit album er als allerlaatste bij deze week, maar het is sensationeel goed.

Erwin Zijleman