Posts
Het is in Nederland redelijk stil gebleven rond het in mei verschenen album van Greg Mendez, maar in de Verenigde Staten kon het album rekenen op flink wat positieve recensies. Omdat de muzikant uit Philadelphia zich wel erg nadrukkelijk heeft laten beïnvloeden door de albums van Elliott Smith vond ik al die lof wat overdreven, maar inmiddels begrijp ik wat de Amerikaanse muziekcritici horen in het titelloze album van Greg Mendez. Het is een album met een flinke dosis Elliott Smith, maar het is ook een album met een aantal wonderschone popsongs, die bij eerste beluistering misschien eenvoudig lijken, maar waarin steeds meer moois aan de oppervlakte komt.
De Amerikaanse muziekpers was vorige week behoorlijk enthousiast over het titelloze album van Greg Mendez en zelfs het kritische Pitchfork gaf het album een heel mooi rapportcijfer. Ik was bij eerste beluistering een stuk minder enthousiast en niet omdat het een slecht album is, maar ik vond het wel erg veel lijken op de muziek van Elliott Smith. Ik heb het album daarom vrij snel opzij gelegd, maar werd na het lezen van de zoveelste positieve recensie toch weer nieuwsgierig.
Ik ging er overigens van uit dat het een debuutalbum was, want ik had nog niet eerder van Greg Mendez gehoord. Dat blijkt niet het geval, want het titelloze album blijkt al het vijfde album van de muzikant uit Philadelphia, Pennsylvania, al zijn een aantal van deze albums zo kort dat het ook mini-albums genoemd kunnen worden. Ook het vorige week verschenen albums is met drieëntwintig minuten overigens aan de korte kant.
In die drieëntwintig minuten komen negen songs voorbij en het zijn allemaal prima songs. Greg Mendez is een getalenteerd muzikant, een uitstekend verhalenverteller en een verdienstelijk zanger. Als Elliott Smith er nooit was geweest had ik het nieuwe album van Greg Mendez, net als de Amerikaanse muziekpers, een fantastisch album gevonden, maar ik heb nu eenmaal een stapeltje Elliott Smith albums in huis dat ik koester.
Zeker als Greg Mendez kiest voor een instrumentatie die voornamelijk bestaat uit akoestische en elektrische gitaren en zacht en wat dromerig zingt ligt de vergelijking met het werk van Elliott Smith er wel heel dik bovenop. Het is echter de vraag of dat erg is. Ook Elliott Smith maakte geen geheim van zijn inspiratiebronnen, die zich met name in de wat Beatlesque songs makkelijk lieten raden. Ook Greg Mendez vindt een deel van de inspiratie bij The Beatles en laten we het er maar op houden dat hij ook de albums van Elliott Smith wel kan waarderen.
Sinds ik het album van Greg Mendez probeer te beluisteren zonder al teveel aan het werk van het betreurde voorbeeld uit Portland, Oregon, te denken, ben ik meer gecharmeerd geraakt van de muziek van Greg Mendez. De muzikant uit Philadelphia maakt muziek zonder opsmuk, maar de songs op zijn nieuwe album zijn niet alleen sober maar ook mooi ingekleurd en klinken zeker niet eenvormig. Het zijn bovendien songs die complexer in elkaar zitten dan bij eerste beluistering het geval lijkt, waardoor ze interessanter worden.
Ook de zang van de Amerikaanse muzikant is verdienstelijk en vertelt de indringende verhalen op het album met veel gevoel. De songs zijn tenslotte mooi en aansprekend en gaan niet vervelen wanneer je ze vaker hoort. En ja, het lijkt op de muziek van Elliott Smith. Soms een beetje, soms veel en soms als twee druppels water. Je hoort het niet alleen in de instrumentatie en in de zang, maar ook in de melancholie, die in grote hoeveelheden over je wordt uitgestort.
De originaliteitsprijs ga ik Greg Mendez dan ook niet geven, maar ik heb meer albums in de kast staan die deze prijs niet verdienen, maar die ik desondanks koester. Een week geleden ging ik er van uit dat dit er zeker niet in zou zitten voor Greg Mendez, maar hoe vaker ik het album hoor, hoe groter mijn zwak voor de pure en intieme popsongs van de Amerikaanse muzikant wordt.
Erwin Zijleman
Je kunt Greg Mendez hier luisteren en bestellen:
https://gregmendez.bandcamp.com/album/greg-mendez
No comments:
Post a Comment