Posts
Het titelloze nieuwe album van de Amerikaanse muzikante Anaïs Mitchell had maar een paar seconden nodig om me te overtuigen om vervolgens alleen maar verder door te groeien. Het nieuwe album van Anaïs Mitchell heeft geen titel meegekregen, maar verder valt alles op zijn plek. De mooie persoonlijke verhalen over de terugkeer naar haar geboortegrond, de werkelijk prachtige instrumentatie van een aantal topmuzikanten, de al even mooie productie van Josh Kaufman en zeker ook de geweldige stem van Anaïs Mitchell, die in het verleden nog wel eens uit de bocht vloog of tegen de haren in streek, maar dit keer het in alle opzichten geweldige album naar angstige hoogten tilt.
De Amerikaanse singer-songwriter Anaïs Mitchell debuteerde precies twintig jaar geleden en heeft inmiddels een aantal mooie albums op haar naam staan. Op hetzelfde moment vind ik het oeuvre van de Amerikaanse muzikante ook behoorlijk rommelig of zelfs wisselvallig. Sinds het uitstekende Young Man In America uit 2012, moesten we het doen met een album vol kinderliedjes, met het fraaie maar wel erg sobere Xoa en met de musical bewerking van het uit 2010 stammende Hadestown.
Met name het laatste album en de bijbehorende vertolkingen in het theater hebben Anaïs Mitchell aardig bezig gehouden de afgelopen jaren en overigens ook de nodige prijzen opgeleverd, maar ik heb echt helemaal niks met musicals, ook niet als het gaat om een op zich redelijk smaakvolle musical als Hadestown.
In de tussentijd had de Amerikaanse muzikante overigens wel tijd om deel uit te maken van het zeer geslaagde project Bonny Light Horseman en speelde ze een glansrol op het vorig jaar verschenen album van Big Red Machine. Alles bij elkaar niets te klagen dus, maar bij de soloalbums van Anaïs Mitchell had ik in het verleden wel altijd het idee dat er meer in zat.
Dat blijkt nu een terechte veronderstelling, want op het deze week verschenen titelloze album van Anaïs Mitchell komt dat meer er echt in alle opzichten uit. Het titelloze nieuwe album is een album dat zich vanaf de eerste noten als een warme deken om je heen slaat en dat vervolgens ruim een half uur de ruimte aangenaam verwarmt.
De Amerikaanse muzikante heeft haar nieuwe album voorzien van een warm en gloedvol geluid dat in de basis bestaat uit akoestische gitaren, elektrische gitaren en piano en dat vervolgens subtiel verder is ingekleurd met onder andere strijkers, blazers en keyboards. Het is een tijdloos singer-songwriter geluid, dat herinnert aan de grote vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 70, maar dat ook wel wat doet denken aan het geluid op Folklore en Evermore van Taylor Swift, die vorig jaar overigens ook te horen was op het album van Big Red Machine.
Het is een zeer smaakvol geluid, maar je hoort ook direct dat er een aantal topmuzikanten zijn te horen op het album. Een blik op de credits, waarop de namen van onder andere Josh Kaufman, Thomas Bartlett, Michael Lewis, JT Bates en Aaron Dessner prijken, bevestigt dit. Bonny Light Horseman bandgenoot Josh Kaufman produceerde het album en tekent voor een geluid dat niet alleen perfect past bij de stem van Anaïs Mitchell, maar deze stem ook versterkt.
Zeker op haar eerste albums streek deze stem nog wel eens tegen de haren in, maar op het nieuwe album van Anaïs Mitchell zijn de instrumentatie en de vocalen perfect in balans en is de stem van de Amerikaanse muzikante alleen maar heel erg mooi en bovendien fraai doorleefd.
Het album is ook nog eens gevuld met mooie persoonlijke verhalen en gaat met name over de terugkeer van Anaïs Mitchell naar haar geboortegrond op het platteland van Vermont en het achter zich laten van Brooklyn, New York. De covid pandemie en een zwangerschap liepen hier nog eens dwars doorheen.
Zeker na haar bijdragen aan de muziek van Bonny Light Horseman en Big Red Machine had ik hoge verwachtingen van het nieuwe album van Anaïs Mitchell, maar was ik ook op mijn hoede door enkele zwakkere schakels in haar oeuvre. Dit nieuwe album heeft mijn verwachtingen echter op alle fronten overtroffen, al had het van mij best een kwartiertje langer mogen duren.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment