Rick de Leeuw & band. TivoliVredenburg, woensdag 6 april 2022

Foto: HareD

Het is alweer even geleden, maar voor het eerst in meer dan twee jaar staat er een recensie van een live optreden op WoNoBlog. Het betekent ook de terugkeer van HareD op het blog. Twee dagen achter elkaar zelfs.

Het gebeurt vaker. Soms ook niet. Maar in het geval van Rick de Leeuw duidelijk wel. Wat? Bekend blijven om het werk van je vroegere band, ondanks verwoede pogingen je nieuwe liedjes aan de man en vrouw te brengen. Het zal vast af en toe frustrerend zijn, want je wilt door, je wilt ontwikkeling laten zien, wellicht is je eigen smaak veranderd, wil je ‘mooie liedjes’ maken in plaats van het ruigere werk uit je vroege jaren. Dan heb je mazzel met het vergevingsgezinde en trouwe publiek dat jou al 30 jaar volgt, wat je ook doet. We klapten beleefd en hier en daar was er iemand die de tekst van het nieuwe werk meelispelde. Maar daar bleef het ook bij. Maar als Rick de Leeuw dat al betreurt, dan liet hij dat niet merken. Integendeel. 

Enthousiast werden we pas van de oude nummers van de Tröckener Kecks. Opgeheven in 2001, maar gezien de leeftijd van het publiek waarschijnlijk voor iedereen een heerlijk onderdeel van jeugd en vroege volwassenheid. Voor mijn gezelschap en mijzelf ging dat zeker op. Eind jaren tachtig, hele jaren negentig: Herman Brood, The Scene, De Dijk, Van Dik Hout en…. de Kecks. Heel veel Kecks. Hulp op weg naar (soort van) volwassenheid, spiegel van de ziel, vraagbaak voor het leven. Maar bovenal: heerlijke concerten, Pinkpop, passie, dampende zalen, steeds maar weer.

Na de Kecks raakte Rick de Leeuw grotendeels uit beeld in Nederland (hij was wel te horen, in de Hema reclame), maar bleef hij onverminderd populair in Vlaanderen, zeker ook op tv. Hij publiceerde (slechte) boeken, ging op poëzie/voorleestournee (wij waren er trouw bij, maar het gemis van de muziek bleef), maar keerde rond 2010 terug met nieuwe muziek. Dat was fijn, maar ik moet bekennen dat de nieuwe cd’s staan te verstoffen. De optredens werden wel weer leuker. Vooral als hij Kecks-nummers speelde.

Foto: HareD

Zo ging het in Tivoli ook. Rick had een fantastische band bij zich. Op de 66-jarige toetsenist Jan Hautekiet na, allemaal jongens die zijn zoon hadden kunnen zijn. Maar indrukwekkende muzikanten, geholpen door de heerlijke akoustiek van de Pandora-zaal. Het werd dus feest, met een De Leeuw die stond te rocken, te springen, te zingen en de zaal mee kreeg als in zijn beste dagen. Hilarisch was zijn bestraffend toespreken van het publiek voor te weinig herrie maken aan het einde van Met Hart en Ziel. Verdomd, het werkte ook nog.

Van het Kecks-repertoire kwam relatief veel nummers uit de latere dagen langs, zoals Een dag Zo Mooi, Feest van de Gemist Kansen, en het lied met de beste titel ooit: Zou Je niet Tegenstaande De Recente Gebeurtenissen Toch Nog een Verblijf op Amoureus Gebied in Overweging Willen Nemen Alsjeblieft. Waar De Leeuw’s uitvoering van Er Staat Een Paard in de Gang van André van Duin al een tijdje op de setlist staat, hoop ik zelf altijd op zijn prachtige Nederlandse bewerking van Lou Reeds’ Caroline Says. Dat zat er niet in, maar volgende keer vast beter. Uitsmijter was dit keer De Jacht is Mooier dan de Vangst. Prachtige avond, Rick de Leeuw is en blijft een icoon van de Nederlandstalige rock.

HareD