De
Belgische band Flying Horseman maakte de afgelopen jaren al een aantal
zeer goed ontvangen of zelfs bejubelde platen, maar desondanks is het
deze week verschenen Rooms / Ruins pas mijn eerste kennismaking met de
muziek van de band uit Antwerpen.
Het
is een kennismaking die ik niet snel zal vergeten, want wat is het
eerder deze week verschenen Rooms / Ruins een indrukwekkende en
bijzondere plaat.
De Belgische band neemt je op haar nieuwe plaat 65 minuten lang mee naar desolate en voornamelijk aardedonkere oorden.
Flying
Horseman maakt muziek die het daglicht maar moeilijk kan verdragen en
het is muziek die zich vaak langzaam voortsleept. In de stemmige
openingstrack hoor ik flarden Tindersticks, Japan en het vroege Roxy
Music en worden beeldende klanken gecombineerd met stemmige vocalen.
In
de tweede track kiest Flying Horseman voor het eerst nadrukkelijk het
experiment en smeedt het op knappe wijze invloeden uit de Afrikaanse
muziek, de minimal music, de Krautrock en de ambient aan elkaar. Het
levert muziek op die hier en daar raakt aan de invloedrijke platen van
Peter Gabriel uit de jaren 80 of aan de platen van Talking Heads uit de
late jaren 70, maar Flying Horseman laat ook een duidelijk eigen geluid
horen, dat zich vanuit het niets ook kan laten beïnvloeden door
Kraftwerk of King Crimson (Robert Fripp is sowieso een naam die genoemd
moet worden).
Het
is een eigen geluid dat het experiment zeker niet schuwt en dat razend
knap in elkaar steekt, maar Flying Horseman slaagt er ook in om het
experiment te combineren met stemmige popsongs die vrij makkelijk
overtuigen en die zich steeds genadelozer opdringen.
Het
zijn popsongs die heel veel kracht ontlenen aan de bijzondere sfeer die
de band uit Antwerpen op Rooms / Ruins creëert. Het is een sfeer die
refereert aan de nacht en aan vooral desolate oorden en het is een sfeer
die een wat vervreemdende of zelfs beklemmende uitwerking heeft op de
luisteraar.
Het
maakt van beluistering van Rooms / Ruins een bijzondere en ook
bijzonder intense luisterervaring. Zeker bij beluistering met volledige
aandacht hoor je hoe verschrikkelijk veel er gebeurt in de bijzondere
muziek van de band uit Antwerpen. De gitaarlijnen zijn van een enorme
schoonheid, de synths zetten je steeds op het verkeerde spoor, terwijl
de vrouwenstemmen op de achtergrond je er steeds weer bij slepen.
Flying
Horseman put hierbij nadrukkelijk uit de archieven van de popmuziek,
maar smeedt ook op fascinerende wijze tot dusver niet gecombineerde
invloeden aan elkaar. Ik heb al een hoop namen genoemd in deze recensie,
maar hoe vaker ik naar Rooms / Ruins luister hoe meer ik hoor. Flarden
Portishead, American Music Club, Nick Cave, Brian Eno en zo kan ik lang
doorgaan. Het knappe is dat Flying Horseman op hetzelfde moment muziek
maakt die zijn gelijke niet kent.
Rooms/Ruins
schiet van vol, experimenteel en eclectisch naar uiterst sober en
stemmig en weer terug en blijft maar imponeren met songs van een
wonderbaarlijke schoonheid en intimiteit. Ik heb nog steeds moeite om de
muziek van de Belgische band volledig te duiden, maar dat de nieuwe
plaat van de band er een van een uitzonderlijk hoog niveau is weet ik
inmiddels zeker.
Rooms/Ruins van Flying Horseman zal misschien niet
iedereen bevallen, maar iedereen zou op zijn minst even moeten
luisteren. Het heeft mij een plaat opgeleverd die me nu al dagen nieuwe
dingen laat horen en die steeds meer indruk maakt.
Erwin Zijleman
Here's the link to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:
https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g
No comments:
Post a Comment