Eerder deze week werd de gezamenlijke release van de twee zeer uiteenlopend bands al lovend ontvangen op dit blog. Op donderdag 13 oktober vond de release party plaats in het Patronaat in Haarlem. Komt de samenwerking live net zo tot zijn recht als op de plaat? Lees gauw verder voor een antwoord.
De kleine zaal van het Patronaat gaf uitzicht op een bomvol podium. Volledig dubbele bezetting, overal de gebruikelijk blaasinstrumenten. Alleen het hoekje van toetsenist Frank van den Bos ontbrak. Aan de zijwand van de zaal "de winkel van An" met een wand aan LPs op de achtergrond. De zaal liep langzaam vol en de spanning nam toch wel iets toe. Wat te verwachten, sterker, ik denk dat velen van de aanwezigen geen idee hadden van wat er te verwachten viel. Mijn familie en vrienden, groot De Kift fans, had nog nooit van Rats On Rafts noch hun muziek gehoord.
Het was ook laatst genoemde band die als eerste opkwam en een paar nummers solo speelde. Ik geloof dat er, misschien per ongeluk, een noot gespeeld werd die "normaal" klonk, voor mijn oren dan. Meteen werd er een pedaal ingedrukt wat het geluid veranderde in, ja, wat? Een eindeloze gruis en geknetter, vermengd met de echo van een badkamer, altijd door pulserend, als de curve van weerkaatsingen in tegen elkaar opgestelde spiegels naar het paleis van de ijskoningin van Terry Pratchett. Heel veel herrie met andere woorden, met de blik naar beneden gespeeld. Shoegazers, voor mij iets nieuws in het echt. Wat dat betreft is Rats On Rafts een gespleten band, want de tweede gitarist Arnoud Verheul en de voor mij ietwat verstopte drummer zijn duidelijk het tegenovergestelde. In het tweede nummer sloeg de totale waanzin toe, die overigens het verschil binnen de band nog eens extra benadrukte. Na deze exercitie in de oerschreeuw was het maar goed dat de gitarist, die hier ook nog eens bijna weerzinwekkende geluiden aan een toetsenbord ontlokte, niet meer hoefde te zingen. Ik denk dat spreken al een probleem moet zijn geweest.
Een van de nummers van Rats On Rafts ging over in een De Kift nummer, 'Tabee' , hier 'Swan Song', tijdens welke het collectief opkwam met het banier van de samenwerking fier vooruitgestoken. De wisselwerking tussen de twee bands bleek onmiddellijk. De enorme tegenstelling tussen de twee bands, die niet zichtbaar is op de plaat, ook. De Kift open en tegemoettredend versus het geslotene van Rats On Rafts. Ik vroeg mij af wie de twee bands hier echt een plezier mee doen? Hun eigen fans?, daar heb ik sterke twijfels bij. Zichzelf zeker. Bij De Kift zou John Lennons kreet "I've got blisters on my fingers" wel eens van toepassing kunnen zijn. Hun muziek kreeg een enorme dot peper in de you know where, terwijl bij Rats On Rafts er elementen werden toegevoegd die zeer ongebruikelijk zijn in deze muziek. Ik zag het spelplezier bij (bijna) iedereen op het podium en stiekem bij die laatste twee ook.
De Kift fans werden met een aantal nummers op hun wenken bediend. Waar 'Wee Mij' ontbrak tijdens de show onder die naam afgelopen zomer in Haarlem, werd deze nu wel gespeeld. Voor Marco Heijne, als geweldige tweede zanger, was een flinke rol deze show. Altijd heerlijk om te horen.
Het eindigde weer samen. De show is helemaal van De Kift. Dat is eigen aan de energie van die band. Het eindeloze gewissel van plaatsen en instrumenten, de tomeloze inzet van zanger Ferry Heijne, afgewisseld met het altijd op het punt van uitbarsten in tranen staande gezicht van Wim Van Weele en het met gevaar voor eigen leven onder instrumenten doorduiken of moeten ontwijken. Bij Van Weele is het is altijd een verrassing dat hij na afloop vaak breeduit lachend kan worden aangetroffen in de zaal. Ditmaal ter plaatse LP hoezen in elkaar plakkend voor de verkoop. Handgemaakt, ieder exemplaar. De muziek stond het meest onder invloed van Rats On Rafts. Hun aandeel veranderde de toon en het tempo van alles. Ook live de totale samenvloeiing met andere woorden. Voor mij ook totaal geslaagd.
Overigens, op de zwarte gitaar van Rats zanger David Fagan zit een zwart-zilveren stikker. Volkomen de goede club, zoveel was duidelijk.
Het eindigde met één toegift, niet op de plaat, maar wel live. Op de achtergrond was de drie dubbele carnavalstrommel al te zien. Met trommel en al waggelde Wim Van Weele naar de voorgrond, langs drumstellen, pedalsteel, draden en versterkers om op de voorgrond ons zijn liefde toe te zingen. Ja, mensen, het was feest, alweer. Ja, het is heel anders, maar wie zich hiervoor openstelt, ontdekt een enorme bron aan energie, muzikaliteit en plezier. Er zijn slechtere combinaties denkbaar. Rats On Rafts - De Kift is niet de meest voor de hand liggende, maar een 100% geslaagde. 1+1 = minstens vijf hier.
(Alle foto's van) Wo.
 |
| Familiebedrijf De Kift |
Posts
No comments:
Post a Comment