Ik zou je het liefste...

Muziek van Arvo Pärt, John Tavener of Gavin Bryars is voor mij pure magie. Deze muziek gunt me vaak even een kijkje in de keuken van de eeuwigheid. Ik mag dan heel even over de schutting van de Hemel kijken. 

Het probleem is echter dat dit effect snel slijt. Als ik het stuk een keer of tien, of misschien twintig, gehoord heb, is de magie uitgewerkt. Of misschien is er een permanente verandering opgetreden en is het nieuwe eraf. Dat weet ik eigenlijk niet. In ieder geval lukt het me dan ook niet meer om de magie aan anderen over te brengen. En dan moet ik op zoek naar nieuwe magische muziek.

De meest magische cd die ik ken, draai ik bijna nooit. Juist om de magie te bewaren. Het gaat om de cd ‘Lorraine Hunt Lieberson, Bach Cantatas’ (Nonesuch 7559-79692 2). ‘Ich habe genug’, gezongen door de toen al doodzieke Lorraine, in ziekenhuispyjama en met een infuusstandaard naast zich op het podium. Dit is zo doorleefd dat het pijn doet. De dood staat als het ware naast haar op het podium. Maar juist dat is magisch, want dat maakt het mogelijk de dood recht in de ogen te kijken.

Als klein jongetje vond ik eens een half vergaan dood dier in het bos. Ik kon niet eens meer herkennen wat het geweest was. Ik schrok enorm en wilde wegrennen. Maar dat deed ik niet. “Blijven kijken tot het niet meer eng is”, zei ik tegen mezelf. En dat werkte.

En precies zo werkt deze opname ook: je kijkt de dood recht in de ogen tot hij niet meer eng is. En als de doodsangst verdwijnt wordt het lijden dragelijker. En dan verandert het ‘ich habe genug’ van betekenis: niet meer ik ben het zat, maar ik heb genoeg. Troostend!

En die troost wil ik mensen kunnen meegeven als ze het heel hard nodig hebben. En soms ben ik dat zelf.

.No