Posts
Armand is de man die ik het overgrote deel van mijn leven ken van dat ene nummer uit 1967, 'Ben Ik Te Min', het persoonlijke protestnummer uit de hippietijd over een generatiekloof en het niet delen van waarden. Dat was het wel, behalve dat de man iedere maand achter in de 'Oor' adverteert en kennelijk met zijn gitaar door het land rijdt om zijn nummes te spelen. Ik kan me niet herinneren ooit een plaat van hem in een zaak te hebben zien liggen.
Des te verrassender dat The Kik bassist Marcel Groenewegen mij na afloop van een optreden begin dit jaar vertelde dat er eerst een plaat met Armand zou gaan komen. Hier ligt hij dan in de lade en niet voor het eerst. De combi werkt en niet een klein beetje.
Nu stond er circa een maand geleden een andere combi band op deze site. F.F.S., naar eigen zeggen, de eerste plaat gemaakt door twee bands die volledig samen zijn gevloeid. Luister ik dan naar de Nederlandse versie van iets dergelijks? Ja en nee. Ja, omdat er sprake is van een echte en succesvolle samenwerking tussen twee artiesten. Nee, omdat de uitgangspositie anders is. Hier heeft The Kik een selectie gemaakt van Armand nummers, die zij vervolgens samen opnieuw hebben opgenomen. Zoiets is eerder gedaan met "oudere artiesten". Laat ik dat hier beperken tot Muddy Waters met Johnny Winter.
Als ik dat opzij zet, dan is het duidelijk dat The Kik zichzelf volkomend dienend opstelt, terwijl het tegelijkertijd alles uit de kast haalt om Armand en zijn nummers te laten schitteren. Het succes komt dan ook voort uit die combinatie, deze aanpak. Hier vindt de versmelting plaats tussen de oude troubadour die zijn grote succes vierde in de tijd dat, in ieder geval The Kik voorman, Dave von Raven, graag had geleefd.
Zelfspot is Herman van Loenhout, alias Armand, niet vreemd. Met zijn wat idiote, lange, roodgeverfde haar, neemt hij ook zichzelf tekstueel op de korrel, maar toont tegelijkertijd aan dat musiceren en optreden gewoon hard werken is. Daarnaast komt in veel van zijn liedjes een milde (maatschappij)kritiek naar voren, die duidelijk maakt dat hij zijn idealen altijd heeft behouden of gewoon een hekel heeft aan dingen die nogal nep zijn. In het leven en in de muziek.
Ik was er niet bewust bij in 1967, maar ik kan me voorstellen dat Armand muziek kon uitbrengen in de slipstream van Boudewijn de Groot en als deel van de sign of the times als hippie werd neergezet. Dat blowen deel is wel om hem heen blijven hangen door de jaren heen, maar daar spreekt, neem ik aan, ook de oprechtheid uit van zijn tijdgeest. De sfeer van De Groot hangt beslist in een aantal van de nummers. Ik ken de originelen van de nummers die op Armand & the Kik staan allemaal niet, dus daar kan ik niet over oordelen. In deze arrangementen is zeker veel herkenbaar uit het eerste deel van De Groot's carrière en dan met name het meer elektrische deel daarvan. Tegelijkertijd gaat The Kik voorbij aan het soort beatliedjes die de band normaal speelt. Niet dat het ooit zwaar wordt, toch durft de band zich aan te passen aan Armand. Hij laat zichzelf vervolgens helemaal gaan. Net als de echte Dylan is hij over de hele melodie te vinden en kleurt niet noodzakelijkerwijs binnen de lijntjes die het nummer eigenlijk toestaat. De tekst, lees lettergrepen, wordt zo geplooid dat hij uiteindelijk ergens, soort van, toch past in de eigenlijk toegestane ruimte. Dat is een betere omschrijving. Dat maakt Armand & the Kik ook nog eens spannend om naar te luisteren. Hoe dat hij dat?
Veel van de nummer zijn eigenlijk luisterliedjes. Het draait uiteindelijk om de tekst en/of boodschap. In een aantal nummers pakt de combi wel uit met een uitgebreid arrangement. Uitbundigheid aan alle kanten met schetterend koper en een orgel. Uiteindelijk vind ik die nummers het leukst, maar dat is simpelweg omdat ze ook het leukst gemaakt zijn. De verdieping op Armand & the Kik zit in de nummers waarin Armand meer op de voorgrond treedt. "Als er iemand om je geeft, weet je waarvoor je leeft", zingt hij bijvoorbeeld in 'Iemand'. Dat klinkt misschien plat, maar iedereen heeft dat gevoel toch minimaal één keer mogen meemaken hoop ik voor hen. Het zijn zinnen als deze die een nummer als 'Iemand' goed genietbaar maken.
De dope gaat vrolijk rond, de blues is totaal ruk, de hardere kanten van het muzikanten bestaan horen we van binnen uit. Alles komt wel voorbij. De overgang naar een waterfiets is echt briljant, zowel tekstueel als muzikaal. Er staat een hoop humor verstopt tussen alle andere dingen. Nummers in het Nederlands niet goed? Nou, daar valt wel iets op af te dingen. (Dat heeft The Kik zelf ook wel aangetoond natuurlijk.)
Een samenwerking die begon met een nummer op het debuutalbum van The Kik, heeft drie jaar later geleid tot een volwaardige cd. Armand & the Kik lijken voor elkaar gemaakt. Ik zou zeggen niet te lang wachten en maak samen nog een nieuwe plaat heren. Dat zou zo maar opnieuw iets heel fraais kunnen opleveren.
Wo.
Je kunt hier luisteren naar 'Snelle Jongens':
https://www.youtube.com/watch?v=gA_hArSEAKs
of kopen op Bol.com
No comments:
Post a Comment