De Canadese
singer-songwriter Ray Bonneville maakt inmiddels al bijna 20 jaar platen
en wordt met name in zijn vaderland gerekend tot de grootheden in het
rootssegment.
Zelf ken ik
Ray Bonneville overigens uitsluitend van het in 2011 verschenen Bad
Man’s Blood, maar dat was ook direct een geweldige plaat, die terecht
werd bejubeld op deze BLOG en ver daarbuiten.
Onlangs
verscheen de opvolger van Bad Man’s Blood, Easy Gone. Gezien mijn enorme
liefde voor Bad Man’s Blood waren mijn verwachtingen met betrekking tot
Easy Gone bijzonder of zelfs onrealistisch hooggespannen, maar Ray
Bonneville heeft me zeker niet teleurgesteld. Sterker nog, Easy Gone is
misschien nog wel beter en indrukwekkender dan het al zo imponerende Bad
Man’s Blood.
Op Easy Gone
vult Ray Bonneville de grote leegte die door J.J. Cale is
achtergelaten. Net als J.J. Cale maakt Ray Bonneville vooral door blues
geïnspireerde muziek, maar het is zeker geen typische bluesmuziek. Het
gitaarspel van Ray Bonneville is heerlijk laid-back en ook de vocalen
zijn net wat meer ingetogen dan in het blues genre gebruikelijk is.
Hiernaast verwerkt Ray Bonneville nog flink wat andere invloeden in zijn
muziek, waardoor invloeden uit de country, folk en rock ’n roll,
waarbij goed is te horen dat Bonneville tegenwoordig vanuit Texas
opereert en de afgelopen jaren door alle uithoeken van de Verenigde
Staten heeft gereisd.
Het levert
muziek op die met van alles is te vergelijken, maar drie namen domineren
voor mij. Easy Gone doet me, zoals gezegd denken aan de platen van J.J.
Cale, vooral vanwege het vermogen om muziek terug te brengen tot de
essentie, al is de muziek van Ray Bonneville wel wat rauwer dan die van
J.J. Cale. Door deze rauwheid doet het me af en toe ook wel wat aan
Bruce Springsteen denken, al domineren rootsinvloeden op Easy Gone en is
er maar beperkte ruimte voor Springsteen achtige spierballenrock.
Vanwege de manier van zingen van Ray Bonneville en het wat zompige en
soms bijna griezelige geluid op de plaat waarin prachtig gitaarwerk
domineert, blijf ik misschien nog wel het langst steken bij de naam
Daniel Lanois. Easy Gone had zomaar een door Daniel Lanois geproduceerde
plaat kunnen zijn of zelfs een plaat van de man die tegenwoordig vooral
producer is, maar is natuurlijk geen van beiden.
Ondanks het
vergelijkingsmateriaal van naam en faam is het Ray Bonneville die
uiteindelijk zijn stempel op deze plaat drukt. De productie van
Bonneville en de van Celine Dion (!?!) bekende Justin Douglas is
werkelijk prachtig en de band verkeerd in grootse vorm, maar het zijn de
songs van Ray Bonneville en zijn vertolking van deze songs die voor het
meeste kippenvel zorgen.
Ray
Bonneville schreef op Bad Man’s Blood al prachtige songs, maar de songs
op Easy Gone zijn nog een stuk indrukwekkender. Het is veelzeggend dat
deze songs nauwelijks onder doen voor de ene cover op de plaat, het van
Hank Williams bekende So Lonesome I Could Cry; een onbetwiste
klassieker. Ray Bonneville maakt er een duister klinkende en
hartverscheurend mooie versie van, die prachtig past tussen de andere
songs op de plaat.
Drie jaar
geleden wist ik het eigenlijk al, maar nu zeg ik het ook: Ray Bonneville
behoort tot de allergrootsten binnen het rootssegment en heeft een
plaat gemaakt die de komende tijd maar door weinigen zal worden
benaderd. Easy Gone is een grootse plaat die maar blijft groeien en
verwonderen en die ook bij de zoveelste beluistering nog garant staat
voor kippenvel. Heel veel kippenvel zelfs.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'Mile marker 41' luisteren.
No comments:
Post a Comment