Woef Side Story door het Ro Theater

De West Side story is zo lang als ik me het kan herinneren die elpee met een rode hoes met donkere ladders er op. Een elpee in de kast bij mijn oom Ben en later bij vrienden van mijn ouders. Eigenlijk voor mijn tijd dus. Pas jaren later leerde ik dat het ook een film was, een musical en dat die ladders hoorden bij de zogenaamde "brown stones" in New York City, waar de brandtrappen aan de buitenkant voor het huis hangen. Een aantal van de nummers, zoals 'Maria' en 'America', zijn nummers die ik mijn leven lang meeneem en zal waarderen.

Toen ons werd gevraagd om aan te sluiten bij een aantal gezinnen die samen naar het theater gingen, hebben we ons aangesloten, maar waar we naar toe gingen, is mij een tijd lang ontgaan. Het opzoekend kwam ik erachter dat Arjen Ederveen een van de hoofdrollen speelde en dat het een musical over "het verhaal van Romeo en Julia", maar dan met honden betrof. Het spijt me te moeten zeggen, dat ik nog nooit een programma heb gezien met Ederveen waar ik langer dan een paar minuten naar kon kijken. Ik zal nu al verklappen, dat daar verandering in is gekomen. Woef Side story? Romeo en Julia? West Side story?, dacht mijn brein.

Het werd een bijzonder leuke, muzikale, onderhoudend en (soms hilarisch) grappige avond. Verschillende toneelvormen liepen door elkaar. Zelfs de klucht ontbrak niet. Als ware het John Lanting's "Theater van lach", was er zelfs een deurenscene, waar mensen iedere keer net op tijd uit tevoorschijn komen of door verdwijnen. Het verhaal werd opgezet in de traditionele rei vorm, alhoewel er met de serieusheid ervan heerlijk werd gespot. De vondst van de vlooien, prachtig hoe de vier armen werkten, die alles aankondigen, tussendoor bezingen en becommentariëren werkte heel goed. Ook om de kinderen in de zaal mee te krijgen. In een enkel geval leek het een traditionele poppenkast als uit de zaal iets werd geroepen naar het toneel.

Wel was het even wennen om mensen in hondenpoppen -geen kostuums! (kijk naar de poster om het je voor te stellen)- rond te zien lopen, maar die slag was gauw gemaakt, omdat het gezelschap mij het verhaal in kreeg. De straathonden versus de rashonden voor de hondenshows, stoere machohonden (de reactie van de dames toen "Beluga" opkwam!) tegenover gaydogs en mooie "blondines". Ederveen en Alex Klaasen stelen een deel van de show als Dr Prick en burgemeester Slap. De laatste is ronduit hilarisch en waarschijnlijk de leukste om te spelen. Wellicht ook de gevaarlijkste voor lijf en leden. En Klaasen als "Sniffer" is ook heel bijzonder om te zien. "Puppy" is ronduit cute.

Het verhaal volgt grofweg Romeo en Julia, op zijn hondjes, met alle dramatische, maar ook seksuele verhandelingen van dien. Hoogmoed en de val, leven en dood, ware liefde en villeiniteit, niets is het verhaal vreemd.

De choreografie rond de honden/mensenpoppen, tot in kleine details wordt fantastisch neergezet. Af en toe lijken het echt honden. De mens, ja, want er spelen ook echte mensen mee, hond verhouding vervaagt soms, als niet alleen de pop, maar ook de mens in de pop wordt geaaid in een sterfscène. Of als ze samen zingen.

Verder is het stuk in meerdere wijzen inspannend. De mens stuurt de hondenpop aan vanuit oncomfortabele houdingen, de bek gaat steeds open en dicht als er gesproken of geblaft wordt. Er wordt telkens van rol verwisseld, dus heel veel omkleden. Pas tegen het einde lukt dat niet meer volledig, omdat meerdere personages samen komen in een situatie.

En de liedjes? Ja, die klinken overbekend op een nieuwe, Nederlandse tekst. "All you need is blaf"! Nee, niet van de West Side story, toch zeer toepasselijk. Conclusie? Een heel erg leuke avond uit voor het hele gezin.

Wo.

Hier kunt u zien waar Woef Side story bij u in de buurt speelt.