Je kunt hier naar 'I love you but you're dead' luisteren.
Er is op deze
BLOG tot dusver nog geen letter geschreven over Mark Eitzel, maar desondanks
schaar ik hem onder de belangrijkste muzikanten van de afgelopen decennia. Deze
status verdiende Eitzel vooral door de platen die hij maakte met zijn band
American Music Club (California (1988), United Kingdom (1990), Everclear
(1991), Mercury (1993), Love Songs For Patriots (2004) en The Golden Age (2008)
mogen in geen enkele platenkast ontbreken), maar ook als soloartiest wist Mark
Eitzel een aantal malen veel indruk te maken. Dat deed hij voor het laatst met
het uit 2003 stammende The Ugly American, wat zijn afwezigheid op deze BLOG
verklaart. Met het onlangs verschenen Don’t Be A Stranger heeft Eitzel echter
eindelijk weer eens een echt goede soloplaat gemaakt en kan ik eindelijk eens
wat schrijven over deze in mijn ogen unieke muzikant. Dat Mark Eitzel de
afgelopen jaren niet veel indruk wist te maken laat zich voor een belangrijk
deel verklaren uit de fysieke ongemakken (waaronder een zwaar hartinfarct) die
hem troffen. Met Don’t Be A Stranger krabbelt Eitzel weer voorzichtig overeind
en levert hij een plaat af die goed aansluit op de soloplaten die hij jaren
geleden maakte en op het werk van de onvolprezen American Music Club. Eitzel toont
zich ook op Don’t Be A Stranger een buitengewoon getalenteerd songwriter en
bovendien een eigenzinnig muzikant. Ondanks zijn rijke staat van dienst in de
muziek zit Eitzel nog altijd krap bij kas, wat het maken van een nieuwe plaat
iedere keer weer tot een uitdaging maakt. Voor de afwisseling heeft Eitzel dit
keer een producer van naam en faam in kunnen schakelen (de onder andere van
Warren Zevon, Rickie Lee Jones, Ryan Adams, k.d. lang, Ron Sexsmith, Lucinda
Williams, Jackson Browne, Shelby Lynne, en She & Him bekende Sheldon
Gomberg) en dat heeft een bijzonder positieve invloed op de kwaliteit van de
plaat. Don’t Be A Stranger is vergeleken met zijn voorgangers een verzorgd
klinkende plaat met alleen maar songs van hoog niveau. Het zijn ingetogen en
vaak bijna lome songs waarin invloeden uit meerdere genres (waaronder dit keer
flink wat invloeden uit de soul en de jazz) worden samengesmeed tot het unieke
geluid van Mark Eitzel. Eitzel klinkt, waarschijnlijke mede door al het fysieke
ongemak, kwetsbaarder dan ooit, wat zijn toch altijd al melancholische muziek
nog wat extra impact geeft. Waar zijn vorige platen wat rommelig klonken, valt
Don’t Be A Stranger op door de warme productie en een werkelijk prachtige
instrumentatie. Eitzel’s getergde en uit duizenden herkenbare stemgeluid doet
de rest. Don’t Be A Stranger is geen plaat voor een feestje, maar wel een
stemmige plaat die krachtig kleurt bij de donkere en koude dagen die ons te
wachten staan. De afgelopen jaren was het, buiten de helaas grotendeels genegeerde
comeback plaat van American Music Club, helaas wat afzien voor de fans van Mark
Eitzel, maar met het bijzonder mooie Don’t Be A Stranger is hij terug waar hij
hoort; op een torenhoog voetstuk.
Erwin Zijleman
Je kunt Don't be a stranger hier bestellen
of hier
No comments:
Post a Comment