Posts
The Decemberists volg ik al weer enige jaren. Via het hitje 'Sixteen Militairy wives' maakte ik kennis met de band en dat culmineerde in definitieve verbondenheid via de rock/folkopera 'The hazards of love'. Een relatie die zeer prettig werd voortgezet met het vorig haar verschenen, luchtigere "The king is dead'. En nu dus een ouderwetse dubbellive plaat.
Als mij iets opvalt bij de eerste beluistering, dan is het gemak waarmee de band haar muziek van het podium af laat knallen, maar ook het plezier dat de muziek uitstraalt. De band is nog niet te groot om een wisselwerking met het publiek te hebben, al is die soms ook weer wat melig. Dat past ook bij The Decemberists, want het is niet alsof de band zeer vernieuwend is. Integendeel, zij weet te excelleren in muziek die prettig bekend voorkomt en weet daarbinnen op soms sublieme wijze te experimenteren met klank en melodie. Dit laatste komt ook live tot uiting, want veel van de complexe, vervlochten melodielijnen in de nummers komen ook live goed tot uiting.
Colin Malloy heeft een ietwat knauwende stem, die live heel kleine steekjes laat vallen. Zijn stem past perfect bij de muziek die hij voor zichzelf maakt, maar staat denk ik uiteindelijk een doorbraak naar het grote publiek in de weg. Zijn muziek beweegt zich op de grens van Neil Young achtige country en een barokke pop, die een zekere statigheid aan nummers meegeeft. Sommige nummers zijn daarom zeer zwierig, terwijl andere door een zekere houterigheid worden gekenmerkt. Wat ik zo bijzonder aan The Decemberists vind, is dat zij in dit soort nummers vaak op een gegeven moment de rem loslaten, om alsnog de volledige schoonheid te openbaren die in die stakerige houterigheid van zo'n nummer zit opgesloten. 'The soldiering life' is daar een perfect voorbeeld van en dan vallen de toeters ook nog eens in tegen het einde. Dan is de hemel even dichtbij!
In de praatjes met het publiek doet Malloy me overigens sterk denken aan Frank Zappa. Daar was e.e.a. geregistreerd of dat hier zo is, kan ik niet beoordelen. Wat We raise our voices... wel in mij heeft losgemaakt, is dat ik deze band nu toch echt eens live moet gaan bekijken. Dat is er nog niet van gekomen. Er gebeurt duidelijk genoeg en de muziek wordt geweldig uitgevoerd. Meer kan een publiek zich niet wensen. Heel stiekem lijkt The Decemberists zich te hebben ontwikkeld tot een band die mee telt en het uitbrengen van een nieuw album tot iets belangrijks is geworden. De vergelijking die met REM wordt gemaakt, is zeker in het opbouwen van hun carrière te begrijpen. Met ieder album weer een stapje verder. Nu hun 'Losing my religion' nog. Voor die tijd hoop ik ze nog in een zaal van de omvang van de Melkweg of Paradiso te zien of is dat al te laat?
Wo.
Je kunt We all raise our voices ...hier bestellen
of hier
No comments:
Post a Comment