shot in the dark. Ashley Cooke

Ashley Cooke pakt op shot in the dark uit met maar liefst 24 songs, maar houdt zich makkelijk staande met mooi verzorgde en gloedvolle countrypop, die altijd aan de goede kant van de kwaliteitsstreep blijft.

Mijn liefde voor countrypop is dit jaar stevig aangewakkerd, onder andere door het ijzersterke album van Megan Moroney. Ook Ashley Cooke maakt indruk met een sterk countrypop album, dat niet alleen liefhebbers van countrypop zal aanspreken. In muzikaal opzicht schuurt de Amerikaanse muzikante dicht tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan en in vocaal opzicht maakt ze makkelijk indruk met een aangename stem met een dun laagje gruis. Het debuutalbum van Ashley Cooke bevat maar liefst 24 songs, wat misschien wat veel van het goede is, maar de muzikante uit Nashville houdt een behoorlijk hoog niveau vast en schaart zich met shot in the dark onder de beteren in het genre.

Ik durf inmiddels wel toe te geven dat ik een enorm zwak heb voor Nashville countrypop. Ik ben het stadium dat ik countrypop albums hooguit ‘guilty pleasures’ noemde al lang voorbij en heb dit jaar al een aantal albums in het genre beluisterd die het zomaar zouden kunnen schoppen tot mijn jaarlijstje. Lucky van Megan Moroney is vooralsnog mijn favoriete countrypop album van 2023, maar dit album zou wel eens flinke concurrentie kunnen gaan krijgen van shot in the dark (geen hoofdletters) van Ashley Cooke.

Ik had nog nooit van deze Ashley Cooke gehoord, maar shot in the dark is haar tweede album na het vorig jaar verschenen Already Drank That Beer, al zou dat met negen songs en een kleine 28 minuten muziek ook een minialbum kunnen worden genoemd. shot in the dark wordt hier en daar dan ook een debuutalbum genoemd, onder andere op de website van Ashley Cooke zelf, en het is een zeer ambitieus debuutalbum. Het album van Ashley Cooke bevat immers maar liefst 24 songs en heeft een speelduur van bijna vijf kwartier.

Ik noemde eerder Lucky van Megan Moroney mijn voorlopig favoriete countrypop album van 2023 en dat is een album waarmee shot in the dark van Ashley Cooke zich makkelijk laat vergelijken. Megan Moroney en Ashley Cooke zijn in vocaal opzicht bijna tweelingzusjes en ook in muzikaal opzicht zitten Lucky en shot in the dark dicht tegen elkaar aan en hier en daar zelfs zo dicht dat ik bij blinde beluistering beide albums aan Megan Moroney zou hebben toegeschreven.

Ik ben zeer gecharmeerd van de stem van Megan Moroney en het is dan ook niet zo gek dat ook Ashley Cooke me in vocaal opzicht heel makkelijk overtuigt. Ook Ashley Cooke, die via Wisconsin, California en Florida in Nashville is terecht gekomen, heeft een soepele stem met een aangenaam rauw randje. Het is een stem die is gemaakt voor de countrymuziek die ze maakt, maar die wegblijft van de zoete countrypop stemmen of van de karakteristieke countrysnik uit het verleden.

Ashley Cooke maakt absoluut muziek die het etiket countrypop verdient, maar het is gelukkig niet het soort countrypop waarvan het glazuur spontaan van je tanden springt. Net als Megan Moroney blijft Ashley Cooke vrij dicht tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan zitten en zijn de invloeden uit de pop vooral subtiel.

Ik heb helaas weinig informatie over de muzikanten die op shot in the dark zijn te horen en heb ook nog niet kunnen vinden wie het album heeft geproduceerd, maar ik hoor wel dat er veel aandacht is besteed aan de instrumentatie op en de productie van het debuutalbum van Ashley Cooke. De Amerikaanse muzikante schreef mee aan vrijwel alle songs op het album, maar aan alle songs is ook meegeschreven door een aantal gelouterde Nashville songwriters en dat hoor je. Ashley Cooke wist ook nog een aantal gastmuzikanten te strikken, wat duetten oplevert met Nate Smith, Colbie Caillat, Jackson Dean en Brett Young.

Natuurlijk is 24 songs wat veel van het goede, maar ik ben absoluut onder de indruk van shot in the dark, dat laat horen dat Ashley Cooke meerdere kanten op kan. Net als Megan Moroney zal ook deze muzikante waarschijnlijk niet veel gehoor vinden in Nederland, waar een countrypop allergie helaas een veel voorkomende kwaal is, maar ook dit is echt een prima album.

Erwin Zijleman