Yellow Roses. Niamh Bury

Niamh Bury is een jonge Ierse singer-songwriter die met Yellow Roses een fascinerend debuutalbum heeft afgeleverd, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht van een bijna onwerkelijke schoonheid is.

Albums die het etiket ‘traditionele Ierse folk’ opgeplakt krijgen laat ik meestal links liggen, maar gelukkig heb ik het debuutalbum van de Ierse muzikante Niamh Bury wel opgepikt. De jonge Ierse muzikante beschikt immers over een stem die zomaar kan uitgroeien tot een van de mooiste stemmen in het genre. Yellow Roses is bovendien een album dat op prachtige wijze is ingekleurd met flink wat instrumenten, die elkaar nooit in de weg zitten, maar elkaar wel continu versterken. Het komt allemaal samen in songs die zich genadeloos opdringen en die alleen maar mooier worden. Het label van Niamh Bury leverde vorig jaar een jaarlijstjesalbum af met het debuut van ØXN en doet dat nu opnieuw.

Het Ierse label Claddagh Records leverde vorig jaar met CYRM van ØXN een van de meest bijzondere en indrukwekkende albums van 2023 af. Het label dat zich specialiseert in traditionele Ierse volksmuziek komt deze week met een volgend debuutalbum op de proppen en ook Yellow Roses van Niamh Bury is een bijzonder mooi en interessant album.

Het is een album dat is geworteld in de traditionele Ierse folk en dat is een genre waar ik meestal niet zo heel gek op ben. Het bijzondere van Yellow Roses van Niamh Bury is dat het een album is dat flink wat ingrediënten uit de Ierse folk van weleer bevat, maar desondanks niet klinkt als een heel traditioneel Iers folkalbum.

De jonge Ierse muzikante heeft een album gemaakt dat in meerdere opzichten indruk maakt. Laat ik eens beginnen bij de muziek op het album. Niamh Bury heeft haar debuutalbum ingekleurd met voornamelijk akoestische klanken en heeft dit op zeer smaakvolle wijze gedaan. De meeste songs op het album hebben een akoestische gitaar of piano als basis, waarna onder andere strijkers, harp en bas zorgen voor extra inkleuring van de songs van de Ierse muzikante, die de muziek thuis met de paplepel kreeg ingegoten.

Alle instrumenten op het album worden op subtiele wijze ingezet, waardoor Yellow Roses een behoorlijk ingetogen album is, maar geen moment Spartaans klinkt. Door te variëren met de inzet van verschillende instrumenten klinken de songs op Yellow Roses zeker niet eenvormig en word je steeds weer verrast door bijzonder mooie klanken. Het zijn klanken die de muziek van Niamh Bury vooral de kant van de folk op duwen, maar het debuutalbum van de Ierse muzikanten laat ook zeker invloeden uit de jazz horen, terwijl de arrangementen van de strijkers de muziek van de Ierse muzikante een klassiek tintje geven.

De folky songs van Niamh Bury herinneren aan de ene kant aan folkmuziek uit het verleden, maar ik vind Yellow Roses ook een eigentijds folkalbum. De songs van Niamh Bury vallen niet alleen op door de prachtige klanken en de trefzekere productie van Brían MacGloinn van de mij onbekende band Ye Vagabonds, maar ook door de poëtische teksten van de Ierse muzikante die, zoals het in het genre betaamd, mooie verhalen vertelt. Dat doet Niamh Bury met een bijzonder aansprekende stem.

De stem van de Ierse muzikante herinnert aan de ene kant aan de heldere stemmen van folkzangeressen uit het verleden, maar de zang van Niamh Bury heeft ook een wat ruwere kant, die de zeggingskracht van haar songs nog wat verder vergroot. Ik hoor iets van Laura Marling en heel af en toe een randje Natalie Merchant, maar de zang op Yellow Roses heeft ook een uniek karakter.

Folkalbums en zeker wat traditioneel aandoende folkalbums staan bij mij meestal niet vooraan in de playlist, maar Yellow Roses van Niamh Bury is een album van een betoverende schoonheid. Song na song slaagt Niamh Bury er in om prachtige klanken te laten samenvloeien met haar bijzonder mooie zang, die ook opvalt door het gevoel dat ze in haar stem legt en de precisie waarmee ze zingt. Zeker aan de randen van de dag heeft Yellow Roses een ontspannende werking, maar Yellow Roses is nog veel mooier wanneer je alle subtiele accenten op het album op je in laat werken.

Erwin Zijleman