Posts
Ik ben inmiddels al een aantal jaren fan van de muziek van de Amerikaanse muzikante TORRES, die deze week haar vijfde album heeft afgeleverd. Op haar nieuwe album werkt TORRES wederom samen met de Britse producer Rob Ellis, die Thirstier heeft voorzien van een mooi geluid waarin de gitaren domineren, maar ook de synths een belangrijke rol hebben. TORRES laat zich ook dit keer beïnvloeden door 90s indierock, maar vrijwel iedere track op het album heeft ook uitstapjes buiten de gebaande paden. Het levert een album op dat maar eens bewijst dat Mackenzie Scott behoort tot de smaakmakers binnen de indierock van het moment. Thirstier is ook nog eens haar vijfde topalbum op rij.
Thirstier is alweer het vijfde album van TORRES, het alter ego van de Amerikaanse muzikante Mackenzie Scott. Ik was zeer gecharmeerd van de vorige vier albums, waardoor ook album nummer vijf weer onmiddellijk mijn aandacht trok tussen het stapeltje releases van deze week. Dat deed Thirstier overigens niet alleen door de inmiddels opgebouwde reputatie, maar ook door de spuuglelijke hoes. Het gaat echter om de muziek en die is ook op het nieuwe album van TORRES weer uitstekend.
De Amerikaanse muzikante leek een paar jaar geleden nog verzekerd van een glanzende carrière in de muziek, maar haar muziek bleek uiteindelijk toch te eigenzinnig voor een groot publiek. Het Britse 4AD label zette haar na één album alweer aan de kant, maar de wraak van Mackenzie Scott was mierzoet. Met het avontuurlijke en door haar zelf geproduceerde Silver Tongue leverde TORESS begin vorig jaar immers haar beste album tot dat moment af.
Dat de rek er nog niet is laat de Amerikaanse muzikante horen op het deze week verschenen Thirstier. Voor haar vijfde album deed ze weer een beroep op de Britse producer Rob Ellis, die ook haar tweede en derde album produceerde. Rob Ellis is het bekendst van zijn werk met PJ Harvey en dat was een naam die in het verleden nog wel eens op kwam bij beluistering van de muziek van TORRES. Dat is bij beluistering van Thirstier niet anders, al is dat vooral vanwege de enorme veelzijdigheid van het alter ego van Mackenzie Scott.
Thirstier klinkt weer net wat anders dan zijn voorgangers, waardoor het oeuvre van TORESS een spannend oeuvre blijft. Het album opent met redelijk rechttoe rechtaan 90s indierock, maar met een bijna tropisch aandoend intermezzo zet de Amerikaanse muzikante je flink op het verkeerde been. 90s indierock is het belangrijkste bestanddeel van de muziek op Thirstier, maar TORRES komt met grote regelmaat met verrassende wendingen op de proppen. Soms is het voldoende om de gruizige gitaren af te wisselen met synthesizers, maar Mackenzie Scott lijkt dit keer ook geïnspireerd door de wat experimentelere rockmuziek.
Net als op haar vorige albums maakt TORRES muziek die lekker in het gehoor ligt, maar die nergens voor de makkelijkste weg kiest. Thirstier verschiet verrassend vaak van kleur en het verschil tussen de uitersten op het album is groot. Zeker in de songs met vooral ingrediënten uit de 90s indierock valt heel veel te genieten. Het gitaarwerk is in deze songs fantastisch en Mackenzie Scott heeft een stem die moeiteloos om kan slaan van lieflijk naar rauw, wat uitstekend past bij dit genre.
Het valt trouwens op dat TORRES op haar vijfde album nog beter is gaan zingen, wat haar muziek een boost geeft. De met enige regelmaat opduikende flirts met synths, waarvoor ook Portishead’s Adrian Utley is komen opdraven, hadden op voorhand van mij niet gehoeven, maar ze zijn zeer smaakvol en in de meeste gevallen ook zeer functioneel.
Met Thirstier heeft TORESS haar meest veelzijdige album tot dusver gemaakt. Ik ben er nog niet helemaal uit of het ook haar beste album is, maar Thirstier is hier niet ver van verwijderd en groeit ook nog wel even door denk ik. Het is het vijfde uitstekende album van een muzikante die absoluut een breed publiek verdient.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment