Infinite Granite. Deafheaven

Deafheaven kiest op haar nieuwe album Infinite Granite voor een flink ander geluid, dat zeker in de smaak zal vallen bij liefhebbers van dromerige 80s rock met hier en daar een 90s twist.

Deafheaven kende ik tot voor kort eigenlijk alleen van het in 2013 verschenen Sunbather, dat aan het einde van dat jaar verrassend de lijst van Metacritic.com aanvoerde. Dat album was behoorlijk stevig en bevatte nogal wat invloeden uit de metal, maar ook invloeden uit de 90s rock en post-rock. Op het deze week verschenen Infinite Granite gooit de Amerikaanse band het over een andere boeg. Deafheaven klinkt hier en daar als een 80s band met dromerige en melodieuze rock, al duiken invloeden uit de jaren 90 op wanneer even het gas er op gaat. Het is even wennen, maar de songs op het album zijn geweldig, waardoor het nieuwe geluid van de band me uiteindelijk zeer bevalt, bijna een uur lang.

In de eerste dagen van 2014 pikte ik via de jaarlijst van Metacritic.com het album Sunbather van de Amerikaanse band Deafheaven op, dat deze jaarlijst tot mijn verbazing aanvoerde. Sunbather bleek een album dat zich, mede dankzij de uiteenlopende metal hoekjes waarin het album werd geduwd, mijlenver buiten mijn comfort zone bevond, maar op een of andere manier ontwikkelde ik een zwak voor de muziek van Deafheaven, dat niet alleen verschillende soorten metal, maar ook invloeden uit de shoegaze, noiserock en post-rock verwerkte in haar muziek en dat een meester bleek in het afwisselen van torenhoge gitaarmuren met subtiele passages. 

Ondanks de liefde voor Sunbather is het in de jaren erna niets meer geworden tussen Deafheaven en mij, al bracht de band wel wat albums uit. Deze week verscheen er weer een, Infinite Granite. Bij oneindig graniet had ik direct associaties met de gitaarmuren van Sunbather, maar Deafheaven klinkt op haar nieuwe album flink anders dan op het album uit 2013. Infinite Granite klinkt zelfs zo anders, dat het in eerste instantie lastig te geloven is dat het om dezelfde band gaat. 

Het album opent met heldere gitaarlijnen, een aanstekelijke melodie en verzorgd klinkende en wat lome zang. Het is muziek die door meerdere bandjes uit de jaren 80 zou kunnen zijn gemaakt, tot hier en daar een gitaarmuurtje wordt opgebouwd en ook invloeden uit de dreampop, shoegaze en indierock uit de jaren 90 opduiken. 

Het zal even schrikken zijn voor de fans van het met zware metalen gevulde geluid van de band, maar het is na een paar keer horen toch meer mijn kopje thee dan het loodzware Sunbather, dat ik overigens nog altijd een fascinerend album vind. 

Ik hou wel van de rockmuziek die in de 80s werd gemaakt en ik weet inmiddels zeker dat Infinite Granite van Deafheaven destijds mijn favoriete album zou zijn geweest, al is het maar vanwege de scherpe randjes die in de jaren 80 meestal ontbraken. 

Zeker wanneer de gitaren voorzichtig mogen ontsporen, hoor ik nog wel wat van het fascinerende geluid van Sunbather, maar over het algemeen genomen beperkt Deafheaven zich op Infinite Granite tot wat dromerige rockliedjes vol mooie melodieën. 

Wanneer je de muziek op het album ontrafelt hoor je nog altijd fantastisch gitaarwerk en is het wat mij betreft niet zo erg dat al het gruis van Sunbather ontbreekt. Ook de zang op het album bevalt me wel, want het is vooral deze zang die de songs op het album een 80s feel geeft. 

Waar ik me bij de eerste luisterbeurten vooral concentreerde op de wereld van verschil met Sunbather, richt ik me inmiddels vooral op het nieuwe album. Het is een album dat de ruimte vult met een lekker dromerig geluid, maar Infinite Granite is ook een album dat vol staat met geweldige songs, die zich niet alleen makkelijk opdringen, maar die ook eindeloos doorgroeien. 

Het klinkt allemaal zo lekker dat je bijna vergeet te luisteren hoe knap het allemaal in elkaar zit. De zang is heerlijk, maar het zijn vooral de gitaren en de geweldig spelende ritmesectie die er voor zorgen dat Infinite Granite een steeds beter album wordt. 

Net overigens als je denkt in de jaren 80 te zijn beland doet de Amerikaanse band er zo nu en dan een schepje bovenop met wat extra gitaargeweld of met bezwerende keyboards. Het is aan de ene kant jammer, want de dromerige songs hebben absoluut wat, maar juist wanneer Deafheaven wat steviger aanzet en aan het eind nog even helemaal los gaat, hoor je ook weer de genialiteit van Sunbather. Bijzondere band, prachtig album.

Erwin Zijleman