An Average Woman. VanWyck

Het muziekjaar 2018 is verrassend goed begonnen met een aantal hele sterke platen. Naast hele sterke platen heb je ook platen die je wereld compleet op zijn kop zetten en die zijn een stuk zeldzamer.
 
Toch heeft 2018 ook al zo’n plaat opgeleverd en het is nog een plaat van eigen bodem ook.
 
VanWyck is het alter ego van Christine Oele, die eerder al bijzondere muziek maakte met de band Nevada Drive. Waar Christine Oele in haar vorige band koos voor de vernieuwing en het experiment, heeft ze er als VanWyck voor gekozen om een volstrekt tijdloze singer-songwriter plaat te maken.
 
An Average Woman riep bij mij in eerste instantie associaties op met de allergrootste singer-songwriters als Leonard Cohen en Joni Mitchell en dat is vergelijkingsmateriaal waaraan je je alleen maar kunt vertillen. VanWyck vertilt zich er niet aan omdat haar debuut je direct bij eerste beluistering diep weet te raken, waardoor de behoefte tot associëren met de muziek van anderen verdwijnt.
 
An Average Woman valt in eerste instantie vooral op door de geweldige stem van Christine Oele, maar uiteindelijk zijn de arrangementen en de instrumentatie op de plaat minstens even belangrijk.
 
Voor de arrangementen leunde VanWyck zwaar op Reyer Zwart, die de songs op An Average Woman prachtig heeft ingekleurd, onder andere met wonderschone strijkersarrangementen en een wat rootsy aandoend instrumentarium. De instrumentatie op de plaat is over het algemeen akoestisch en subtiel en voorziet de songs op An Average Woman van een donkere onderlaag.
 
Het is een donkere onderlaag die uitstekend past bij de ook wat melancholisch en donker klinkende stem van Christine Oele, die hier en daar prachtig wordt gecontrasteerd door de stem van Marjolein van der Klauw, een andere Nederlandse topzangeres.
 
De combinatie van donkere en stemmige klanken en de mooie en indringende vocalen geven An Average Woman een bijzondere lading. Het is een lading die slechts eenmaal explodeert, wat het geweldige Europa Escapes oplevert, wat mij betreft de meest fascinerende track op de plaat. De songs op An Average Woman hadden van mij best wat vaker mogen ontsporen, maar aan de andere kant zijn de meer ingetogen songs van VanWyck van een bijzondere schoonheid en intimiteit.
 
Christine Oele heeft haar jeugd doorgebracht in Nieuw Zeeland en klinkt mede hierdoor geen moment Nederlands, wat An Average Woman voorziet van internationale allure. Het is ongelooflijk knap hoe VanWyck weet te ontroeren met haar over het algemeen ingetogen songs en hoe de subtiele verschillen in de instrumentatie er voor zorgen dat iedere song je weer bij de strot grijpt.
 
De stem van Christine Oele is al uitvoerig bejubeld, maar nog niet vergeleken met die van anderen. Dat is ook niet zo makkelijk. Hier en daar hoor ik wat van Natalie Merchant, maar ook Suzanne Vega, Gillian Welch, Tanita Tikaram en zeker ook Rachael Yamagata klinken door in de stem van Christine Oele, die ook nog eens herinnert aan de groten van weleer. In muzikaal opzicht hoor ik raakvlakken met Cowboy Junkies, maar iedere vergelijking die ik opwerp gaat maar even mee.

Direct bij eerste beluistering was ik ongelooflijk onder de indruk van het debuut van VanWyck, maar An Average Woman is ook nog eens een plaat die alleen maar mooier en indrukwekkender wordt.
 
Ik moet nog van alles ontdekken in het prachtdebuut van VanWyck, maar een ding weet ik al zeker. An Average Woman is deze Nederlandse singer-songwriter niet. Integendeel. Het debuut van VanWyck is een grootse en meeslepende plaat vol bezwering en toverkracht en kan zomaar behoren tot het beste dat dit jaar verschijnt.

Erwin Zijleman

Je kunt het album hier beluisteren en kopen:

https://vanwyck.bandcamp.com/album/an-average-woman


Here's the link to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g