Ik heb tot dusver een wat wispelturige relatie met de muziek van AWKWARD i.
Het
alter ego van de ook van Alamo Race Track bekende Djurre de Haan
imponeerde op zijn debuut I Really Should Whisper uit 2009 met
betoverend mooie indie folksongs, die zich ergens tussen Fleet Foxes,
Elliott Smith, The Beatles, The Low Anthem en Grandaddy in wurmden.
Het
zijn vijf namen die ik moeiteloos had kunnen vervangen door vijf andere
grote namen uit de geschiedenis van de popmuziek, maar uiteindelijk
verdiende AWKWARD i vooral haar eigen plekje met songs die nadrukkelijk
een eigen weg zochten en die stuk voor stuk van een bijzondere
schoonheid waren.
Twee
jaar later verscheen Everything On Wheels dat nadrukkelijk
voortborduurde op het debuut van de band, maar op één of andere manier
lang niet zoveel met me deed. Ook de tweede plaat van AWKWARD i stond
vol met mooie en eigenzinnige popliedjes, maar voor mij ontbrak de magie
die het debuut van de band zo bijzonder had gemaakt. Magie
is iets vaags en persoonlijks, maar toen ik Everything On Wheels eerder
deze week opnieuw beluisterde, miste ik nog steeds iets dat ik wel
hoorde op het debuut van de band en dat ik gelukkig ook hoor op het recent verschenen KYD.
Ook
KYD roept weer herinneringen op aan de platen van meerdere groten uit
de geschiedenis van de popmuziek. Het bovenstaande lijstje voldoet nog
steeds heel aardig, al wil ik Fleet Foxes dit keer vervangen door The
Beach Boys en laat ik de briljante popliedjes van The Beatles maar eens
vervangen door die van Ron Sexsmith. Op hetzelfde moment doe je de
bijzondere muziek van AWKWARD i met het noemen van namen bijna altijd te
kort.
AWKWARD
i gaat op KYD nog een stapje verder dan op haar vorige platen en maakt
indruk met veelkleurige popliedjes die soms nog wel in het hokje
indie-folk passen, maar ook continu hun uiterste best doen om uit dit
hokje te breken. En dat lukt AWKWARD i keer op keer met speels gemak.
KYD
staat vol met prachtig ingekleurde en over het algemeen intiem en
ingetogen openende songs, die vervolgens snel aan kleur en kracht
winnen. Waar ik Everything On Wheels met grote regelmaat net wat te
groots of juist wat te gewoontjes vond klinken, is KYD een plaat die je
twaalf songs en drie kwartier lang bij de les houdt en in vervoering
brengt.
AWKWARD
i kan hierbij betoveren met een groots geluid waar The Arcade Fire
jaloers op mag zijn, maar kiest net zo makkelijk voor de melancholie die
de platen van Elliott Smith zo mooi en indrukwekkend maakte of juist
voor een randje lo-fi, wat de muziek van de band van Djurre de Haan iets
stekeligs en eigenzinnigs geeft.
Vergeleken
met het debuut van de band is KYD rijk georkestreerd met hier en daar
flink wat strijkers, maar het laagje glans dat op de songs is
aangebracht is in alle gevallen functioneel en trefzeker. Het is
bovendien glans die wordt gecontrasteerd door het grillige karakter van
de muziek van AWKWARD i en het is dit grillige karakter dat KYD de hele
speelduur spannend houdt. KYD
is ook nog eens een plaat vol ruwe emoties en songs die zowel over
nieuw leven als over de dood gaan. Het geeft de plaat nog net wat meer
diepgang en urgentie.
De
vorige plaat van AWKWARD i deed me op een of andere manier niet zoveel,
maar KYD was na één keer horen al een plaat om te koesteren en is
sindsdien alleen maar mooier, imponerender en spannender geworden. Kom
op Pitchfork, pak KYD op en geef AWKWARD i het wereldwijde podium dat
Djurre de Haan absoluut verdient met deze bijzondere en bloedstollend
mooie plaat.
Erwin Zijleman
Here's the link to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:
https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g
No comments:
Post a Comment