Mackenzie
Scott maakte als TORRES al twee uitstekende platen, waarvan met name
het in 2015 verschenen Sprinter flink wat aandacht trok en hier en daar
zelfs opdook in een eindejaarslijstje.
Op
haar tweede plaat werkte de uit Macon, Georgia, afkomstige maar
tegenwoordig vanuit Brooklyn opererende singer-songwriter samen met
Portishead’s Adrian Utley en de vooral van PJ Harvey bekende producer
Rob Ellis.
Rob
Ellis is ook weer van de partij op de nieuwe plaat van TORRES en het is
een plaat die wat mij betreft nog een stuk beter is dan de al zo
overtuigende voorganger.
Three
Futures is een plaat die zeker niet altijd de makkelijkste weg kiest en
soms zelfs een bijna vervreemdend effect heeft, maar het is ook een
opvallend broeierige en intense plaat die uiteindelijk diep onder de
huid kan kruipen. Het is een plaat die je steeds op het verkeerde been
zet, maar het is ook een plaat van grote schoonheid.
De
instrumentatie op Three Futures bestaat in de meeste songs uit een
donkere of zelfs dreigende onderlaag en het is een onderlaag die een
perfecte voedingsbodem biedt voor bijzonder fraaie accenten. Deze
accenten komen met name van betoverend mooie gitaarlijnen en uithalen,
veelkleurige synths en speelse of tegendraadse ritmes, maar ook de rest
van het klankentapijt is prachtig.
Het
past uitstekend bij de bijzondere stem van Mackenzie Scott, die zich op
fascinerende wijze door het avontuurlijke muzikale landschap op haar
nieuwe plaat beweegt en de songs op haar plaat voorziet van emotie en
urgentie.
Three
Futures roept, net als zijn twee voorgangers, zo nu en dan associaties
op met het werk van PJ Harvey, maar het geluid van de Amerikaanse
muzikante is op haar derde plaat ook absoluut uniek te noemen. Three
Futures is een opvallend dynamische plaat. Lome synths en dromerige
vocalen kunnen zachtjes verleiden, maar TORRES kan niet veel later ook
van zich afbijten met venijnige gitaaruithalen en al even venijnige
zang.
Wat
Three Futures nog fascinerender maakt is het vermogen van TORRES om
zich buiten de vaste kaders van genres en tijd te bewegen. De
Amerikaanse singer-songwriter schiet op haar derde plaat door een aantal
decennia popmuziek en citeert uit uiteenlopende genres, waardoor haar
songs allemaal anders klinken en er ook binnen de songs volop variatie
is te horen.
TORRES
kan aansluiten bij tijdgenoten als Sharon van Etten, Courtney Barnett,
Cat Power en de al eerder genoemde PJ Harvey, maar kan ook zomaar
terugkeren naar de wederopstanding van King Crimson met gitaaruithalen
die doen denken aan die van Robert Fripp en Adrian Belew of juist
flirten met eigentijdse elektronische popmuziek of met de bezwerende
klanken van Siouxsie & The Banshees (die toch een stuk invloedrijker
zijn dan ik destijds door had).
Op
Three Futures gebeurt zoveel dat het je bij eerste beluistering
regelmatig duizelt, maar hoe vaker je de plaat hoort, hoe meer er op
zijn plek valt. De bijzondere ritmes, fascinerende en wonderschone
gitaarlijnen, bezwerende klanken en intense zang, die bij eerste
beluistering nog allemaal een andere kant op lijken te gaan, vloeien
steeds mooier samen en tillen de ene na de andere song op de plaat naar
grote hoogten.
TORRES
maakt misschien geen muziek die heel makkelijk verleidt, maar als de
Amerikaanse muzikante je eenmaal te pakken heeft laat ze niet meer los
en houdt Three Futures je in een wurggreep waar je niet meer aan wilt
ontsnappen.
Deze
wurggreep is overigens het stevigst wanneer je de plaat met volledige
aandacht en bij voorkeur met de koptelefoon beluistert en je volledig op
kunt gaan in het bijzondere muzikale universum van TORRES. Of ze er
wereldberoemd mee gaat worden durf ik te betwijfelen, maar voor
liefhebbers van eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriters is het
smullen van de eerste tot en met de laatste noot.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Three Futures'
https://www.youtube.com/watch?v=608BLWdT_OI
No comments:
Post a Comment