Er zijn van die dagen dat ik me instel op een avond thuis. Er hoeft niets, kan van alles en dan komt er een app binnen aan het einde van de middag, ik heb twee kaartjes voor een korenavond aangeboden gekregen: ga je mee? Natuurlijk. Dus zo kan het zijn dat ik niet tv kijk of naar muziek luister al dan niet om om te zetten in een recensie, maar op de fiets stap op een prachtige nazomeravond om naar een muzieksoort te luisteren waar ik anders nooit naar luisteren: koorzang.
Ik weet niets van koren, heb er nooit in gezongen. Wel heb ik mij laten vertellen dat er vele koren zijn en dat die niet persé iets te maken hebben met de Mattheus Passion of andere kerkse muziek. Alleen ken ik die niet. Kom ik gewoon niet in mijn leven tegen. Wel heb ik een keer het koor van een kennis op haar verjaardag horen zingen voor haar en was enorm onder de indruk van wat daar gebeurde. Nu, dat was gisteren ook het geval.
De avond was meer voor intimi en de koren zelf, dan een open gelegenheid. De Federatie van Haarlemse Koren bestaat dit jaar 65 jaar en dat werd gevierd met een speciaal programma voorafgaand aan het Korenlint, dat vandaag 10 en zondag 11 september plaatvindt in Haarlem. Na een praatje van de voorzitter en inleidingen van de joviale ceremoniemeester ging het om de muziek. Op het podium zat een enorm koor met heel veel jonge kinderen, jongeren en enkele ouderen. 100 man/vrouw sterk? Het zou zo maar kunnen. Zij moesten nog even geduld uitoefenen.
Het leuke van de avond was dat er moeiteloos geswitcht werd tussen zogenaamde hoge en lage kunst, het profane met het religieuze werd vermengd, zonder dat het ook maar een moment ergens leek te wringen. De avond begon met de Haarlem Voices die het lied 'Haarlem Wat Ben Je Mooi' zongen. Mannen en vrouwen die steeds anders ten opzichte van elkaar stonden om de juiste mix van geluid te krijgen. Het ging los met een uitvoering van 'Don't Stop Me Now' door Barbers & Bishops in allerlei stemmen en stemgeluiden, die de harde rock van Queen geheel deed vergeten. Het veel subtielere "Dream' bracht mij terug naar een hele jonge leeftijd. Het soort muziek dat ik gehoord heb als heel klein kind.
Daarna bleek hoe groot Lennaert Nijgh in mijn nieuwe stad is. Zijn naam viel heel veel en niet alleen omdat zijn voormalige vrouw Josee Koning op het podium stond. Een aantal van zijn teksten is gezongen, vaak op de muziek van Boudewijn de Groot. De combinatie van die muziek met de in Braziliaanse muziek gespecialiseerde Josee Koning leverde een bijzondere mix op. Het is bovendien de eerste keer dat hte nummer 'Avond' van De Groot mij raakte. In zijn versie vind ik het een draak van een nummer. In de versie van Koning komen er prachtige emoties boven, die mij de schoonheid van en uiting van pure liefde in de tekst, van Lennaert Nijgh, opeens openbaarde. Ieder ander woord zou hier onjuist zijn.
Het grote koor heet Koorschool St. Bavo. Wat mij enorm verbaast, is dat ik uit al die stemmen die samen zingen toch de individuele stemmen kon halen op het moment dat deze iets speciaals doen ten opzichte van de rest. In de meeste gevallen kon ik zelfs het individu vinden. In het midden, links of rechts, het lukte bijna altijd. De grootste attractie was echter een jongetje vooraan dat zijn mond niet tot nauwelijks open deed. Alsof hij totaal verdwaald per ongeluk er tussen was gezet. Toch wist hij precies waar hij was, want hij sloeg telkens als eerste de bladzijde in het tekstboek om. Dus daar lag het niet aan. De toekomstige dirigent heb ik ook al ontdekt. Steeds als er om hem heen iets verkeerd ging, greep hij kordaat links en rechts in, met een por van zijn elleboog. Ja, totaal mijn muziek niet, maar prachtig mooi gezongen.
Na de pauze het Federatie Feest Koor van mensen die dit jaar 65 jaar worden en al in koren zingen. Leuk idee. Na twee keer oefenen stond men daar. Misschien niet perfect, maar ik hoorde het niet. Men zong stevig over Haarlem, begeleidt door piano en keyboard, viool en accordeon. Fredie Kuiper kwam terug met haar accordeon om over 'De Spaarne Rivier' te zingen. Toevallig had ik die ochtend eens opgezocht waar die eigenlijk naar toe stroomt. Ik zal het niet verklappen voor zij die het niet weten, maar het is wat sneu, voor zo'n prachtige rivier. Het lijkt zoveel in de binnenstad.
'Het Land Van Maas En Waal' was een groot feest in de uitvoering van Haarlem Voices. Ja, zingen is een serieuze aangelegenheid. Al is het maar omdat er zoveel tegelijkertijd moet. Dan nog kunnen er een hoop muzikale grappen worden uitgehaald, wat het koor dan ook deed. Heel leuk gedaan en een groot applaus.
Josee Koning samen met het feestkoor bracht 'Het Spaarne stroomt' samen tot leven op een prachtige manier. De muzikanten zorgden voor een bijzondere Braziliaanse feel aan het nummer. Weer een hoogtepuntje.
De hoofdact was het vijfstemmige en een pianoïg Frommermann. Er is zingen en er is zingen en deze heren zingen van een andere planeet. Duitse muziek uit het interbellum, Franse songs uit een ver verleden en Nederlandse hits uit de laatste 50 jaar en een beetje in de meest merkwaardige, fantastische, fantasievolle potpourri die ik ooit heb gehoord. De concentratie en muzikaliteit liggen angstaanjagend hoog hier. Staande ovatie was hun deel en terecht.
We gingen naar huis met een tweede versie over mooi Haarlem met Fredie Kuiper op leadzang en bijna iedereen op het podium erbij, nog in onze oren. Samen zorgden ze voor een prima ontlading.
Wat ik mooi vond deze avond, is dat het allemaal mooi was. Frommermann mocht dan de hoofdact zijn en wellicht het best geschoold, maar uiteindelijk betreft het hier verder voornamelijk mensen die vanuit hun hobby, zingen, op het podium stonden en een enorm hoog niveau haalden. Dat gold voor allemaal, of het nu volkszang of 'Ave Maria' betrof. Het was gewoon erg goed en vaak met zoveel fantasie om er iets eigens van te maken. Hulde dames en heren!
(Fotos'door) Wo.
Posts
No comments:
Post a Comment