Snowstar Records 12,5 jaar. Tivoli Cloud Nine, Utrecht, donderdag 14 April 2016

Stairway to heaven, dat is toch wel de juiste omschrijving van de klim naar Cloud Nine of beter het zaaltje daarnaast. Voor het eerst maakte ik de klim bij daglicht en dan blijkt past echt hoe de stad Utrecht aan je voeten ligt als je eenmaal boven bent gearriveerd. De open, ronde ramen aan de zijwand tonen een hijskraan en de stad richting station. Alleen al het vinden van de zaal zelf en de doorkijkjes over de stad onderweg maakt een bezoek aan Tivoli/Vredenburg de moeite waard. Er lijkt werkelijk geen einde aan het aantal roltrappen en daarna gewone trappen te komen.

Er was een tweede stairway to heaven, die van de muziek die uitgebracht wordt op het Snowstar Records label. "Het meest christelijke label van Nederland", zoals iemand vanuit de zaal riep??? Als dat slaat op de soms zeer contemplatieve muziek die Snowstar uitbrengt, dan sluit ik mij direct aan.

Zij die dit blog volgen, weten inmiddels dat de twee redacteuren fan zijn. Aan mij de eer om het 12,5 jarig feestje bij te wonen. Een feestje met maar liefst drie labelartiesten achter elkaar op het podium. Kim Janssen, broeder Dieleman en Ian Fisher. Ook was het een mooie gelegenheid en leuk om de mensen waarmee normaal e-mail over releases plaatsvindt eens de hand te kunnen schudden. Bij deze nogmaals: ik ben onder de indruk van de kwaliteit die dit label onder zich heeft weten te verzamelen.

Kim Janssen
Voor mij een kennismaking met zijn muziek. De naam heb ik wel eens voorbij zien komen, maar daar was het bij gebleven. Op het podium stond zanger/gitarist Janssen geflankeerd door een bassist, die zijn publiekelijke doop beleefde en een pianiste en in de rug gedekt door een drummer. De zaal werd vrij moeiteloos stil. De zachte luisterliedjes ontvouwden zich stukje bij beetje en maakte door de subtiele dynamiek zeker indruk. Plaats daaroverheen een prettige stem en mooie samenzang en de avond kende een prachtig begin.

Het optreden werd deels gebruikt om nieuwe nummers live te testen. Nou, dat zit wel goed. Een ervan is zo mooi, dat ik niet te lang zou wachten met uit brengen. De wereld kan nog wel een paar meer practhnummers aan. Uit het antwoord op een vraag uit de zaal, bleek dat dat toch nog wel even kon duren.

Al met al een prettige kennismaking met Kim Janssen, die wat mij betreft in de nabije toekomst zeker uitgebreid mag worden.

broeder Dieleman
Moet ik nog meer schrijven over broeder Dieleman? Nee, totdat er nieuw werk uitkomt, heb ik genoeg geschreven over zijn indrukwekkende platen. Maar nu toch even wel. Ik beleefde mijn broeder Dieleman podiumdebuut. Met een aantal verrassingen. Op drums zat een man die jarenlang platen aan mij verkocht in Leiden en op de contrabas, is dat niet....? Inderdaad, Peter, de bassist van Bløf. "Die woont bij mij om de hoek". Samen met zangeres Janine en producer Pim op keyboards, synths en andere elektronica creërden zij de magische achtergrond voor de nummers van Tonnie Dieleman.

In zijn teksten blijft Dieleman heel dicht bij de natuur en vooral vogels in het Zeeuwse landschap. In zijn muziek komt alles voorbij wat het leven iets mystieks geeft, de vragen die resteren of onbeantwoord blijven. Muziek en elektronica die door eindeloos puzzelen bij elkaar worden gebracht en toch volkomen organisch klinken. Zo stevig als zuigende Zeeuwse klei.

Dat gebeurt live ook. Voor alles is de muziek sfeer. Dat is dan ook de enige overeenkomst met Kim Janssen voor hem. Stap voor stap bouwt de band deze sfeer op. Door middel van elektronica rond de keyboards. Door stemmen en geluiden te sampelen en in loops af te spelen. Door een banjo met een strijkstuk te bespelen, wat een krassend geluid geeft, eng, als uit een andere, minder prettige wereld. Door met brushes op een contrabas wrijven, weeft een bijzonder ritmisch effect de sfeer in. De drums zorgden voor accenten en sfeer, zelden wat normaal onder ritme wordt verstaan. Samen trekken de bandleden een geluidsmuur op waar je als luisteraar in wordt getrokken, tenzij je jezelf laat afstoten. Er lijkt mij echt geen tussenweg. En dan komt pas de "echte" zang, het verhaal, met "Uut De Bron" als hoogtepunt.

Als een duiveluitdrijver liep Dieleman over het podium in 'Lovenpolder/Boerengat'. Klepperend met houtjes en een touw met bellen rondslingerend, bijna als een middeleeuwse monnik aan de zelfkastijding. Een microfoon is ook maar een ding, dat door beide zangers gelaten werd voor wat het was, als dit de sfeer verhoogde. Won de duivel of de broeder? Dat was niet te zien. De grote lach op Dieleman's gezicht na het uitzetten van de loop kon op beide duiden.

Groots optreden en zo indrukwekkend als zijn platen. Broeder Dieleman is een origineel talent, die in staat is en wordt gesteld om te doen wat hij wil.

Ian Fisher
Een Amerikaan in Europa, die typsiche Amerikaanse muziek maakt, maar liedjes maakt die raken. Hij begon met het openings- en titelnummer van zijn nieuwe cd, 'Nero'. De languitgerekte, op het gehoor vertraagde versie van 'Nero' maakte direct heel veel indruk. Hier stond een origineel talent dat met de vorm van zijn eigen nummers durft te spelen.

Fisher werd begeleid door Duitsers en Oostenrijkers met country boorduurplaatjesoverhemden in drie kleuren -een raar gezicht en gehoor om ze Engels te horen praten met een duidelijk Duits accent. Het laatste past niet bij de muziek, het eerste niet bij duitstaligen. Voor de rest kan ik onmogelijk bezwaar hebben, want hier stond een band. Ze spelen Fisher's muziek, maar zijn wel een eenheid na een paar maanden toeren door Europa.

De twee kanten van Ian Fisher kwamen goed uit tijdens de show. Hij heeft een aantal prachtige singer-songwriter, meer akoestische ballades en redelijk rechttoe rechtaan countryrockers in zijn repertoire. In beide genres blinkt hij uit. Hij voegt iets toe aan een genre dat op zich overvol zit. Samen met zijn band bracht hij dit vol verve, overtuiging en zelfvertrouwen, met een strot met zoveel power. De pedal steel gitaar gaf aan alles een overtuigende country saus en authenticiteit, die Fisher op zich niet nodig heeft. Hij overtuigt op zichzelf ook voldoende is mijn inschatting. Een echt podiumdier dat leeft voor zijn muziek en dit ook uitstraalt.

Één nummer mocht dan tot twee keer toe de mist in gaan, we lachten samen wat en gingen verder, keken niet meer terug. Prima optreden met andere woorden dat werd afgesloten met het muzikaal uitzonderlijk en rekstueel bijna vlotte 'Almost Darling'. Prachtig einde aan een goede show.

Zo kwam er een einde aan het 12,5 jaar Snowstar Records feest. Met een stapel platen onder de arm liep ik richting trein. Nog een paar weken, dan komt er weer een nieuwe release aan: The Fire Harvest. Wordt vervolgd.

Wo.

Voor wie meer wil weten over het label en haar artiesten:

http://www.snowstar.nl/

Alle foto's genomen door Wo.