Het afscheid: Armand en The Kik in Paradiso, 19-09-2015

Photo: Wo.

Aan alles komt een eind, dus ook aan de samenwerking tussen de vooral van zijn hit uit 1967 bekende Armand en Nederbietels The Kik. Tot mijn verbazing overigens, want ik meen mij toch te herinneren dat ze nog op andere plaatsen na Paradiso zouden spelen. Misschien mijn ouder wordend geheugen? In ieder geval stopte het optreden gisteravond net zo onverwacht. Alsof Armand opeens geen zin of puf meer had. Hoe hard er ook geklapt werd. De zaallampen bleven uit, dus het was een verrassing voor iedereen. Jammer, want de gelegenheidsformatie had iedereen in de zak.

Photo: Wo.

Daarvoor liepen de zaken eigenlijk op rolletjes. Het voorprogramma Thijs Boontjes en zijn dans- en showorkest (of omgekeerd), zette de sfeer goed neer. Bij het intro van het eerste nummer dacht: Hé, een coverband. We gaan 'Doin' It' van Brood meezingen, maar het bleek een eigen, Nederlandstalig nummer. Boontjes en vrienden hielden de vaart er goed in met hun mix van Herman Brood rock en roll en Bloem teksten. Alhoewel dat nummer over "grote tieten" nooit in de onschuldwereld van deze band uit 't Gooi thuis had gehoord natuurlijk. Niks geen "kwam ze voor mijn raampje staan", maar :"KOM HIER"! Met hoofdletters omdat het zo hard werd opgedragen. Lekker ritmesectie, vet orgel en een goede gitarist met wat samenzang als toefje slagroom op de muzikale taart. Lekker bandje.

Ries Doms mocht als eerste opkomen van de band en rommelde wat aan zijn drumstel. Een voor een voegden zijn maten zich er bij, met Dave von Raven achter een piano. Hij stelde de hoofdpersoon van de avond voor alsof Frank Sinatra uit de doden was opgestaan. Armand zag er uit zoals Armand er uit moet zien. Met een strepenbroek, hippie hemd en een pseudo Afghaans of Mexicaans vest, zoals ik aanhad met carnaval in 1980. Het rode haar en een hoofd dat ook voor een 69 jarige veel geleden heeft.

De cd 'Armand + the Kik' werd gespeeld en met verve. De band heeft de door hen uitgekozen nummers van een lading gezonde peper voorzien en Armand krijgt de gelegenheid om te stralen. "Als je het niets vindt, is het hun schuld", gaf Armand nog wel aan.

Dat hij normaal gesproken als singer-songwriter met zijn gitaar door het land trekt, is aan alles te merken. Zijn verhaaltjes tussendoor zijn onderhoudend, tot ronduit geestig en hij neemt er zijn tijd voor. The Kik is er voor hem alleen. Een soort van 'Hail Hail Rock and Roll', het orkest dat Keith Richards samenstelde voor Chuck Berry.

Toch kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat Armand zich niet helemaal op zijn plaats voelde. Niet dat dat uit zijn inzet bleek, want hij ging er helemaal voor. Zelfs in de nummers die nog iets sneller dan op de plaat werden gespeeld. Het was meer een onderstroom die ik meende op te vangen. Dat neemt niet weg dat The Kik een groot compliment verdient, want zij hebben de zanger/componist een geweldig platform gegeven en een publiek in een grotere zaal. Sterker, ik denk dat ik samen met de jongste persoon in de zaal samen was, 16. Na afloop zei hij: "Dit was echt heel cool". Ik zag hem genieten van muziek die hij nog nooit gehoord had, op dat ene nummer na, dat ook hij, enigszins tot mijn verbazing, behoorlijk mee kon zingen. Met andere woorden, 'Ben ik te min' is voor alle leeftijden. En ik heb het toch ook een keer mee kunnen zingen in het echt.

Photo: Wo.

In een van mijn recensies over The Kik live schreef ik al eens dat ze Het zouden moeten coveren. 'Kejje nagaan' is inmiddels al gebeurd. Ik denk dat The Kik de band is om het Nederbiet verleden tot leven te roepen. Wie volgt, zou ik bijna zeggen.

Het was een zeer geslaagde avond in Paradiso. Hij eindigde een beetje raar. Was het nou echt klaar en geen toegift gepland of was er een andere reden om te stoppen? Misschien was de uitvoering van regel 9 uit het contract gewoon verkeerd gevallen? "Geen blow, geen show! Ik hoop dat het niets ergers is.

Wo.

Je kunt Armand en the Kik hier kopen: