Recto verso. Zaz

Je kunt hier naar 'On Ira' luisteren.

Het titelloze debuut van de Franse zangeres Zaz, het alter ego van de uit Tours afkomstige Isabelle Geffroy, vond ik bijna drie jaar geleden in de Franse Supermarché en groeide al snel uit tot een persoonlijke favoriet tijdens en ver na de zomervakantie van 2010. De muziek van de Française sprak ook de lezers van deze BLOG aan, want de recensie die ik over het debuut van Zaz schreef stond lange tijd in de top 10 aller tijden van deze BLOG (en staat nog altijd in de top 20). Deze week verscheen de tweede plaat van Zaz (het live tussendoortje uit 2011 reken ik maar even niet mee) en ik zal er niet omheen draaien, ook Recto Verso is weer een geweldige plaat. Zaz wilde zich op haar debuut al niet beperken tot de gebaande paden van de Franse chansons of de moderne zuchtmeisjes variant en doet dit ook op Recto Verso niet. Op haar tweede plaat laat Zaz zich geen enkel moment in een hokje duwen en maakt ze moderne Franse popmuziek die zich door van alles en nog wat laat beïnvloeden, maar ook weet te vernieuwen. Op het moment dat ik deze recensie schrijf komt de regen met bakken uit de hemel, maar als de muziek van Zaz uit de speakers komt schijnt de zon. Recto Verso bevat maar liefst 14 tracks en een ieder die er snel bij is krijgt nog eens 3 bonustracks cadeau. Ondanks de grote hoeveelheid songs klinkt iedere song op Recto Verso weer anders. Zaz is op Recto Verso een chansonnière uit een ver verleden, maar ook een popprinses uit de toekomst en alles tussen deze twee uitersten in, waarvan met name het vleugje gipsy niet onvermeld mag blijven. Zaz kan zwoel en verleidelijk zingen, maar kan zich ook beperken tot ruwe emotie. Ook de instrumentatie op de plaat schiet alle kanten op en varieert van uiterst sober (minimale gitaarakkoorden) tot zeer uitbundig (met flink wat elektronische impulsen en strijkers en blazers). Het is de veelzijdigheid die van Recto Verso zo’n goede plaat maakt. Waar veel muzikanten tegenwoordig één kunstje uitmelken, is het portfolio van Zaz overvol en opvallend veelkleurig. Recto Verso is als een goed gevulde doos bonbons. Het zijn bonbons die aantrekkelijk zijn versierd, maar de muzikale bonbons van Zaz zijn ook nog eens bijzonder smakelijk en smaken bovendien allemaal anders. Als ik Recto Verso helemaal heb beluisterd heb ik het gevoel dat ik naar tien platen heb geluisterd en het zijn ook nog eens tien hele goede platen. Hoewel de songs van Zaz lang niet allemaal even vrolijk zijn is Recto Verso een plaat die je alleen maar met een brede glimlach kunt beluisteren. Vergeleken met haar debuut is de muziek van Zaz niet alleen veelkleuriger geworden, maar is ze ook veel beter gaan zingen. Zaz beschikt over een donker stemgeluid met een rauw randje en het is een stemgeluid dat makkelijk voor kippenvel zorgt. Beluister Recto Verso met de koptelefoon en de impact van de plaat is enorm, beluister Recto Verso op de achtergrond en de zon gaat schijnen en de bloemetjes gaan bloeien. Zaz maakte bijna drie jaar geleden een nauwelijks te overtreffen plaat, maar Recto Verso doet een zeker niet kansloze poging om dit toch te realiseren. Ik was bijna drie jaar geleden diep onder de indruk van het debuut van Zaz, maar Recto Verso raakt me nog dieper. Zaz staat binnen de Franse popmuziek op eenzame hoogte en onderstreept dat met een plaat die net als zijn voorganger een meesterwerk genoemd mag worden.

Erwin Zijleman