mcii (2), Mikal Cronin

Nadat Wo. zijn licht op mcii heeft doen schijnen (klik hier), is het nu de beurt aan Erwin Zijleman.

Het heeft er alle schijn van dat de Amerikaanse muzikant Mikal Cronin gaat uitgroeien tot één van de sensaties van 2013. Daar zag het tot voor kort niet naar uit, want van zijn titelloze debuut was ik twee jaar geleden niet erg onder de indruk en ik was zeker niet de enige, want jubelrecensies kan ik me eerlijk gezegd niet herinneren. Opvolger MCII is echter tien klassen beter en mag met recht een sensatie worden genoemd. Op MCII verrast Mikal Cronin, een maatje van de vorig jaar door de muziekpers omarmde Ty Segall, met de ene perfecte popsong na de andere. Het zijn popsongs die het etiket powerpop opgeplakt zullen krijgen, maar Mikal Cronin voorziet de powerpop zoals we die uit het verleden kennen van een geheel eigen geluid. Aan de ene kant heeft de muziek van Mikal Cronin het gruizige garagerockgeluid dat we kennen van de vorig jaar zo bejubelde Ty Segall, maar MCII staat ook bol van de invloeden uit de West Coast pop en klinkt alles bij elkaar genomen als een mix van The Sonics, The Beach Boys, The Beatles, The Lemonheads en Big Star. Ook qua arrangementen en instrumentatie wijkt MCII flink af van de standaard powerpop klassiekers in de platenkast. Mikal Cronin heeft zijn tweede plaat aan de ene kant voorzien van een rechttoe rechtaan live-geluid dat lekker mag rammelen, maar heeft MCII aan de andere kant volgestopt met opvallende instrumenten waaronder een heerlijk krassende viool en heeft MCII ook nog eens voorzien van een lekker vol geluid waarin de akoestische gitaren zorgen voor de warmte en de elektrische gitaren voor het gruis. Dankzij het heerlijk volle geluid en de veelheid aan invloeden is MCII zeker een opvallende plaat, maar omdat Mikal Cronin op zijn tweede plaat het ene na het andere memorabele popliedje uit zijn mouw schudt is het ook een opvallend goede plaat. Zeker wanneer Mikal Cronin de gitaren laat scheuren zijn de songs op MCII vrijwel onweerstaanbaar, maar ook de songs waarin louter zonnestralen uit de speakers komen laten zich na één keer horen niet meer uit het geheugen verwijderen. Ik was na een paar minuten al overtuigd van de kwaliteit van MCII, maar de plaat is sindsdien nog minstens tien keer zo goed geworden. Mikal Cronin heeft een collectie songs afgeleverd die tijdloos en eigentijds zijn en in vrijwel alle gevallen na één keer horen memorabel. De eerste helft van het jaar zit er nog niet op, maar MCII van Mikal Cronin durf ik nu wel alvast een jaarlijstjesplaat te noemen. Een van de betere jaarlijstjesplaten van 2013 denk ik zelfs.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Weight'.