Memphis. Boz Scaggs

Je kunt hier naar 'Can I change my mind' luisteren.

Van de Amerikaanse muzikant Boz Scaggs had ik tot voor kort maar één plaat in huis, maar die heb ik ook wel direct drie keer. Zijn klassieker Silk Degrees uit 1976 heb ik op LP, op cd en als luxe heruitgave. Ik ben er altijd van uit gegaan dat Silk Degrees, waarop de wereldhits What Can I Say, Lowdown en Lido Shuffle staan, de enige interessante plaat was van de muzikant uit Canton, Ohio, maar dat blijkt zeker niet het geval. Inmiddels weet ik dat de man, die ooit begon in de band van Steve Miller, een hele stapel prima platen heeft gemaakt, waarvan er verassend genoeg flink wat uit de jaren 90 stammen. Ik ben op het spoor van deze platen gezet door het recent verschenen Memphis; een plaat die ik wel voorbij had zien komen, maar te makkelijk had afgeserveerd als een laatste stuiptrekking van een muzikant die al lang over zijn top heen was. Memphis blijkt echter een geweldige plaat. Boz Scaggs wordt dit jaar 69, maar klinkt op Memphis als een muzikant in de kracht van zijn leven. Op Memphis eert Boz Scaggs de Southern soul, maar blijkt hij ook niet vies van een heerlijk potje blues. Voor Memphis, als ik goed heb geteld de 18e (!) plaat van Boz Scaggs, kon de Amerikaan een beroep doen op flink wat grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek en dat hoor je. De legendarische Steve Jordan tekende voor de productie en hiernaast speelden onder andere Ray Parker Jr., Keb Mo en Spooner Oldham mee op de plaat. Memphis bevat uitsluitend covers, maar Boz Scaggs zet ze stuk voor stuk naar zijn hand en doet dat op indrukwekkende wijze. De zang van de 68 jarige muzikant is van een opvallend hoog niveau en is bovendien veelkleurig. Boz Scaggs overtuigt makkelijk in lome en slepende songs, maar kan ook goed uit de voeten in bluesy songs waarin de gitaren voorzichtig mogen scheuren. Dankzij de inzet van een topproducer en muzikanten van naam en faam klinkt Memphis fantastisch. Memphis is zo’n plaat die je even alles doet vergeten, maar het is ook een plaat die gedurende de hele speelduur urgentie uitstraalt. Memphis is zo goed dat ik me diep schaam dat ik de plaat een aantal weken geleden zo makkelijk aan de kant heb geschoven. Boz Scaggs overtuigt met Memphis van de vroege ochtend tot de late avond en biedt zowel vermaak als troost. Het gitaarspel op de plaat is om van te watertanden en ook de bijdragen van blazers en strijkers zijn wonderschoon. Uiteindelijk is het toch echter vooral Boz Scaggs zelf die een diepe buiging afdwingt. De man die 37 jaar de wereld veroverde met What Can I Say en Lido Shuffle en vervolgens werd vergeten, keert terug met een plaat die je genadeloos inpakt en voorlopig niet meer los maakt. Heerlijk op de achtergrond op alle momenten. Groots wanneer je er met volle aandacht naar luistert.

Erwin Zijleman