Through a crooked sun. Rich Robinson

Rich Robinson draait inmiddels al weer ruim 20 jaar mee in de rockwereld. Helemaal aan het begin van de jaren 90 brak hij door als gitarist van de Black Crowes, samen met zijn broer Chris. ‘Shake your moneymaker’ was een verfrissend album na de muzikaal af en toe bloedsaaie jaren 80 en ‘Remedy’ blijft een wereldnummer. Vlak voor Nirvana, toen alles anders werd.

Nadat ik eerst de ep ‘Llama blues’ hoorde, met daarop inderdaad een aantal lekkere bluesnummers, kwam recentelijk zijn, kennelijk, tweede soloplaat mij ter ore. Daar waar ik zijn band Black Crowes uiteindelijk te eenvormig en saai vond, dus meer The Faces dan The Stones zal ik maar zeggen, werd ik meteen gegrepen door opener ‘Gone away’. Een lekker vuig nummer, met gestapelde gitaren en een stem die me bijzonder bevalt. Misschien iets te eenvormig, maar wonderwel goed passend bij de nummers die op Through a crooked sun voorbij komen. Als hij de grens van zijn bereik opzoekt, dan gaat het schuren, maar Rich blijft aan de goede kant, lijkt zijn beperkingen te kennen.

Bij invloeden denk ik als eerste aan Mark Lanegan en zijn band Screaming Trees, maar ook Joe Cocker, Jimi Hendrix, en waar het orgeltje in ‘It’s not easy’ vandaan komt, weet iedere popliefhebber direct. Waar is de donder en regen, vroeg ik me direct af. Verder staat er een opvallende cover op de cd. ‘Station man’ van Fleetwood Mac. Wie durft er eerlijk te zeggen dat hij/zij de elpee ‘Kiln House’ out wel eens heeft gehoord? (De plaat zit tussen Peter Green en Buckingham/Nicks era FM in.) Ik niet. Vreemd genoeg klinkt hij hier het meeste als zijn hoofd werkgever.

In een flink aantal nummers gaat het tempo naar beneden of misschien beter neigt de sfeer naar sfeermuziek. Dat valt vaak goed uit, maar soms beslist minder. Een voorbeeld is ‘Hey fear’. Een beetje (te) zeikerig,  maar als er dan twee gitaren de solo in scheuren, wordt mijn onbehagen al snel omgezet in vreugde.

Waar ik Robinson van verdenk, is dat hij een nummer of band als uitgangspunt heeft genomen om zelf een nummer in die trant te schrijven. Als ik het positiever opschrijf, noem ik het een eerbetoon aan zijn helden. ‘All along the way’ en ‘Standing on the surface of the sun’ kunnen zo doorgaan voor een Traffic nummer. De laatste zelfs qua titel! Echter, beide zouden op een willekeurige elpee van Traffic niet misstaan. Ook hoor ik Cocker-like ‘With a little help from my friends’ aanzetjes in een van de nummers, maar opnieuw totaal niet storend. (Robinson vermijdt de uithalen van Cocker wel.)

‘Follow you forever’ is sfeervol. Hier wordt een prachtige pianopartij in het nummer gevlochten, dat opnieuw voor de juiste variatie zorgt en ook nog eens prachtig klinkt. Uitsmijter 'Fire around' is wat een laatste nummer moet zijn (maar vaak niet is): een uitnodiging om de plaat nog een keer op te zetten. Heerlijk rockend en een beetje alternatief, zoals Graham Coxon van Blur solo ook kan klinken. Het nummer sluit perfect aan bij opener 'Gone away'.

Als ik het geheel overschouw, dan bevalt Through a crooked sun mij veel en veel beter dan iedere willekeurige plaat van the Black Crowes die ik ken. Toegegeven, ik ben ergens in de tweede helft van de jaren 90 opgehouden met ze te volgen. De muziek op deze solo cd is gevarieerder, melodieuzer en wordt soms zelfs beter gezongen. Welkom in mijn platenkast meneer Robinson en met die gemankeerde zon komt het beslist goed, zegt

Wo.