Home is where I be. Quicksand

Home is where I be is een elpee die in 1973 is uitgebracht op het Britse Pye Records label van een, inmiddels, obscure band waar ik nog nooit van had gehoord: Quicksand. Tot dat de Oor begin dit jaar in een recensie de rerelease besprak op een wijze dat ik dacht, daar ga ik ook eens naar luisteren. En het valt niet tegen. Heel veel bekende klanken, van onze eigen Kayak tot Yes zoals ze op hun debuutplaat ´Yes´ en ‘The yes album’ klonken. Sommige nummers doen me denken aan de band Fields waarvan ik precies één single heb ‘A friend of mine’, ik dacht uit 1973. Progrock dus, zoals we het zijn gaan noemen.



Als ik eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik een beetje tot mijn eigen verbazing Home is where I be inmiddels al verschillende malen heb gespeeld. De plaat klinkt mij opmerkelijk fris in de oren, soms ook wat onbeholpen, maar dat maakt het eigenlijk alleen maar leuker. Het wordt eenmaal bijna pijnlijk als de zanger in ´Sunlight bringing shadows´ ver voorbij de uiterste grens zijn stem verkent. Beter kon hij duidelijk niet en toch blijft het nummer moeiteloos overeind, omdat de band het beste uit ´Yours is no disgrace´ in het nummer stopt en zo het nummer van de ondergang redt. ´Empty heart, empty street (rare titel) is vervolgens een merkwaardige mix van Bread, Yes en Hollies-samenzang. Het nummer ‘Seasons – Alpha omega’ is een merkwaardige mix van uptempo progrock en jaren 60 zangmelodieën als bij The Righteous Brothers (lees Phil Spector). Ik noem dat hier als aanbeveling. ‘Hiding it all’ is een fraaie ballad, met goede samenzang, die de plaat afwisseling en diepgang geeft. Het refrein klinkt in mijn oren wel ietwat merkwaardig. Het ene moment lukt het de band om de ideale noten te vinden, terwijl er het twee regels verder een harmonieus dubieuze afslag genomen wordt.

Het is mij niet gelukt te achterhalen wie wat doet op de plaat. De sleeve info noch de paar websites met een item over de band die ik heb geraadpleegd geven uitsluitsel. Kennelijk is er gewoonweg niemand meer die het weet of de moeite neemt het bekend te maken. Wel zijn een viertal jonge mannen met heel lang haar, waarvan twee met baarden te zien. Hun namen zijn Robert Collins, Jimmy Davies, Phil Davies & Anthony Stone en ze spelen drums, gitaar, bas & keyboards. Wellicht is de volgorde van instrumenten kloppend. Maar wie zingt lead? Geen idee, maar dit is wat ik weet. De band kwam uit Zuid-Wales, bestond vier jaar toen de plaat uitkwam en de eigen nummers namen bij optredens een steeds prominentere plaats in.

Naar mate ik de plaat vaker heb gespeeld, merk ik dat ik het jammer vind dat Quicksand na een album weer in de mist van de geschiedenis is opgelost. Deze Japanse heruitgave is terecht. Het trekt de aandacht naar een band die dat met terugwerkende kracht verdient. Het was interessant geweest om te horen hoe de band zich had ontwikkeld en welk van de toch ietwat eclectische songkeuzes op Home is where I be doorslaggevend was geworden in hun verdere carrière. De op het album geboden muziek houdt duidelijk een belofte in zich, een belofte die nooit is vervuld. Jammer. Ik doe het vanaf nu met dit album. Geen probleem.

Wo.

P.s. Ik ben YouTube eens opgegaan. Zou Fields daar staan? Ja, meteen weer eens geluisterd. Voor het eerst in Joost mag 't weten hoeveel jaar. Opnieuw een geweldige ervaring. Wat een nummer. Echte progrock, met klassieke elementen in de song, die een kenner vast thuis kan brengen. Deze band was heel veel verder dan Quicksand, maar ook zij kwamen niet verder dan één elpee. Hier is de link:

 http://www.youtube.com/watch?v=Weto3IGNhqo