1977

In het jaar dat ik 17 werd domineerden drie elpees ongeveer het hele jaar de elpee hitlijsten. Gisteren draaide ik een van de drie voor het eerst in jaren weer eens. De andere twee speel ik sowieso minder vaak, omdat een aantal nummers van die platen altijd wel voorbij komen. Ik heb het over 'The year of the cat' van Al Stewart, 'Rumours' van Fleetwood Mac en 'Hotel California' van The Eagles. Alle drie klassieke platen, alle drie met singles die nog steeds in de Top 2000 staan, waarvan één in 2010 op de nummer 1 positie. Met andere worden de platen zijn nog steeds bekend, geliefd en worden gedraaid. Dat is geen slechte prestatie na 35 jaar. Kan ik achterhalen wat ik toen van de platen vond en wat ik er nu van vindt? Eerst wat kanttekeningen.

In 1977 kocht ik nog niet veel platen. Af en toe een elpee, iets vaker een single. (Dat was een zwart schijfje van vinyl dat ik afspeelde op mijn pick up, op 45 toeren. Aan beide zijden bevond zich één nummer: de hitsingle op kant A en als je geluk had een echte B kant, wat wil zeggen een nummer dat niet op de elpee stond. Uniek dus.) Ik had gewoonweg geen geld genoeg. Daarom zat ik vaak met mijn cassetterecorder bij de radio en nam nummers op. Elpee nummers leerde ik kennen via de Elpee top 20 met diskjockey Willen van Beusekom bij de VARA op Hilversum 3. Mijn kennis van elpees was dus eigenlijk fragmentarisch. De singles en soms een elpee nummer. Laat ik de platen in de genoemde volgorde behandelen.

Even ter referentie. In 1977 raasde de punk door Engeland. Ik zag mensen met buttons, gescheurde kleding, veiligheidsspelden door oren en wangen, patches van bands op kleding genaaid die ik alleen van naam kende en veel kleurige hanenkammen …....  op foto’s. Ik kende niemand die hier muziek van had, die er zo uit zag en horen deed ik het ook niet op de radio. Met andere woorden, het ging totaal langs me heen in het West-Brabantse. Dat veranderde in 1978, niet dat ik bijzonder vond. Ik had net de muziek ontdekt die al jaren classic rock wordt genoemd en ging daar volkomen in op. Punk, daar had ik niet veel mee.

The year of the cat. Al Stewart

 Dit is dé plaat van Stewart. Hiervoor, noch hierna was hij echt bekend. Romantische muziek met een dominante Spaanse, klassieke gitaar, die de nummers domineert. Met zijn ietwat zalvende stem bereikte hij een maximum effect op deze elpee. Toen vond ik het enorm mooi. Eigenlijk had ik nog niet zo heel veel muziek als dit gehoord in 1977. Het maakte diepe indruk. Het nam me mee naar verre oorden: the Spanish main, “Turning rifles into silver”. Kortom, de paar nummers die ik kende vond ik heel erg goed. Pas toen ik rond 1980 de elpee aanschafte, hoorde ik hoe veel zwakke broeders er op stonden. Althans, ik vond er niet veel aan. Veel te klef allemaal. Iemand zette een kop warme thee op de hoes, met de plaat er in. Dat was het einde van mijn relatie met de plaat. Helemaal krom! Toch heb ik ergens, ooit, de cd aangeschaft en die speelde ik gisteren, wat de aanleiding voor dit stukje werd. In 2012 is mijn mening niet bijgesteld. Zelfs 'On the border', doet mij niet bijster veel meer. Teleurstellende her-kennismaking dus, al ken ik beslist ergere muziek dan dit.

Rumours. Fleetwoord Mac

Maar liefst vier singles werden van de plaat getrokken. Te beginnen met het misschien wel beste Fleetwood Mac nummer: Go your own way. FM was eigenlijk een verrassende band in de top 40 in 1977. Dit was de derde versie. Eind jaren 60 en 1970 was FM een blues band onder leiding van Peter Green. De band scoorde menig hit, maar met de geestelijke crisis van Green verdween de band uit het zicht van de gemiddelde popliefhebber. De band zette door en maakte diverse albums, bandleden kwamen en gingen, sommige verdwenen letterlijk midden in een tournee. Gekte, godsdienst. Tot dat in 1975 Lindsey Buckingham en Stevie Nicks zich bij de band voegden. Samen met Christine McVie ontstond daarmee een ijzersterk songschrijverstrio, dat garant stond voor jaren van hits, grote hits. Het ritmetandem was en bleef het duo dat de band haar naam schonk, Mick Fleetwood en John McVie.

In de VS was de band in 1976, opnieuw, doorgebroken met de elpee die de bandnaam draagt. In Nederland gebeurde dat met Rumours. Ik kon van de hitsingles geen genoeg krijgen, evenals van de elpeenummers die ik hoorde, ‘The chain’ bijvoorbeeld. Ik draai de plaat niet veel meer. (Hier kreeg de binnenhoes een volle laag thee over zich uitgestort van een familielid, terwijl mijn platen in principe altijd op mijn eigen kamer in het ouderlijk huis lagen. Conclusie: plaatgevaarlijk was het beneden.) Maar als ik hem draai, dan voel ik mij volkomen thuis in het geluid, zing mee en voel me aanmerkelijk vrolijker dan daar voor. De plaat staat nog volkomen overeind. En mindere nummers als ‘Oh daddy’, die neem ik op de koop toe. En 'You make loving fun' ben ik alleen maar beter en beter gaan vinden.

Hotel California. The Eagles

Voor mij was dit toen de minste plaat. Ik vond de twee singles, naast het titelnummer, ‘New kid in town’, beide erg goed, maar wat ik verder hoorde, deed me niet echt veel. Dit is nooit veranderd. Uiteindelijk is The Eagles mijn band niet, ook al ken ik een flink aantal nummers dat ik heel erg goed vind. Als geheel is het het net niet. ‘Life in the fast lane’ is me te simpel gebeuk. Al die violen in ‘Wasted time’, ‘Pretty girls all in a row’? Nee, dank u. ‘Try and love again’ heeft het dan weer wel. Dat 'Hotel California', de single, zo goed is, is eigenlijk opvallend als ik de rest hoor. Waar kwam die inspiratie vandaan? Dit is zo’n nummer, waarin ik iedere noot van de solo kan dromen, mee kan fluiten. Van alle hier genoemde is het ook het beste, dus net voor ‘Go your own way’ en dat vindt ongeveer heel Nederland met mij, maar het blijft een uitschieter op een verder eigenlijk matige plaat.

De conclusie is duidelijk. In de 35 jaar die de albums nu oud zijn, is er eigenlijk niets veranderd in de wijze waarin de ze waardeer. Wat vinden jullie?

Wo.