?Y ahora que hacemos? Jarabe de Palo

Yep, alles wordt gezongen in het Spaans en ik versta er op een enkel woord hier en daar na niets van. Toch is Jarabe de Palo uit Barcelona sinds de zomer van 1997 een van mijn meest favoriete bands. Dat zit zo. In juli 1997 trouwde mijn oud-huisgenoot Aaike in Spanje en we besloten met een hele groep uit mijn oude studentenhuis af te reizen naar Guadelajara om het trouwfeest bij te wonen. Nadat Aaike met zijn bruid was afgereisd naar Cuba, waar Pau Dones de inspriratie opdeed voor La Flaca -toeval bestaat niet- trokken wij via Madrid door naar Salamanca. Laten we het er op houden dat dit mijn laatste “studentendagen” waren. Tot diep in de nacht in de disco rondspringen en een gat in de dag slapen. In beide disco’s die wij bezochten achter het Plaza Major, werd heel veel Spice Girls gedraaid, na een paar uur kende ik de “Macarena”, maar ook een Spaans nummer, dat diep indruk op mij maakte. Uiteindelijk ben ik over een hekje geklommen,een steile trap op die aan de muur vastgeplakt zat, naar het platform van de dj. Met handen en voeten heb ik hem duidelijk gemaakt wat ik wilde hebben. Er stond “La flaca” op het briefje dat hij mij gaf en met dat in de hand liep ik de volgende ochtend een platenzaak in. Bingo! (12 jaar later kocht ik in dezelfde zaak Jarabe de Palo’s een-na-laatste plaat ‘Orquestra Reciclando’). Sindsdien heb ik steeds wel een manier gevonden om zijn platen in handen te krijgen, al werden er vanaf ‘Bonita’ nummers op de Nederlandse radio gedraaid en zelfs in kroegen en restaurants. Tot een echte doorbraak kwam het niet. Dat vind ik nog steeds ietwat onbegrijpelijk.

Tot mijn schande moet ik toegeven dat ik het uitkomen van Y ahora que hacemos? ("En, wat doen we nu?") heb gemist. Hij is al bijna een jaar uit. Soms gaat dat zo. Ik heb hem in nu huis en ben er ronduit blij mee. Wat mij opvalt is dat de plaat enorm energiek is, met veel uptempo rocksongs. Hij spreekt me enorm aan en is al ettelijke malen in mijn speler voorbij gekomen. De gitaren zijn absoluut dominant op een groot deel van dit album, strak, gedempt, met stevig scheurende solo’s. Al ziet zanger Pau Dones er op recente foto’s uit als een zwerver -dat vinden de meisjes niet leuk- hij rockt met de band als de beste op deze nieuwe plaat. 'Alas' kan funky genoemd worden, met een steeds opspringende gitaar eruptie. Hiermee heeft de band er een echt topnummer bij. Dat geldt ook voor 'La quiero a morir' dat hij zingt met Alejandro Sanz, een Spaanse zanger met tien eigen cds op zijn naam.

Bij betere beluistering blijkt al gauw dat niet alles rock is wat de klok slaat. ‘Frio’, de titel lijkt het al te suggereren, is zelfs iets te rustig, maar 'Niña Sara' is precies raak. De melodie is bijzonder prettig, terwijl Pau zijn eigen stem eerst twee, vervolgens verschillende keren laat harmoniëren. Dit is sowieso een trademark van hem. Daarnaast zingt hij meerdere duetten op deze cd, hetgeen zorgt voor een goede afwisseling. Zoals in 'Fin' met Carlos Tarque - McIan. Als vervolgens in 'Hice mal agunas cosas' in een heuse bluesrocker wordt losgebarsten is het feest compleet.

Y ahora que hademos? afluisterend, kom ik al snel tot de conclusie dat de band het hoge niveau van ‘Adelantando’ uit 2007 moeiteloos heeft vast gehouden. Dat betekent dat in mijn ogen er nu vijf absolute topalbums op naam van Jarabe de Palo staan en twee die niet aan deze hoge standaard voldoen. ('Orchuestra reciclando' tel ik als recycle album niet mee, al is het erg goed.)  De plaat eindigt met het stijlvolle, ietwat hoekige en daardoor Jarabe atypische, 'Breve historia de un musico persona'. Meteen zet ik het spetterende ‘Yep!’ weer op. Het is feest: yep yep yep yep yep yep yep! Jarabe rules en nu afwachten of hij in 2012 weer naar Nederland komt. Echt iedere keer weer een feest.

Wo.