Ondanks
mijn voorliefde voor vrouwelijke singer-songwriters, vind ook ik het
aanbod in dit genre de afgelopen jaren eerlijk gezegd (veel) te groot.
Ik
ben dan ook op mijn hoede wanneer de zoveelste sensationele nieuwkomer
wordt aangekondigd, maar in het geval van Jen Cloher was deze aarzeling
niet nodig.
Een
echte nieuwkomer is de Australische Jen Cloher overigens niet, want de
singer-songwriter uit Melbourne heeft al een aantal platen op haar naam
staan. De
onlangs verschenen titelloze plaat (als ik het goed geteld heb haar
vierde) moet voor haar internationale doorbraak gaan zorgen en de kans
dat dit gaat lukken lijkt me groot.
Jen
Cloher wordt op haar nieuwe plaat bijgestaan door onder andere Kurt
Vile en Courtney Barnett. De laatste is niet alleen de stadgenoot en
levenspartner van Jen Cloher, maar draagt in muzikaal opzicht ook
belangrijk vergelijkingsmateriaal aan.
Jen
Cloher maakt op haar titelloze plaat lekkere rauwe muziek, die in het
verlengde ligt van de afgelopen jaren zo geprezen Courtney Barnett en
die verder geïnspireerd is door die van onder andere Patti Smith en PJ
Harvey.
Het
is een plaat vol gloedvol en bezwerend gitaarwerk. Het is gitaarwerk
dat de ene keer subtiel ondersteunt, de volgende keer uitpakt met
lekkere rauwe riffs en vervolgens weer kan ontaarden in heerlijk
stekelige solo’s.
Het
past perfect bij de bijzondere manier van zingen van Jen Cloher, die
een stem met raakvlakken met die van Chrissie Hynde combineert met de
voordracht van Patti Smith en de gesproken teksten van Lou Reed.
Jen
Cloher moet in het genre waarin ze opereert concurreren met nogal wat
muzikanten, onder wie haar partner Courtney Barnett, maar ze houdt zich
wat mij betreft vrij makkelijk staande. Dit doet de Australische
singer-songwriter door wat dieper te graven en door wat nadrukkelijker
buiten de lijntjes te kleuren.
Dat
hoor je duidelijk in de bijna acht minuten durende tweede track, die je
langzaam maar zeker bij de strot grijpt, maar ook in de kortere tracks
op de plaat maakt Jen Cloher indruk met songs die rauwe klanken en bijna
voorgedragen teksten combineren met een flinke dosis eigenwijsheid,
avontuur en zeggingskracht.
De
nieuwe plaat van Jen Cloher is een plaat die je niet in de koude kleren
gaat zitten. Zeker wanneer je met veel aandacht naar de songs van de
Australische luistert, heeft de titelloze plaat van Jen Cloher een
enorme impact. De zich langzaam voortslepende songs toveren donkere en
duistere beelden op het netvlies en nemen je mee naar de eindeloze
ruimte in Australië.
De
Britse krant The Guardian, die de plaat van Jen Cloher “a slow burning
masterpiece” noemt, verwijst naar de indringende klanken van de
Australische band The Triffids en slaat hiermee de spijker op de kop (ik
heb de band's meesterwerk Born Sandy Devotional er direct weer eens bij
gepakt).
Er
wordt momenteel heel druk gedaan over de plaat van Jen Cloher en ik kan
alleen maar concluderen dat dit volkomen terecht is. Cloher staat
misschien nog wat in de schaduw van Courtney Barnett, maar heeft een
plaat gemaakt waarop haar partner alleen maar heel jaloers kan zijn. Het
moet genoeg zeggen over de kwaliteit van deze plaat.
Eewin Zijleman
Je kunt hier het album van Jen Cloher hier beluisteren en kopen:
https://jencloher.bandcamp.com/album/jen-cloher
No comments:
Post a Comment