Thursday, 5 October 2017

House of cosy Cushions Kerkje te Oostum 23 september 2017



Foto: .No
Scheppen doet pijn

Ik houd van kunst. Monumentale en intieme kunst. De bekende werken van Mark Rothko zijn monumentaal. Vaak zijn ze erg groot, maar zelfs als ze bescheiden van omvang zijn, lijken ze de toeschouwer al bij de eerste aanblik te omvatten. Je kunt er als toeschouwer niet meer onderuit: hier hangt een werk met een belangrijke boodschap en met een enorme zeggingskracht. De pijn van het scheppen van deze werken is hevig voelbaar. Ander voorbeeld: als ik de zaal in het Kröller-Müller binnenloop waar de vier uitgebloeide zonnebloemen van Van Gogh hangen, dan ruik ik de scherpe zurige geur van uitgebloeide zonnebloemen. Direct! 

Maar er is ook kunst die zich veel geleidelijker opent. Waar ik in eerste instantie weinig in zie en waar ik geduld en moeite moet opbrengen om te worden toegelaten. Dat heb ik bijvoorbeeld bij de schilderijen van Herman van Veen. Dit zijn meestal erg grote werken die op het eerste oog uitsluitend ‘decoratief’ zijn: bijna helemaal in één hoofdkleur, bijvoorbeeld oranjerood, met een vaag reliëf van bruinzwart erin. Staat leuk bij die kobaltblauwe bank, joh! Maar als ik echt contact maak met het schilderij, komt het geledeidelijk tot leven. En dan zitten er opeens meerdere lagen met boodschappen voor me in. In een eerdere WoNo Magazine heb ik eens beschreven wat een verpletterende indruk een paar pentekeningen van Rembrandt op me maakten: eerst leek het alsof er verfrommelde velletjes lichtbruin vetpapier aan de muur hingen. Bij nadere beschouwing zag ik dat de ‘kreukels’ inktlijntjes waren en toen ontvouwde zich opeens een Bijbels tafereel. En zo doorleefd, dat het bijna ondraaglijk was.

Foto: .No
Hier moest ik aan denken toen ik de avond na het concert van het Pink Floyd Project naar huis reed van een concert van ‘House of Cosy Cushions’ in het middeleeuwse kerkje van Oostum. Een bijzonder intiem concert waarvoor de band was teruggebracht tot twee mensen: kunstenaar, multi-instrumentalist en componist/tekstschrijver Richard Bolhuis en violiste Saskia Meys.

Pink Floyd is vanaf de eerste noot ‘out there’,terwijl de muziek van House of Cosy Cushions zich geleidelijk voor je opent. En zeker die intieme setting van Oostum maakte dat heel indrukwekkend duidelijk. En confronterend. Want er was geen ontsnappen meer aan. Bij een groot concert ga je op in de massa. Als het je te veel wordt kun je je aan het scheppingsproces onttrekken. Maar hier was maar een dozijn toeschouwers en de creatie vond om ons heen plaats. We stonden er middenin. Keken Saskia en Richard recht in de ogen. De scheppingspijn was voelbaar. 

Foto: .No
Maar wat een mooie muziek komt daaruit voort! Het was net zo betoverend als het concert in De Synagoge in Groningen op 31 maart 2017 (zie http://wonomagazine.blogspot.nl/2017/04/house-of-cosy-cushions.html). Ook met zijn tweeën wisten Richard en Saskia de nummers tot leven te brengen. Deze bezetting vond ik juist heel goed bij de intieme setting en bij het kwetsbare kerkje passen. 

In en om het kerkje was het weer een feest van ‘Bolhuiskleuren’. Stel je voor: het Groningse platteland, geen straatverlichting, geen verlichte boerderijen in de buurt, dus bijna totale duisternis. En dan duikt op de wierde het beeld op van een kerkje en een kerkhof in magenta! Kippenvel!

House of Cosy Cushions treedt ieder jaar een keer op in het kerkje te Oostum. Richard wil dit graag intiem houden. Hij vindt het belangrijk om te kunnen creëren wat hij wil creëren. En om zichzelf te voeden. Veel publiek is leuk, maar niet het doel.



Foto:.No

Maar euh… niet verder vertellen hoor, maar ik raad je aan er de volgende keer bij te zijn!

.No

No comments:

Post a Comment